Przez większość stulecia wmawiano nam, że II wojna światowa (1939-1945) została wywołana przez Adolfa Hitlera i jego nazistów. Jednakże fakty dowodzą, że była ona wywołana przez potężny kartel chemiczno naftowy i farmaceutyczny dla objęcia kontrolą miliardowych rynków dla towarów, które można było opatentować. Także I wojna światowa (1914-1918) była próbą podbicia świata przez korporacyjne interesy. Wspierały ją trzy koncerny niemieckie: Bayer, BASF i Hoechst. Te firmy kontrolowały ponad tysiąc patentów na świecie. W 1925 roku utworzyły one razem kartel IG Farben.
Polacy nie mogą nie pamiętać działalności IG Farben bo miała ona także miejsce na terenie Polski. Ten potężny kartel za miliard marek wybudował w Oświęcimiu na 24 km2 największy w tym czasie przemysłowy kompleks chemiczny na świecie. Miał on produkować syntetyczny kauczuk, benzynę i inne związki chemiczne potrzebne do podboju Rosji (http://www.relay-of –life.org/pl/introduction/index.html).
W pobliżu wybudowano obóz koncentracyjny. Stał się on największym na świecie obozem niewolniczej pracy i równocześnie obozem zagłady. Prowadzono tam śmiertelne eksperymenty medyczne z wykorzystaniem patentowanych leków firmy Bayer i Hoechst oraz innych należących do IG Farben. Te nie rzadko śmiertelne doświadczenia przeprowadzali nie tylko lekarze SS, ale i lekarze wymienionych wyżej koncernów. Prowadzono je na tysiącach więźniów, z których większość została zabita. Gaz produkowany przez firmą Degesch, podległą IG Farben, cyklon B zamordował w Auschwitz miliony ludzi. (www.profit-over-life.org)
Mało kto wie, że chemioterapia stosowana do walki z rakiem początki swojej kariery rozpoczęła jako broń masowej zagłady (Rath, Niedzwiecki, 2011b).. Pod koniec II wojny światowej do medycznych badań jako środek przeciw rakowi trafił iperyt (gaz musztardowy). Po badaniach na zwierzętach, badano go także na ludziach. Także zsyntetyzowany w 1962 roku tamoxifen stosowany dzisiaj do leczenia raka piersi zwiększa od 2 do 3 krotnie ryzyko wystąpienia raka śluzówki macicy (Pukkala i inni, 2002).
Ciekłe pochodne tego związku są do dzisiaj stosowane w leczeniu pacjentów chorych na raka (mechloroetamina, cyklofosfamid, chlorambucyl). Chemioterapia powodujebardzo poważne skutki uboczne jak: uszkodzenia systemu immunologicznego, anemia, uszkodzenia ważnych organów jak serce, płuca, wątroba, nerki, mózg, a nawet przyczynia się do rozwoju nowych nowotworów i śmierci (Rath, Niedzwiecki 2011a).
Chemioterapia nie jest w stanie nawet przedłużyć życia pacjentów cierpiących na raka skóry, prostaty, pęcherza, nerek, trzustki i innych. Pacjenci chorzy na te odmiany raka poddając się chemioterapii mają tak samo ograniczoną szansę przeżycia, jak ci którzy z niej zrezygnowali.
Ta wielka toksyczność chemioterapii powoduje zapotrzebowanie na kolejne środki: przeciwbólowe, sterydy, leki przeciwzapalne, antybiotyki, transfuzje krwi, antydepresanty i wiele innych. Epidemia raka stanowi od wielu lat jeden z najbardziej lukratywnych rynków dla sektora farmaceutycznego. Koniec tej epidemii oznaczałby dla niego prawdziwą katastrofę.
Przemysł, którego działalność wpływa na ludzkie życie musi spełniać określone standardy etyczne, musi zdobyć zaufanie milionów pacjentów. Niestety model biznesu z chorób tego nie spełnia. Aby to zrozumieć trzeba sięgnąć do korzeni przemysłu farmaceutycznego. Już około 150 lat temu naukowcy zaczęli wyjaśniać strukturę elementów tworzących świat jak np. strukturę atomową. Wkrótce potem pojawiły się firmy opierające swoją działalność na sprzedaży związków chemicznych uzyskanych na drodze syntezy. Przewodziły temu trzy niemieckie firmy: BAYER, BASF i HOECHST Postanowili oni podbić świat i nim zawładnąć. Nakłonili oni cesarza niemieckiego Wilhelma II do wywołania I wojny światowej. Następnie firmy te utworzyły kartel IG Farben. Stały się one największym sponsorem nazistów w objęciu przez nich władzy. Próba ta też się nie powiodła. Kosztowała 60 milionów istnień ludzkich.
Dwudziestu czterech dyrektorów IG Farben skazano za zbrodnie przeciwko ludzkości (zmuszanie do niewolniczej pracy, grabieże, tortury, morderstwa). Obie wojny światowe kosztowały blisko 100 milionów istnień ludzkich.
Niemcy założyli obóz Auschwitz w 1940 roku, aby więzić w nim Polaków. Auschwitz II-Birkenau powstał dwa lata później. Stał się miejscem zagłady Żydów. W kompleksie obozowym funkcjonowała także sieć podobozów. W Auschwitz Niemcy zgładzili co najmniej 1,1 mln ludzi, głównie Polaków, Żydów, a także Romów, jeńców sowieckich i osób innej narodowości.
Niemiecki obóz Auschwitz wyzwolili 27 stycznia 1945 roku żołnierze 100 Lwowskiej Dywizji Piechoty 60 Armii I Frontu Ukraińskiego. Wolności doczekało w Auschwitz I, Auschwitz II-Birkenau i podobozie Monowitz około 7 tysięcy więźniów, którzy byli świadkami popełnianych tam zbrodni. W walkach wyzwalających obóz zginęło 231 żołnierzy sowieckich.
Podczas I wojny światowej BAYER wyprodukował gaz musztardowy, który armia niemiecka wykorzystała podczas bitwy pod Ypres w Belgii ze strasznymi skutkami. Gaz ten do dziś nazywany jest Iperytem..
PO II wojnie światowej wiele patentów Firmy BAYER/IG Farben znalazły się pod kontrolą rynku farmaceutycznego takich firm jak Rockefeller (USA), Rotschild (W. Brytania, Francja).
Zmieniając atom siarki cząsteczki gazu musztardowego na atom azotu stworzono pierwszą strukturę do chemioterapii raka. Modyfikacje tej struktury chronione prawem napędzały wielomilionowy przemysł tak wspaniale prosperujący dzięki epidemii raka. Zbrodniarze wojenni z firm BAYER, BASF, HOECHST zostali wkrótce wypuszczeni na wolność.
Fritz Ter Meer członek NSDAP, zbrodniarz wojenny odpowiedzialny za IG Auschwitz, skazany w Norymberdze na 7 lat, został w 1956 roku ponownie prezesem firmy BAYER,
Carl Wurster członek rządu nazistowskich Niemiec, nadzorca Cyklonu B został wybrany w 1952 roku ponownie prezesem firmy BASF.
Friedrich Jahne członek nazistowskiej partii skazany za zbrodnie wojenne został w 1955 roku ponownie prezesem firmy HOECHST ( obecnie Sanofi).
Dokumenty Kongresu USA i Norymberskich Trybunałów jednoznacznie dowodzą, że II wojna światowa była wspierana przez niemiecki kartel naftowo-farmaceutyczny IG Farben. Dokumenty te dowodzą, że bez IG Farben II wojna światowa nie miałaby miejsca.
W czasie tych wojen zabito ponad milion wojskowych i cywilów nie licząc zabitych w komorach gazowych..
Dlaczego jednak tak wielu ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy.
Stało się to dlatego , że po 1945 roku kartel zainwestował setki miliardów dolarów w zatuszowanie swojej kryminalnej przeszłości i napisanie historii od nowa:
Wydawał setki miliardów dolarów za to utajnianie.
Zbudował całe medialne imperia dla manipulowania opinią publiczną
Doprowadził do wypaczania informacji w książkach czy dokumentach historycznych.
Umieszczał swoich ludzi w bardzo wielu środowiskach: w medycynie, historii, naukach politycznych i wielu innych.
Czy jednak udało się całkowicie ukryć prawdę? Są przecież wielotomowe opracowania z procesu w Norymberdze, Są dokumenty w materiałach Kongresu USA. Wiele z nich udostępniono w Internecie. Żyją jeszcze świadkowie tych zbrodni. Są też ludzie odważni , którzy występowali w rozmaity sposób przeciwno tym przestępstwom (www.rath-eduserv.com).
Po wojnie bardzo trudno było wyobrazić sobie, że znajdą się tacy, którzy będą próbować wybielić nazistów i ich współpracowników i ich zbrodnie przeciwko ludzkości. Niestety, nieraz widzimy takie przykłady i nie możemy przechodzić obok nich nie zwróciwszy na to uwagi.
Co roku odbywa się uroczysta rocznica wyzwolenia Hitlerowskiego Obozu Śmierci w Oświęcimiu. Niedawno była to już 68 rocznica. Coroczna obecność 27 stycznia w Auschwitz ma służyć przede wszystkim uczczeniu pamięci ponad miliona osób pomordowanych w obozie. Przy każdej takiej rocznicy przyjeżdża tu tłum ludzi, a w tym przedstawiciele narodów, które nigdy tego dramatu nie zapomną. . W obchodach uczestniczą b. więźniowie, politycy z , ministrami kultury Rosji , Polski i Izraela, a także duchowni. Na 68 rocznicy przewodniczący rosyjskiej Dumy Siergiej Naryszkin powiedział, że Obóz Koncentracyjny Auschwitz-Birkenau jest najpotworniejszym ostrzeżeniem dla wszystkich przyszłych pokoleń. Rosjanie maja nawet swoją wystawę narodową „Tragedia. Męstwo. Wyzwolenie” upamiętniającą ofiary Auschwitz. Byli tam przecież sowieccy jeńcy wojenni. Szacuje się, że do obozu trafiło ich co najmniej 15 tys., a przeżyło niespełna stu. Liczną grupą byli także mieszkańcy rejonu Mińska i Witebska. Do obozu, po akcjach pacyfikacyjnych skierowanych przeciw partyzantce, trafiło ich około 6 tys. Rzadziej odwiedzają obóz Niemcy bo przecież Oświęcim nie jest dla nich powodem do dumy, ale nawet niemieckiej narodowości papież odwiedził Oświęcim. Z kolei Żydzi gdzie wielu z nich zginęło odwiedzają Oświęcim często uważając, że jest to najstraszliwsze miejsce w historii ludzkości.
Aktualnie podjęto kolejną próbę podboju Europy przez stworzenie Brukselskiej Unii Europejskiej. Było to możliwe dzięki nieznajomości faktów i jej historii. 500 milionom europejczyków nie dano przecież możliwości głosowania nad czymś tak ważnym dla ich przyszłych losów. Badanie opinii publicznej przeprowadzone w całej Europie wykazały jednak, ze zdecydowana większość społeczeństw krajów UE odrzuciłoby traktat lizboński. Jedynym krajem w którym społeczeństwu pozwolono głosować była Irlandia stanowiąca 1% ludności Europy, która w głosowaniu sprzeciwiła się podpisaniu tego dokumentu. Niestety rząd Irlandii sprowokowano do powtórnego głosowania i wymuszono zgodę.
Głównym architektem Unii Europejskiej był Walter Hallstein. Był on profesorem prawa i ekonomii we Frankfurcie głównej siedzibie IG Farben i nazistowskich finansistów. Był jednym z 12 sygnatariuszy traktatów, dzięki którym powstała Unia Europejska. Objął też stanowisko pierwszego prezydenta Komisji U. E. i rządził Europą przez 10 lat za pomocą kilku tysięcy wybranych w interesie kartelu biurokratów.
Dzisiejsza U. E. powstała z wielu wcześniejszych organizacji, które stopniowo przekształciły się w obecną organizację. Początkowo były to Europejska Wspólnota Węgla i Stali, Europejska Wspólnota Obronna, Europejska Wspólnota Gospodarcza i Europejska Wspólnota Energii Atomowej.
Unia Europejska prezentuje się światu jako wyjątkowy przykład demokracji i potępiający wszelkie próby jej łamania jak na Białorusi czy w Rosji. W rzeczywistości nie ma to z demokracją nic wspólnego, ale coraz bardziej przypomina dyktaturę. W prawdziwej demokracji cała władza spoczywa w rękach społeczeństwa. Szczebel wykonawczy jak Rząd czy prezydent jest kontrolowany przez szczebel ustawodawczy czyli parlament, a oba te szczeble są wybierane przez głosowanie.
Decyzje wykonawcze i tworzenie wszystkich ustaw leżą w gestii Komisji UE i jej personelu składającego się z ponad 54 000 ludzi. Jest to prawdziwa armia bardzo wysoko opłacanych biurokratów, którzy decydują o interesach korporacyjnych. Natomiast 754 osobowy Parlament składa się z polityków z 27 państw, którzy nie tworzą prawa i nie mają żadnej władzy kontrolnej nad tą armią biurokratów.
Cały system władzy w Unii Europejskiej odrzuca wszelkie demokratyczne osiągnięcia cywilizacji europejskiej z okresu ponad tysiąca lat i przesuwa cały kontynent do czasów średniowiecza.
Oznacza to, że:
Społeczeństwo Europy wykluczono z podejmowania jakichkolwiek decyzji
Nowi „panujący” zostali wybrani przez elitę reprezentującą interesy korporacyjne
Ceremonia odbyła się 12 listopada 2009 r. w pałacu Valley of the Duchese
Rolę Prezydenta UE przekazano Hermanowi van Rompuy’owi
Rolę ministra spraw zagranicznych UE baronessie Catherine Ashton
Mistrzem ceremonii był prezydent Francji Sarkozy
Na parę dni przed objęciem urzędu obecny prezydent UE Rompuy został zaproszony przez grupę Bilderberg – elitarny krąg amerykańsko europejskich interesów korporacyjnych pod kontrolą Dawida Rockefellera.
Catherine Ashton została komisarzem handlu w UE w 2008 roku. Jej główną troską była ochrona międzynarodowego handlu i narzucanie patentów leków jako metody globalnej kontroli gospodarczej i politycznej co zapewniało utrzymanie zależności krajów trzeciego świata od opatentowanych leków pochodzących od europejskich eksporterów. Odgrywała ona centralną rolę w przejmowaniu w europejskich portach, leków wysyłanych z Indii do Afryki i Ameryki Łacińskiej Powodem takich przejęć był fakt, że były to leki niezastrzeżone i nieopatentowane, a tylko na takie mogą sobie pozwolić biedne rozwijające się kraje. Zagrażało to jednak zyskom opatentowanych leków, produkowanych przez europejskie firmy farmaceutyczne. Nic więc dziwnego, że wybierając pierwszego ministra spraw zagranicznych Unii Europejskiej, kartel musiał wybrać kogoś doświadczonego na tym polu. Jej nowe stanowisko jako ministra spraw zagranicznych UE i wiceprezydenta Komisji, z pewnością umożliwi jej wypełnianie tej roli z jeszcze większym pożytkiem dla korporacji.
Do ważniejszych udziałowców w kartelach naftowych i farmaceutycznych należą:
Z państw Unii Europejskiej przede wszystkim Niemcy i Francja.
Niemieckie kartele są głównymi eksporterami chemikaliów i leków na świecie.
Francja jest także wielkim eksporterem leków i jednym z ważniejszych krajów handlujących ropą naftową.
Kolejną ważną grupą udziałowców, której nie da się pominąć jest grupa amerykańska zwana często grupą Rockefellera. Wyrosła ona z korporacji Standard Oil. Kontroluje wielką liczbę wielonarodowych firm, które także zostały uwzględnione w planach opanowania nowych rynków dla Unii Europejskiej.
Bogaci ludzie nie poprzestają na działaniach w Ameryce Północnej i Europie, ale próbują naśladować podobne struktury jak U. E. i je i budować w innych krajach i częściach świata. Do takich tworów należy Unia Afrykańska wzorowana na Europejskiej. Stałą siedzibą Komisji U. A. jest Addis Abeba w Etiopii.
Przywódcy krajów wschodnio-azjatyckich już w 2009 roku zaczęli także tworzyć coś w stylu U. E. na terenie obejmującym blisko połowę ludności świata (ASEAN).
Kluczowym narzędziem kontroli nad światem są patenty. Są one wykorzystywane jako strategiczne narzędzia do kontroli całych państw. Wielkie firmy nie muszą się jednoczyć w celu kontrolowania danego rynku na całym świecie. Wystarczy jak przedstawią swoje terytorialne roszczenia patentowe. W wielu gałęziach przemysłu patenty pozwalają kontrolować całe grupy społeczeństw bez takich ograniczeń jak granice państw. W wielu gałęziach przemysłu zyski sięgające biliardów dolarów są kierowane do wielonarodowych firm bez konieczności ujawniania korporacyjnych beneficjentów. Są one ponad jakąkolwiek narodową czy międzynarodową kontrolą prawną.
Wpływ patentów jest szczególnie niszczycielski dla ludzkiego zdrowia ponieważ ludzkość przez całe dziesięciolecia zostaje odcięta od dostępu do nieopatentowanych leków, które są skuteczniejsze, bezpieczniejsze i tańsze w walce przeciw najpospolitszym schorzeniom. Największa liczba patentów pochodzi z Niemiec, a następnie z Francji, Włoch i Holandii. Liczba patentów tych czterech państw przekracza 70% wszystkich zgłoszeń patentowych w UE. Sześciu członków założycieli razem z Wielką Brytanią innym wielkim eksporterem leków ma większość głosów w radzie Europy jak i w Parlamencie Europejskim.
Ponieważ patenty są ważne w całej Europie to wyjaśnia, które kraje kontrolują rynki zaawansowanej technologii i w ostateczności życie w Europie.
Z perspektywy czasu, możemy bez cienia wątpliwości stwierdzić, że polskie przemiany ustrojowe były realizowane według przygotowanego wcześniej planu, którego celem, było wrogie przejęcie wybranych obiektów polskiej gospodarki.
„Reformatorzy” celowo oddali wszystkie polskie media obcemu kapitałowi by można było w interesie obcego kapitału, sterować polskimi mediami i naiwnym polskim społeczeństwem.
Wmawiano nam, że wszelkie transakcje i operacje finansowe w przekształceniach własnościowych muszą być tajne i że nie ma innej drogi na polepszenie naszego bytu jak prywatyzacja bo majątek sprywatyzowany funkcjonuje lepiej.
Nie mówiono tylko lepiej dla kogo?
Sprzedawano majątek będący naszą własnością nie informując nas kto go kupuje i za ile (przykład stocznie). Może to wreszcie pozwoli zrozumieć dlaczego w Polsce upadł przemysł stoczniowy, metalowy, lotniczy, hutniczy, wydobywczy i przetwórczy. Zniszczono zakłady przemysłu motoryzacyjnego, farmaceutycznego, elektronicznego, tekstylnego, chemicznego, zbrojeniowego i maszyn budowlanych.
Na skraj bankructwa doprowadzono transport kolejowy przy jednoczesnym braku rozwoju infrastruktury drogowej. Ostatnie tchnienie wydaje polska nauka, a wraz z nią wynalazczość. To samo spotkało marynarkę, rybołówstwo, PGRy, większość przemysłu rolno spożywczego Wielkim zagrożeniem jest zamiar prywatyzacji tak strategicznej dziedziny jak Energetyka. Tego wszystkiego dokonano polskimi rękami.
Z polskiej ziemi użyźnionej prochami przodków i krwią patriotów ucieka coraz więcej ludzi. Do krajów Unii Europejskiej wyjechało kilka milionów wykształconych w Polsce lekarzy, pielęgniarek, inżynierów, murarzy, hydraulików i przedstawicieli wielu innych zawodów, żeby za tanie pieniądze oddać swoją wiedzę i zdolności obcym.
Ratowanie rolnictwa przed GMO jest polską racją stanu. Polscy rolnicy zawsze byli tymi co żywią i bronią. Dawali wiele dowodów patriotyzmu jako uczestnicy powstań czy obrony Westerplatte. Ich gospodarstwa to jedyna wartość, która pozostaje jeszcze w polskich rękach.
Najlepszy rolnik wśród premierów Wincenty Witos w swoim przemówieniu w sejmie powiedział
„Ziemia jest największym dobrem, jakie posiadają narody, bez niej nie może być ani własnego państwa, ani wyżywienia. Nie jest obojętne w czyim ręku taki skarb się znajduje”
Czy w rękach rolników, od wieków gospodarzących na swojej Ziemi czy w rękach obcych koncernów zainteresowanych ograniczaniem liczby ludzi na świecie i zyskiem za cenę niszczenia ludzkiego zdrowia i środowiska.
Wiele tych zmian przeprowadzono przed podpisaniem Traktatu Lizbońskiego. Trudno więc uwierzyć, że 27 przywódców państw , którzy podpisali traktat Lizboński nie rozumiała, że ich podpisy były pełnomocnictwem dla kartelu i jego udziałowców do przejęcia kontroli nad Europą. Nie można więc mieć wątpliwości , że rząd i jego ministrowie byli świadomi komu władzę w swoim kraju przekazują. Trudno jest zaakceptować , że to polski rząd praktycznie zlikwidował wojsko, tysiące szkół, popełnił matactwa historyczne, zorganizował nam prowadzącą do eksterminacji społeczeństwa „służbę zdrowia”, prowadzi jawną walkę z katolickim społeczeństwem itd. itd.
Ludzkość stoi więc przed koniecznością rozwiązania bardzo ważnego problemu. Musi sobie zadać pytanie Czy chcemy pozwolić opisanym wyżej lub podobnym do nich kartelom na absolutną dominację nad naszym życiem?.
Czy chcemy wyzwolić się z pod tego jarzma korzystając z niezależnych technologii jak odnawiane źródła energii, podejście do zdrowia oparte na naturalnej żywności i skutecznych oraz tanich naturalnych lekach, czy np. oprzeć produkcje żywności wysiewając ziarno dostosowane do naszego klimatu i na rolnictwie ekologicznym. Wyzwolenie się jednego kraju z tego jarzma może być trudne, ale wszystkie zdominowane kraje razem, a jest ich około 20 mogą nie mieć z tym takich trudności. Wiemy jednak, że już dzisiaj Wielka Brytania jest zainteresowaną renegocjacją swojej pozycji w strukturach unijnych, a Holandia i Czechy, to stanowisko poparły. Podobnie myślą Węgrzy.
Polska niestety nie.
Piśmiennictwo
Pukkala E., i wsp., 2002, Leczenie raka piersi przy użyciu tamoksifenu i toremifenu, a ryzyko późniejszego raka śluzówki macicy. Int. J. Cancer100(3): 337341
Rath M., Niedzwiecki A., 2011a, Zwycięstwo nad rakiem. Część I. Niewyobrażalne stało się możliwe. Dr Rath Education Services B.V. Postbus 656 Nl-6400 Heerlen s: 200
Rath M., Niedzwiecki A., 2011b, Zwycięstwo nad rakiem Część II Poznawanie historii. Budowanie przyszłości. Dr Rath Education Services B.V. Postbus 656 Nl-6400 Heerlen s: 70
Wiąckowski S., 2009, Toksykologia środowiska człowieka, Część I, Oficyna Wydawnicza Branta s: 221
Wiąckowski S. K., 2011, Rola żywności w leczeniu i profilaktyce. S Wiąckowski Ed. Kielce s: 270
Wiąckowski S. K., 2012, Choroby nowotworowe, a nasz toksyczny świat, Nexus 6(86) s: 40- 43
Wracamy do “Niemieckich Diabłów” Barrego Chamisha. Barry demaskuje wprawdzie sabataistów i frankistów, ale wydaje się nie zauważać że jezuici również są, i to od samego początku, organizacją żydowską. Pamiętajmy że Chamish jest syjonistą który nie odrzuca państwa Izraela, lecz świeckie i lewicowe skrzydło syjonizmu. Ten izraelski żurnalista utożsamia się z religijnym i prawicowym syjonizmem, opowiadającym się za militarną ekspansją Izraela.
Warto jednak zapoznać się z “Niemieckimi Diabłami” gdzie opisany jest ostatni akt zniszczenia judaizmu przez sekretną kabałę.
“…Z Niemiec żydowscy apostaci Karol Marks i Fryderyk Engels udali się do Londynu. Zaraz po tym jak zakończyła się ich misja, Rotszyldowie wysłali swoich agentów Johna Jacoba Astora i Jacoba Schiffa z Niemiec do Ameryki. Finansowali oni złodziejskich baronów pokroju Rockefellera i Morgana, którzy w roku 1922 założyli Council on Foreign Relations (Radę ds. Stosunków Zagranicznych) mającą na celu obalenie konstytucji Stanów Zjednoczonych i podporządkowanie polityki zagranicznej USA Illuminatom.
PRAWDZIWA WOJNA PRZECIWKO ŻYDOM I LUDZKOŚCI
“Rok 1932: Ile organizacji w Niemczech reprezentowało niemieckich Żydów ? Ponad 250. Rok 1933… ile teraz? Jedna. Tylko jedna – partia syjonistyczna. Powrócimy do niej pózniej.
“Najpierw wrócimy do relacji rabbiego Antelmana. Aby zdeprawować Żydów frankiści na początku uprawiali tzw. politykę z ludzką twarzą. Dzięki pieniądzom Rotszyldów i wpływom jezuitów, niemiecki Żyd apostata Mojżesz Mendelson ogłosił początek Ery Oświecenia. Napoleon otrzymał fundusze na wyzwolenie Żydów w każdym podbitym przez siebie miejscu, zaś z Niemiec rozprzestrzeniły się ruchy reformacyjne i konserwatywne, finansowane w celu dalszego osłabiania wiary [Żydów] i zaszczepiania ich kongregacjom zupełnie obcych idei. Lecz zmiany te nie postępowały wystarczająco szybko. Zwykli, prości Żydzi nie chcieli kooperować ze złem, więc trzeba było pozbyć się tych którzy kurczowo trzymali się moralności Tory. Przetrwać mieli tylko ci praktykujący sabataizm.
“Tak, w ciągu 2 tysięcy lat historii europejskich Żydów zdarzały się pogromy, krucjaty i Inkwizycja, podżegana i wspomagana pózniej przez jezuitów. Lecz w porównaniu z tym co nastąpiło po roku 1880, tamten okres historii przypomina raczej piknik. Punktem zwrotnym w wojnie przeciwko Żydom było stworzenie przez sabataistów idei Syjonizmu. Głównym celem tego ruchu było ustanowienie sabataistycznego państwa na historycznych ziemiach Żydów i całkowite przejęcie kontroli nad judaizmem.
“Aby spopularyzować tą ideę musiano tak zohydzić Żydom życie w Europie, aby pomysł ucieczki do Palestyny wydawał się najlepszą z możliwych opcji. Pogromy w Rosji były początkiem tej kampanii. Na jej potrzeby frankiści zwrócili się o pomoc do jezuitów mających ogromny wpływ na Kościół katolicki. Jezuici zrobili faktycznie sporo dla rozprzestrzenienia się komunizmu, poczynając od ich feudalnych komun w Afryce Południowej. Teraz zapragnęli zemścić się na europejskich anty-papistach i zamknąć ich za kratami nowej, komunistycznej tyranii. Układ był prosty: Jezuici dostarczają pogromów, frankiści komunistów. Rotszyldzi dostarczają pieniędzy…”
To syjoniści zajmowali się uchodzcami – tylko syjonistyczni Żydzi dostawali zgodę na emigrację do Izraela. Na terytoriach nazistowskich Niemiec pozostawiono religijnych Żydów sprzeciwiających się ruchowi syjonistycznemu, głównie z powodu braku biblijnej spójności z proroctwami o królestwie mesjanistycznym które powstać miało dopiero wtedy gdy pojawi się mesjasz. “Żydzi przeciwko Syjonizmowi” byli reprezentowani przez organizację zwaną Agudas Yisroel, założoną w roku 1912 i przejętą pózniej przez syjonistów. Jej funkcje przejęła organizacja Neturei Karta, założona w roku 1938 w Jerozolimie. Dopełnieniem tragedii Holokaustu było to że wiele krajów, wliczając w to większość krajów alianckich, zamknęło swoje granice dla żydowskich imigrantów. W swojej książce “Sześcioramienna Gwiazda” O.J.Graham objaśnił politykę wybiórczości stosowanej przez syjonistów:
“Z dokumentów wynika że w okresie 1933-1939 spodziewano się że Żydzi opuszczą Niemcy i tereny okupowane przez nazistów. W tym samym czasie istniał jednak bardzo wybiórczy i restrykcyjny klucz dla wyboru Żydów którym zezwalano na emigrację do syjonistycznego Izraela. Po roku 1939 zaczęły powstawać obozy zagłady mające na celu pozbycie się tych Żydów którzy nie zdołali uciec do Palestyny ani nigdzie indziej… Lucy Dawidowicz w książce “Wojna Przeciwko Żydom” pisze: “Na 18 Kongresie Syjonistycznym w roku 1933 ustanowiono żydowskie Centralne Biuro Osadnictwa Niemieckich Żydów, które od samego początku miało odrzucać wszelkie podania od Żydów anty-syjonistów.”
Kongres Syjonistyczny w 1939
“”Preferowanymi kandydatami do Aliji byli młodzi, zdrowi ludzie mający pewne doświadczenie w rolnictwie i handlu oraz ludzie zamożni. Interes Palestyny wziął górę nad strategią ocalenia.” Nathan Birnbaum był wczesnym syjonistą – właściwie był jednym z tych którzy stworzyli termin “Syjonizm”. Był razem z Herzlem na pierwszym Kongresie Syjonistycznym w Bazylei. Birnbaum porzucił ruch w roku 1899, został ortodoksem i wrogiem ruchu syjonistycznego. W swojej rozprawie “W Niewoli Naszych Braci Żydów” pisał:
”‘Wygląda na to że lepiej radzimy sobie z naszym zniewoleniem przez pogan, niż ze zniewoleniem przez naszych braci którzy porzucili Torę i jej nauki. Gdy nasi właśni bracia, zyjący obok nas, [z tej samej krwi], nie tylko nas prześladują ale dają powód dla naszego prześladowania, nie tylko wścibiają nos w nasze sprawy ale decydują w nich za nas, nie tylko nie pozwalają nam pójść własną drogą, lecz specjalnie nam ją zamykają.” Birnbaum napisał to w roku 1901…
“Michael Selzer w swojej książce “Syjonizm Zrewidowany” pisze: “Nawet wydarzenia z roku 1933 nie wpłynęły na ich politykę [mówi o Organizacji Syjonistycznej]. Byli na tyle naiwni by postrzegać siebie jako zesłaną przez Boga szansę na niewyobrażalną do tej pory migrację Żydów do Palestyny. Gdy Organizacja Syjonistyczna postąpiła wbrew głosowi ludu żydowskiego i zdecydowała się ubić interes z Hitlerem, kupując niemieckie towary za pieniądze Żydów, zalewając nimi rynek palestyński i drwiąc sobie tym samym z oficjalnego bojkotu niemieckich dóbr, nie spotkało się to z wielkim oporem ze strony żydowskich organizacji narodowych, a w każdym razie nie ze strony ich arystokracji – tzw. kibutników (?)…” Jak wielu Żydów słyszało wcześniej o tej historii?” – 211:72-8
Jeśli ktoś chce poznać więcej udokumentowanych przykładów zdrady syjonistów i przehandlowania religijnych Żydów w okresie Holokaustu polecamy artykuł: Heeding Bible Prophecy: Zionism
Kolejnym elementem układanki jest to że Adolf Hitler był nie tylko Żydem, ale także prawnukiem Rotszylda. W czasie II wojny światowej opublikowano “A Psychological Analysis of Adolph Hitler: His Life and Legend” (Psychologiczna analiza Adolfa Hitlera: Jego życie i legenda) autorstwa Waltera Langera z Biura Służb Strategicznych (OSS). (…) Była to, używając słów samego Langera, próba zrozumienia jak “szalony fałszerz” zdołał ” w przeciągu ledwie kilku lat dojść do najwyższych szczebli władzy, otumanić doświadczonych przywódców największych światowych potęg, zamienić miliony ucywilizowanych ludzi w barbarzyńców, doprowadzić do eksterminacji dużej części społeczeństwa, zbudować największą znaną do tej pory machinę wojenną i pchnąć cały świat ku największej wojnie w historii świata?” (Background) Jedynym wytłumaczeniem wydaje się to że Hitler posiadał dobre (rodzinne) kontakty na najwyższych szczeblach:
“Ojciec Adolfa, Alojzy Hitler był nieślubnym synem Marii Anny Schicklgruber. Przyjmuje się że ojcem Alojzego Hitlera był Johann Georg Hiedler, asystent młynarza. Alojzy był jednak dzieckiem nieślubnym, dlatego używał nazwiska swojej matki aż do 40-ego roku życia gdy zmienił je na Hitler…
“Jest sporo ludzi wątpiących w to że Johann Georg Hiedler był prawdziwym ojcem Hitlera. Thyssen i Koehler dla przykładu powołują się na to że kanclerz Dollfuss nakazał austriackiej policji przeprowadzić śledztwo dotyczące rodziny Hitlerów. Rezultatem śledztwa był tajny dokument wskazujący na to że Maria Anna Schicklgruber w momencie poczęcia mieszkała w Wiedniu. Pracowała jako służka w domu barona Rotszylda. Gdy rodzina odkryła jej ciąże odesłała ją do jej domu w Spital, gdzie urodziła Alojzego. Jeśli prawdziwym ojcem Alojzego był jeden z Rotszyldów, czyni to Adolfa w 1/4 Żydem. Według tych zródeł Hitler wiedział o istnieniu tego dokumentu i jego zawartości. Aby go przejąć sprokurował przyłączenie Austrii do Rzeszy i nakazał zabić Dollfussa. Według tej historii nie udało mu się odzyskać dokumentu, gdyż Dollfuss ukrył go i zdradził jego lokalizacje Schuschniggowi tak aby w razie jego śmierci zagwarantować dalszą niepodległość Austrii. W obiegu krąży jeszcze kilka podobnych do siebie historii.” (OSS Profile: Część 4)
“Alois (Alojzy), ojciec Hitlera urodził się w roku 1837, w okresie gdy Salomon Mayer był jedynym Rotszyldem mieszkającym w wiedeńskiej posiadłości. Jego małżeństwo znajdowało się w złym stanie a żona została we Frankfurcie. Ich syn Anzelm Salomon spędzał większość swojego czasu pracując w Paryżu i Frankfurcie, z dala od Wiednia i swojego ojca.
“Salomon Mayer, mieszkający samotnie w posiadłości wiedeńskiej gdzie pracowała babcia Hitlera wydaje się być głównym kandydatem do ojcostwa. Hermann von Goldschmidt, syn starszego kancelisty Salomona Mayera, napisał książkę wydaną w roku 1917 w której pisał o Salomonie:
‘…w latach 40-tych XIX wieku wykształciło się u niego dość lekkomyślne zainteresowanie młodymi dziewczętami’
‘Jego lubieżną pasją były bardzo młode dziewczyny, a jego przygody z nimi były wyciszane przez policję.’
“Babcia Hitlera, młoda dziewczyna pracująca pod jego dachem, miała nie być obiektem pożądania kogoś takiego? Ta sama dziewczyna zachodzi tam w ciąże? Jej wnuk zostaje Kanclerzem finansowanej przez Rotszyldów Rzeszy po czym wszczyna wojnę światową, tak ważną w planach Rotszyldów i Illuminati [Plan III wojen światowych]. Illuminati robią wszystko co możliwe dla umieszczenia swojego potomstwa na najwyższych szczeblach władzy krajów uczestniczących w konflikcie. Rotszyldowie są jedną z głównych rodzin Illuminati. To wszystko przypadek?” – 563
Jedna rzecz jest pewna: gdyby nie Hitler, nie istniałoby państwo Izrael.
Wracając teraz do niemieckiego triumwiratu który przygotował scenę pod nadchodzący Holokaust – co stało się z tymi wszystkimi rodzinami sabataistów/frankistów którzy “przechrzcili się” na katolicyzm w XVII i XVIII wieku? Jeśli Stany Zjednoczone są sanktuarium europejskiego krypto-żydostwa, nie jest niczym dziwnym że część z tych frankistów osiągnęła w USA szczyty władzy na poziomie rządowym i finansowym, ani że kontroluje instytucje finansowe które stały się sługusami międzynarodowego żydostwa. Barry Chamish wymienia kilku z nich:
“Wracamy teraz do zapisków Jerrego Rabowa:
Karlove Vary
“str 132 – Rodziny frankistów, zarówno te żydowskie jak i te udające chrześcijan, starały się nie mieszać z innymi nie-frankistowskimi rodzinami. W okresie letnim ich zniemczone rodziny regularnie uczestniczyły w tajnych spotkaniach wKarlovych Warach… Szacuje się że połowie XIX wieku większość prawników w Pradze i Warszawie wywodziła się z rodzin frankistowskich. Członek Amerykańskiego Sądu Najwyższego Felix Frankfurter miał otrzymać kopię porteru córki Jakuba Franka, Ewy Frank, od swojej matki pochodzącej z rodziny praskich frankistów.
“Oto słowa samego Frankfurtera: “Prawdziwi władcy w Waszyngtonie są niewidoczni i rządzą z ukrycia, zza sceny.” – sędzia Felix Frankfurter, U.S. Supreme Court.
“Róznica między Rabowem a rabinem Antelmanem jest taka że ten drugi mówił wprost: praktycznie wszyscy żydowscy przedstawiciele Sądu Najwyższego byli potomkami niemieckich sabataistów, zdeterminowanych do oczyszczenia świata żydowskiego z niepotrzebnych im, europejskich, przeciwnych sabataizmowi, uznających kodeks moralny Żydów. Oto krótka lista tych przywódców społeczności żydowskiej:
“Felix Brandeis – Ukończył edukację w Niemczech. Tam, pochodzący z Anglii Jacob de Haas wprowadził go do świata syjonizmu.
“Henry Morgenthau Jr., Stephen Weiss, Judah Magnes, Felix Warburg – wszyscy potomkowie niemieckich Żydów. Oto cytat pochodzący od członka jednej z pózniejszych rodzin frankistów:
“Będziemy mieć Rząd Światowy, czy wam się to podoba czy nie. Pytaniem otwartym pozostaje czy Rząd ten zostanie utworzony przez podbój czy przyzwolenie.” – są to słowa Jamesa Paula Warburga, wypowiedziane przed senatem USA 7 lutego 1950. J.P.Warburg był synem Paula Moritza Warburga, bratankiem Felixa Warburga i Jacoba Schiffa – obaj z banku Kuhn, Loeb & Co. który wpompował miliony dolarów w rosyjską rewolucję [bolszewicką], poprzez brata Jamesa, Maxa (bankiera rządu niemieckiego).”
W kolejnym artykule zatytułowanym “Kerry, Gaza and the New Sabbatean Holocaust” Chamish uaktualnia listę dodając do niej Madeline Albright, Johna Kerry i Wesley Clarka. Wszyscy byli członkami CFR, posiadali nieżydowskie nazwiska i cierpieli na dziwne zaniki pamięci gdy pytano się o ich żydowskich rodziców:
“…I co niedawno odkryliśmy, że ojciec Kerrego był Żydem. O dziwo, zapomniał on o tym że jego dziadkowie byli zamożnymi Żydami z Pragi i że jego ojciec był 100% Żydem. Znasz kogoś kto nie wie nic o religijnych korzeniach swojego ojca?
“Nie jest to przypadłość tak rzadka jakby się wydawało, raczej powszechna w kręgach CFR. Była sekretarz stanu CFR Madeleine Albright również zapomniała o tym że jej rodzice byli Żydami, nawet pomimo tego że wychowała się w żydowskim domu jej krewnych w Londynie.
“Jeśli nie chcesz głosować na Kerrego, w obwodzie masz jeszcze Wesley Clarka. O dziwo on też jest członkiem CFR który dowiedział się niedawno że jego ojciec jest Żydem – zapewne w okresie gdy zmieniał Bośnię w pogorzelisko.
“A więc jak to możliwe, że niezależnie od tego którego demokratę wybierzecie, traficie na członka CFR i pół-Żyda który nie zna swojej rodziny? Odpowiedz leży w polityce działania sabataistów (znanych tez jako sabatarianie itd.) którzy rozkazywali swoim heretyckim wiernym przechodzić na inną wiarę i ukrywać swoje korzenie i prawdziwe wierzenia.”
“Opiekunowie z Illuminati dokładnie zadbali o wychowanie i karierę Johna Kerrego. Na początek zmienili nazwisko jego rodziny z Kohn na Kerry. Kohn jest oczywistym nazwiskiem żydowskim. Jego przywódcy nadali mu fikcyjne irlandzkie nazwisko, co daje sporą przewagę polityczną w Massachusetts gdzie żyje duża społeczność irlandzka.” (Siła Proroctwa)
Do listy tej możemy dodać prominentnego krypto-Żyda Osamę bin Ladena, którego matka według zródeł izraelskich jest Żydówką. “Bali, Australia & The Mossad” Rose Cohen pojawiła się na australijskim rynku wydawniczym 17 pazdziernika 2002.
“BIN LADEN JEST ŻYDEM, stop. Mój bardzo bliski przyjaciel i NAJWYBITNIEJSZY żurnalista izraelski powiedział mi niedawno że według żydowskiego Prawa, skoro matka Osamy jest Żydówką również i on jest Żydem.
“ORAZ –– jakby tego było mało, ten niezwykle szczery izraelski żurnalista powiedział mi że rodzina bin Ladena żyje w Izraelu (nie podam tu ich dokładnego adresu który mi przekazał). Wiedziałam o tym ze jest Żydem od dawna, ale przy całej tej histerii związanej z wojną nie wspominałam o tym nikomu z wyjątkiem mojego męża. To że Osama jest Żydem jest faktem powszechnie znanym w Izraelu ale wolna, “demokratyczna” prasa izraelska nigdy o tym nie wspomni, gdyż musimy kontynuować ten mit o jego “wrogości”.
“Szczerze to nie zdziwiłabym się gdyby bin Laden mieszkał teraz w Izraelu a Mossad tylko się z tego śmiał! Gdy Izrael i Bush będą już kontrolować wszystkie kraje świata, jestem przekonana że bin Laden zostanie zaproszony przez nich jako gość honorowy.
“My (powinnam może powiedzieć oni?) Żydzi NIGDY nie chwalimy się o tym co robimy a opinia publiczna (tutaj w Izraelu) jest niewinna i nieinformowana o skali terroru którym manipulujemy i rozprzestrzeniamy w chwili obecnej na cały świat.
“Taktyka jest prosta: niech nasi wrogowie podejrzewają o wszystko siebie nawzajem, niech walczą między sobą. Oszczędza nam to sporo pracy. Pamietaj że naszym wrogiem jest każdy KTO NIE JEST ŻYDEM.”
Maurice Pinay częściowo rozumie działanie procesu dialektycznego, zwłaszcza w przypadku Protokołów, gdy wspomina o tym że to krypto-Żydzi w świecie islamskim odpowiedzialni są za zamieszanie na Bliskim Wschodzie:
“…fenomen krypto-judaizmu nie ogranicza się tylko do świata chrześcijańskiego. Znajdujemy go również w różnych częściach świata islamskiego, gdzie jak zauważa Cecil Roth znajdują się społeczności krypto-żydowskie, udające muzułmanów lecz w sekrecie wciąż praktykujące swoje żydowskie tradycje. Oznacza to że Żydzi wprowadzili Piątą Kolumnę również w serce Islamu. Fakt ten może wyjaśniać tak dużą ilość podziałów i powstań zaistniałych w świecie mahometańskim.” (str. 246-7)
Innymi słowy, dzięki infiltracji zarówno świata chrześcijańskiego jak i islamskiego, krypto-Żydzi zdołali wprowadzić w życie Protokół (VII, paragraf 2): ”W całej Europie, a przy jej stosunkach i na innych lądach również, winniśmy wywołać ferment, waśnie i niezgodę. Wypływa z tego zysk podwójny.”
Dla tych którzy mają opory przed uznaniem Protokołów Mędrców Syjonu za prawdziwą instrukcję przejęcia świata przez żydowskie tajne stowarzyszenia, pan Cohen ma radę: “Uczyniono wiele dla prób ukazania Protokołów jako oszustwa… jednakże, nie jest to kwestia tego kim oni są czy też nie są, lecz tego że [zapiski Protokołów] opisują w stopniu niezwykłym naszą rzeczywistość. Przeczytaj je i sam zdecyduj.”
Protokoły opublikował po raz pierwszy profesor Sergiej A.Nilus w roku 1905 w Rosji. W swojej przedmowie profesor Nilus odnotowuje że Protokoły III zaczynają się od słów “krąg symbolicznego Węża (żmiji symbolicznej), który symbolizuje naszych ludzi.” Nilus zapewne zle zinterpretował Węża jako symbol całego judaizmu, jednak Księga Rodzaju 49:17 identyfikuje jedno z plemion Izraela jako Węża: “Niech będzie Dan wężem na drodze, żmiją na ścieżce, co kąsa w pęcinę konia, tak że jeździec spada na wznak”. Ważnym jest by zapamiętać tą różnicę aby nie uznawać wszystkich Żydów za zło wcielone odpowiedzialne za plany opisane w Protokołach.
Zanim zaznajomimy się z opisem Symbolicznego Węża przez prof. Nilusa, zastanówmy się co oznaczał ten symbol w tradycji okultystycznej. Wąż jest antycznym symbolem Ouroborosa, węża zjadającego własny ogon. Symbol ten widzimy w logo Towarzystwa Teozoficznego (poniżej). Mamy tez wariację tego symbolu z inskrypcją Pedet Finis Aborigine co oznacza “szukaj końca w początku”. To hasło opisuje gnostycki plan “powrotu do przyszłości”, dojścia do Ogrodu Eden a następnie z powrotem do czasu Stworzenia. Jak mówił pisarz New Age, Tim Robbins: “Naszym celem jest… powrót do Edenu, zaprzyjaznienie się z wężem i postawienie naszych komputerów pośród dzikich jabłoni.” Wyznawcom New Age nie podoba się plan Zbawienia nakazany przez Boga. Ci gnostycy wierzą w to że sami są bogami i stworzyli swój własny alternatywny plan na wypełnienie biblijnych proroctw.
Oroboros (Uroboros) ukazuje naturę gnostyckiego podboju cywilizacji chrześcijańskiej w ujęciu czasowym. W przedmowie do Protokołów Sergiej Nilus przedstawia niesłychanie precyzyjną, geograficzną trasę [przejścia] Symbolicznego Węża:
“Protokół III zaczyna się od nawiązania do Symbolicznego Węża judaizmu. W swoim epilogu do edycji Protokołów z roku 1905, Nilus przytacza ciekawe informacje o tym symbolu: “Według zapisków sekretnego syjonizmu, Salomon i inni mędrcy żydowscy już w roku 929 p.n.e. myśleli w kategoriach teoretycznych o planie pokojowego podbicia przez Syjon całego wszechświata.”
[Prof. Nilus mówi zapewne o 8-mym rozdziale Księgi Ezechiela któremu Bóg ukazał Świątynię Jerozolimską, gdzie żydowscy mędrcy odprawiali, usankcjonowane przez Salomona, bałwochwalcze rytuały ku czci Asztarte/Diany.]
“Wraz z upływem lat, plan ten był rozwijany w najdrobniejszych szczegółach przez kolejnych, wtajemniczanych w to zagadnienie ludzi. Owi mędrcy zdecydowani byli na pokojowe podbicie świata przy użyciu przebiegłości Symbolicznego Węża, którego głowa miała reprezentować ludzi wtajemniczonych w plany żydowskiej administracji, zaś ciało węża lud żydowski – administracja działała zawsze w sekrecie, nawet w sekrecie przed własnym ludem. Wąż ten wpełzał w serce narodów a następnie osłabiał i pożerał nieżydowskie władze (rządy i króli) tychże krajów.
“Mówi się że Wąż wciąż jeszcze ma pracę do wykonania, ściśle trzymając się planu, którego nie wykona dopóki jego głowa nie wróci do Syjonu a Wąż nie zakończy swej wędrówki po Europie którą okrąża. Nie skończy swej misji póki nie okrąży całej Europy, wpływając tym samym na cały świat. Musi to zrobić przez podporządkowanie sobie narodów na drodze ekonomicznej.
“Powrót głowy Węża do Syjonu nastanie wtedy gdy władze niepodległej Europy zostaną obalone przez ekonomiczny kryzys i całkowitą destrukcję wszystkiego, czyli duchową demoralizację i upadek moralności, wspomagany przez żydowskie kobiety udające Francuzki, Włoszki itd. (jak te aktorki z “Pasji” Mela Gibsona?) Jest to najpewniejszy sposób rozsiewania wyuzdania w życiu przywódców tych narodów [coraz liczniejsze seks-skandale w świecie polityki].
“Oto trasa wędrówki Symbolicznego Węża: Zaczęła się w Grecji w roku 429 p.n.e, gdzie za czasów Peryklesa Wąż po raz pierwszy wgryzł się we władców obcego kraju. Drugi etap nastąpił w Rzymie za czasów Augustyna około 69 r.n.e. Trzecia faza rozpoczęła się w Madrycie za czasów Karola V w roku 1552. Czwarta – w Paryżu w roku 1790 za czasów Ludwika XVI. Piąta – w Londynie od roku 1814, po upadku Napoleona. Szósta – w Berlinie w 1871 po wojnie francusko-pruskiej. Siódma – w Sankt Petersburgu gdzie Wąż podpisał się pod datą 1881 (ów Wąż znajduje się teraz w USA, znany częściowo pod nazwą CFR (Rada ds. Stosunków Zagranicznych) i Komisji Trójstronnej).
Interesujące jest to że Oroboros (Uroboros) był symbolem starożytnej Grecji gdzie rozpoczął się podbój Europy przez Mędrców Syjonu. Drugi etap rozpoczął się w pierwszym wieku przed naszą erą w Rzymie, co pozwala sądzić że prekursorzy syjonizmu osadzili się w Rzymie już na kilka wieków przed powstaniem Kościoła rzymsko-katolickiego. Hiszpania w roku 1550 była twierdzą Alumbrados a w roku 1790 wybuchła Rewolucja Francuska. Wielka Brytania, Niemcy i Rosja symbolicznie zakończyły cykl Węża w Europie, którą pożarł on jeszcze przed końcem XX wieku. Protokół nr 3 zaczyna się słowami:
Dziś mogę wam zakomunikować, że cel nasz jest już o kilka kroków od nas. Pozostaje niewielka przestrzeń, by cała droga, którą odbyliśmy, zwarła się w krąg Żmiji symbolicznej, wyobrażającej naród nasz. Kiedy krąg ów zamknie się, wszystkie państwa europejskie będą ujęte, jak gdyby w potężne obcęgi.
Wygląda na to że ścieżka Uroborosa ma zastosowanie również na mapie kryzysu gospodarczego Europy. Proszę spojrzeć:
Czy to przypadek że pierwszym krajem wymienianym jako przyszły bankrut jest właśnie Grecja? Następne w kolejności są Włochy, Portugalia, Hiszpania, Irlandia… Czyżby polska zielona wyspa miała być przedostatnim punktem na mapie krachu gospodarczego Europy?
Ciekawe jest również to że pierwsze cztery kraje zaliczone zostały przez międzynarodowe instytucje ratingowe do grupy o wdzięcznej nazwie PIGS (świnie – od Portugal, Italy, Greece, Spain).
Wszelkie instytucje finansowe i potężne banki są dziś kontrolowane przez Żydów – potomków rodzin kabalistycznych, których w średniowiecznej Hiszpanii zwano marranos (marranami) co znaczyło właśnie “świnie“. Nie bez znaczenia jest fakt że to właśnie te 4 kraje były w okresie średniowiecza miejscem prześladowań żydowskich sekt i – siłą rozpędu – wszystkich Żydów.
Dzisiaj potomkowie marranów dokonują kolejnej już, symbolicznej zemsty na chrześcijańskiej Europie. Możemy być pewni że mimo upływu setek lat, chęć zemsty za przydomek świniewcale się u tych ludzi nie zmniejszyła.
CITTÁ DEL VATICANO
Czy Zakon Syjonu kontroluje dzisiejszy Kościół katolicki? Według wielu różnych źródeł rodzina Rotszyldów już od wielu lat zarządza finansami Watykanu. Wg. Encyklopedii Żydowskiej:
“Na początku XIX wieku papież przyszedł pożyczyć pieniądze od Rotszyldów. Rotszyldzi byli bardzo przyjaźni wobec papieża, co skłoniło jednego z ówczesnych żurnalistów do napisania sarkastycznej wzmianki: “Rotszyld ucałował dłoń papieża… hierarchia została przywrócona.” W rzeczywistości to Rotszyldom Watykan powierzył zarządzanie swoich finansów. (…) Badacz Eustace Mullins pisał że Rotszyldzi zaczęli zajmować się wszystkimi operacjami finansowymi Kościoła katolickiego na całym świecie od roku 1823. Dzisiaj finanse Watykanu są częścią ogromnego systemu, związanego nierozerwalnie z Rotszyldami i resztą międzynarodowego systemu bankowego.” (Springmeier, 13 Rodzin Illuminati, str.154)
Wygląda na to że Medyceusze również uczestniczyli w przejęciu finansów Watykanu przez Rotszyldów – a właściwie przejęciu całych Włoch i stworzeniu nowej organizacji na miejsce rozwiązanych Bawarskich Illuminatów: Karbonariuszy. Największą lożą Karbonariuszy była Alta Vendita:
“W roku 1821 Karl [Kalman Rothschild] został wysłany do Neapolu aby nadzorować udzielanie pożyczek dla sił wojskowych Metternichaprzybyłych do Włoch w celu zdławienia rebelii. Podczas pobytu Karla we Włoszech rozciągnął się również zasięg macek Rotszyldów – ubił on z włoskim rządem genialny interes który zmusił Neapol do finansowania swojej własnej okupacji. Pomógł też Luigiemu de Medici z Czarnej Arystokracji odzyskać pozycję ministra finansów Neapolu, po czym również ubił interes z tym potężnym człowiekiem. Szereg sukcesów spowodował że został on w Neapolu i założył własny bank. Został finansistą arystokracji, “finansowym suzerenem Włoch”. Karl miał w garści cały półwysep. Zaczął robić interesy z Watykanem a gdy przyjmował go papież Grzegorz XVI podali sobie rękę zamiast zwyczajowego całowania palców papieża. Ludzie zdali sobie wtedy sprawę z potęgi tego człowieka. Papież odznaczył go też Orderem św. Grzegorza.”
“Wygląda na to że we Włoszech Karl został przywódcą Karbonariuszy. Po tym jak zdelegalizowano Bawarskich Illuminati, to karbonaryzm (loża Alta Vendita) stał się główną organizacją okultystyczną Europy. Jego przywództwo było znaczące. W roku 1818 wysłano z Alta Vendita tajny dokument, w którego spisaniu brał udział Karl, do głównych siedzib masonerii. Kopia tego dokumentu zaginęła co bardzo zaniepokoiło masonów którzy oferowali nawet nagrodę pieniężną za jego odzyskanie. Dokument ten nosił nazwę: “Permanentne Instrukcje, lub Praktyczny Kodeks Zasad – Przewodnik dla Przywódców Najwyższego Stopnia Masonerii.” [13 Rodzin Illuminati, str.179-180]
Alta Vendita była zarządzana przez Żydów a “Permanentne Instrukcje, lub Praktyczny Kodeks Zasad – Przewodnik dla Przywódców Najwyższego Stopnia Masonerii” korespondowały z “Protokołami Mędrców Syjonu” – kolejny dowód łączący rodzinę Rotszyldów z Protokołami. Pamiętajmy że Jeroboam Rotszyld kierował Mędrcami Syjonu.
“Oryginalne włoskie tłumaczenie dokumentu zwanego “Permanentne Instrukcje, lub Praktyczny Kodeks Zasad – Przewodnik dla Przywódców Najwyższego Stopnia Masonerii” przekazane zostało Nubio (Piccolo Tigre) z loży Alta Vendita w roku 1824 gdy wysłano go do Rzymu aby wcielił te zapiski w życie. To właśnie na tą instrukcję powoływał się gdy pisał z Forli do Signor Volpiego: “Jak już pisałem ci wcześniej, zostałem wyznaczony do zadania demoralizacji systemu nauczania młodzieży z Kościoła katolickiego.” Te sekretne instrukcje napisane w roku 1815 są bardzo podobne do Protokołów i przeznaczone były dla nielicznych, wybranych masonów dużego kalibru.”
Prieuré de Sion, zarządzany przez dom Rotschild (Rotszyldów), operuje w mroku lecz wystarczy sprawdzić listę byłych Wielkich Mistrzów tej organizacji by zdać sobie sprawę z jego potęgi i wpływów. Baigent, Leigh i Lincoln opisali naturę członkostwa w tym zakonie w “Świętej Krwi, Świętym Grallu“: “Prasa francuska w krótkim artykule dotyczącym elekcji pana Plantarda na Wielkiego Mistrza w roku 1981, stwierdziła że 121 wysokich rangą członków Prieuré de Sion to wyłącznie szare eminencje świata finansjery, polityki międzynarodowej i organizacji naukowych/filozoficznych.” (str. 362) W swoim wstępie do Protokołów Mędrców Syjonu (kolejnego tłumaczenia) Victor Marsden pisał o innych szarych eminencjach dzierżących nieoficjalną władzę, ukrytych pod parasolem Zakonu Syjonu: “… w roku 1931… Jean Izoulet, ważny członek Jewish Alliance Israelite Universelle, napisał w swoim “Paris la Capitale des Religions“:—‘Prawdziwym streszczeniem historii zeszłego stulecia jest to że dzisiaj 300 żydowskich finansistów, Mistrzów lóż, rządzi światem.”
Springmeier napisał w “13 Rodzinach Illuminati“: “Mówi się że wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Jeśli chodzi o tą książkę, można powiedzieć że wszystkie ścieżki naszego śledztwa prowadzą do Rotszyldów.” Innymi słowy wszystkie drogi prowadzą do Prieuré de Sion: “Prieuré de Sion -Mędrcy Syjonu związani są z Rotszyldami którzy mieli obsługiwać żydowskie zebranie Mędrców Syjonu.” (str.152,163) Springmeier powołuje się też na “Świętą Krew, Święty Grall“: “… tekst Protokołów kończy się słowami – ‘Podpisane przez reprezentantów Syjonu (Sion) 33 stopnia.” (str. 193)
(…)
“…Skandal Zakonu Syjonu… [rzekomy] styczeń 1981 — dwa dni po wybraniu Pierra Plantarda de Saint-Claire na Wielkiego Mistrza Zakonu Syjonu––wysokiej rangi członek Zakonu miał, według “Corneliusa”, spotkać się z Licio Gellim, Wielkim Mistrzem P2 (Propaganda Due – do której należał kiedyś Silvio Berlusconi – przyp. tłum). Do spotkania miało dojść w piwiarni La Tipia na rue de Rome w Paryżu…
“…Z tego co wiemy jest to powszechnie znana historia… jeśli którekolwiek z twierdzeń “Corneliusa” okazałyby się prawdziwe, mogłoby to otworzyć puszkę pełną robaków…
Licio Gelli
“Jest powszechnie wiadomym że P2, jakkolwiek wpływowa i potężna, była (i prawdopodobnie ciągle jest) kontrolowana przez jeszcze potężniejszą, lepiej ukrytą grupę ludzi, którzy przekazywali swoje instrukcje przez Licio Gelliego, mistrza loży. Według włoskiej komisji parlamentarnej badającej sprawę P2, organizacja znajdująca się za P2 “znajduje się poza granicami Włoch”. Dużo spekulowało się o tej organizacji. Niektórzy zidentyfikowali ją jako Prieure de Sion.” (Mesjańskie Dziedzictwo, 308-9, 352)
“…konkludując swoje badania autorzy “Świętej Krwi, Świętego Gralla” jak i “Mesjańskiego Dziedzictwa” wysunęli tezę że Zakon Syjonu został zinfiltrowany przez Rycerzy Maltańskich i loże P2, dwa tajne stowarzyszenia znane ze swoich powiązań z gangsterami i faszystami.” (Zemsta Dagoberta)
“Miałem zamiar szczegółowo opisać powiązania P2, Prieuré de Sion, Watykanu, CIA, organizacji Zjednoczonej Europy i grupy Bilderberg. Na szczęście Michael Baigent, Richard Leigh i Henry Lincoln ubiegli mnie w tym.” (William Cooper, Behold a Pale Horse, str.77-9)
“Na światło dzienne wyszły ostatnio bardzo interesujące fakty dotyczące Zakonu. Jednym z nich jest to że szwajcarska Wielka Loża Alpina (GLA – grand lodge alpina), najwyższa loża szwajcarskiej masonerii (pokrewna Wielkiej Loży Anglii) może być organizacją rekrutacyjną dla Zakonu Syjonu. GLA jest również według niektórych miejscem spotkań “Gnomów Zurychu” mających być główną elitą szwajcarskich bankierów i międzynarodowej finansjery. David Yallop powiedział że GLA jest organizacją kontrolującą włoską P2.
“P2 kontrolowała włoską tajną policję w latach 70-tych, brała pieniądze od CIA i KGB, mogła mieć swój udział w porwaniu przez Czerwoną Brygadę Aldo Moro, posiadała 900 agentów w różnych częściach włoskiego rządu i na najwyższych szczeblach władzy Watykanu… używała Banku Watykańskiego do prania pieniędzy mafii narkotykowej, podsycała faszystowskie przewroty w Ameryce Południowej, powiązywana jest też z konserwatywnymi Rycerzami Maltańskimi i Opus Dei w Watykanie.” (Tajemnice Rennes le Chateau)
W roku 1958 Angelo Roncalli który został papieżem Janem XXIII był też prawdopodobnie członkiem Prieuré de Sion.
“Imię Jan było objęto nieformalną anatemą od czasów ostatniego jego przyjęcia w XV wieku przez antypapieża. Co więcej imię Jan XXIII było już kiedyś używane – właśnie przez antypapieża który abdykował w 1415. Dlatego też wybór tego imienia przez Roncalliego był wydarzeniem niezwykłym i wzbudzającym wiele pytań i kontrowersji.
“Jedną z odpowiedzi zasugerowała książka z 1976 “Proroctwa Papieża Jana XXIII“. Książka miała być kompilacją mrocznej, proroczej prozy pisanej w czasie [jego] pontyfikatu. W książce znajdują się też twierdzenia że papież Jan XXIII był członkiem różokrzyżowców (kolejna nazwa Zakonu Syjonu) z którymi miał związać się w czasie misji nuncjusza apostolskiego w Turcji w roku 1935. Sugeruje że kardynał Roncalli, gdy wybierano go na papieża, wybrał imię swojego osobistego, tajemnego wielkiego mistrza – symbolicznie miał być to Jan XXIII który jednocześnie przewodził wtedy papiestwu i Syjonowi” (Biblioteki Halexandrii)
Jedną z pierwszych inicjatyw Jana XXIII było napisanie encykliki o “Szlachetnej Krwi Jezusa” (…)
“W czerwcu 1960 papież Jan XXIII napisał list apostolski o ogromnym znaczeniu, którego tematyką była “szlachetna krew Jezusa.” List ten podkreślał znaczenie ludzkiego cierpienia Jezusa oraz utrzymywał że zbawienie ludzkości osiągnięte zostało dzięki przelaniu krwi. Według listu papieża cierpienie Jezusa i przelanie Jego krwi miało większe znaczenie niż zmartwychwstanie czy nawet samo ukrzyżowanie!
“Konsekwencje były ogromne. List ten zmienił podstawy [obowiązującej do tej pory] wiary chrześcijańskiej. Jeśli bowiem zbawienie ludzi dokonane zostało poprzez rozlew Chrystusowej krwi, Jego śmierć i zmartwychwstanie stały się czymś marginalnym – żeby wręcz nie powiedzieć zbytecznym. Papież Jan XXIII twierdził że śmierć Jezusa na krzyżu nie jest już niezbędnym elementem wiary katolickiej. Jezus nie musiał nawet umrzeć na krzyżu aby wiara katolicka zachowała swoją ważność. “(Powyżej)
Encyklika Jana XXIII dawała miejsce na przyjęcie wersji historii Jezusa wg. Merowingów, w której nie umarł na krzyżu lecz zbiegł do Francji wraz ze swoją żoną i potomstwem. “Autor popularnego “Kodu DaVinci” Dan Brown powiedział że w trakcie prac nad swoim bestsellerem analizującym korzenie Jezusa Chrystusa i podważającym wierzenia katolicyzmu, myślał też nad dołączeniem materiałów wykazujących że Jezus przeżył ukrzyżowanie.” (MSNBC) Encyklika z 1960 przetarła też teologiczną ścieżkę dla filmu “Pasja” Mela Gibsona, uwypuklającego temat cierpienia Jezusa jako istoty ludzkiej, nie mówiącego nic o Jego boskości i pomijającego nie tylko Jego narodziny z dziewicy lecz również wniebowstąpienie. Gdzie więc Jezus z filmu Gibsona udaje się po swoim niepewnym zmartwychwstaniu/resuscytacji/wyzdrowieniu po ukrzyżowaniu? Może do południowej Francji wraz z Marią Magdaleną i dziećmi? Tak wygląda prawdziwa ewangelia według www.humanists.net/:
“Gdyby Jezus nie zginął na krzyżu zmuszony by został do ucieczki z Ziemi Świętej. Gdyby władze dowiedziały się że Jezus wciąż żyje, znowu by go ukarały. Gdzie więc mógł się udać? Istnieje wersja o dalszym życiu Chrystusa po ukrzyżowaniu. Krew potomków Jezusa wciąż może przebywać pośród nas!
“Rennes le Château znajduje się u podnóża Gór Peraniese w południowej Francji… młody paryski ksiądz o imieniu Bérenger Saunière… znalazł cztery pergaminy od których wszystko się zaczęło. Dwa z nich napisane były kodem którego nie mógł rozszyfrować. Saunière zabrał je do Paryża aby poszukać pomocy u ekspertów od kodów i szyfrów wojskowych… Czy to możliwe że zaszyfrowane dokumenty wyjawiły Bérengerowi Saunière to że Chrystus przeżył ukrzyżowanie?” (Oszukańcze Ukrzyżowanie)
W roku 1961 Jan XXIII przywrócił zakon Rycerzy Maltańskich, według rzymsko-katolickiej publikacji w Sodalitium:
“24 czerwca 1961. W tym dniu, podczas święta Jana Chrzciciela, patron Zakonu (i masonerii) Jan XXIII przyjął w Watykanie Rycerzy [Maltańskich] i ku ich wielkiej uciesze publicznie… zatwierdził nową konstytucję Zakonu i elekcję jego Wielkiego Mistrza.” (“The Pope of the Council, część 19: John XXIII and Masonry,” Sodalitium, październik/listopad 1996.)
Papież Jan XXIII przystąpił następnie do uchylenia zakazu wstępowania katolików do masonerii:
“To Jan XXIII zmienił zasady gry, zezwalając protestantom przekonwertowanym na katolicyzm i należącym do masonerii pozostać w strukturach loży. Od tego momentu liczba wspólnych kontaktów znacząco wzrosła… Rządy Jana XXIII zakończyły 100-letnią politykę bezkompromisowości Watykanu jeśli chodzi o relacje Kościół-masoneria, w rezultacie zezwalając na podwójne członkostwo w obu instytucjach…
“…to że masoneria jest stowarzyszeniem w którym znajduje się miejsce dla wszystkich chrześcijan — Jan XXIII i Paweł VI rozumieli doskonale… Le grandi concoranze tra Chiesa e Massoneria (‘Wielkie porozumienia między Kościołem a Masonerią)… nie były porozumieniem między Kościołem a masonerią, lecz porozumieniem między masonerią a Janem XXIII, Pawłem VI i Janem Pawłem II.” (powyżej)
Jan Paweł I
Rok 1978. Jan Paweł I (Albino Luciani) był papieżem jedynie przez 33 dni. Książka Davida Yallopa “W Imię Boga” twierdzi że za jego śmiercią stała loża P2. P2 oznacza Propaganda 2. Co ciekawe, Pierre Plantard de Saint-Clair był “ministrem propagandy” za czasów prezydenta Francji Charlesa DeGaulla, syna rektora jezuickiego uniwersytetu w Paryżu. Wg. Yallopa kontrolowany przez Rotszyldów Bank Watykański prał pieniądze dla swoich żydowskich braci z mafii Medyceuszy:
“Mówiąc dokładniej, Rycerze Maltańscy, włoska masoneria P2 i spadkobiercy Świętego Cesarstwa Rzymskiego “Zakon Syjonu”, wszyscy byli bezsprzecznie powiązani z hierarchami watykańskimi. Członkowie tych faszystowskich ugrupowań z całego świata znajdują się na najwyższych szczeblach wojska, międzynarodowej polityki i finansjery.
“‘P2’ (Propaganda 2) jest być może najbardziej z nich znana i zawdzięcza swą nazwę machinie propagandowej nazisty Josepha Goebbelsa, która efektywnie wyprała mózgi Niemcom zawierzającym swojej różokrzyżowej, rasistowskiej ideologii która doprowadziła do Holokaustu.
“P2 miała powiązania z mafią i jest bezpośrednio zamieszana w śmierć papieża Jana Pawła I w 1978, jak dowiadujemy się z uznanej książki “W Imię Boga” poważanego żurnalisty Davida Yallopa.
“Jest powszechnie wiadomym że papież Jan Paweł I domagał się rezygnacji oficjeli watykańskich należących do loży P2 i zamieszanych w pranie pieniędzy mafii w Banku Watykańskim. Planował też gruntowne porządki wśród najwyższej hierarchii Watykanu. Noc później znaleziono go martwego w swoim pokoju z listą imion wyciętych na jego ciele, a następnie pochowany bez żadnej autopsji. Listę imion jednak zachowano – wielu z tych ludzi awansowano później na wyższe stanowiska, wliczając w to biskupa Chicago Paula Marcinkusa zajmującego się inwestycjami Watykanu oraz ukrywającego się kiedyś przed podejrzliwą włoską policją za watykańskimi murami.” (Neo-Nazis)
Papież Jan Paweł II pochodził z Polski, wielowiekowej żydowskiej ostoi będącej centrum kabały i ruchów Baal Szema a także prowincją o specjalnym znaczeniu dla Illuminati. Katolicki artykuł który ujawnił masońskie konotacje Jana Pawła II oraz wpływ Jakuba Franka na jego pontyfikat, opisuje też jak wielkie szkody zadał Kościołowi katolickiemu ruch frankistowski. Autor “Karol, Adam, Jakub” (całość po polsku tutaj – lektura polecana), ojciec Francesco Ricossa łączy Karola Wojtyłę z Adamem Mickiewiczem (1798 – 1855), polskim mesjanistą i osobą cieszącą się w Polsce dużą estymą. Według ojca Ricossa, polscy mesjaniści uważali Polskę za kolejnego Chrystusa, ukrzyżowanego przez i pomiędzy swymi odwiecznymi wrogami, Niemcami i Rosją. Któregoś dnia, jak wierzyli, ich kraj powstanie z martwych tak jak zrobił to Jezus. Do tego czasu ich cierpienie przybierało wręcz mesjanistyczną naturę. Mickiewicz był też bliskim przyjacielem innego polskiego mesjanisty Andrzeja Towiańskiego (1799-1871), znajdującego się pod silnym wpływem Jakuba Franka. Towiański wierzył że jest “obciążony nakazem głoszenia końca chrześcijaństwa” a jeden z jego uczniów przepowiedział wybór słowiańskiego papieża który pomoże w realizacji tego celu:
“Co do Towiańskiego, w swojej głębokiej pokorze, uważał się, za trzecie po Napoleonie objawienie Chrystusa, za wybranego przywódcę, który miał powstać z narodu, Polski – na wzór Chrystusowy – męczennicy i odkupicielki. Był on “upojony literaturą mistyczną i okultystyczną: być może był dopuszczony do jakichś tajnych stowarzyszeń” (s. 252). ” Jego system metafizyczny i moralny, antyracjonalistyczny i antyautorytatywny, naznaczony był wpływami Saint-Martina, Swedenborga, Tadeusza Grabianki “, lecz również i niejakiego Jakuba Franka, o którym dalej będzie mowa. Warto zauważyć, że według Towiańskiego na końcu czasów piekło przestanie istnieć. Towiański wywarł duży wpływ na wielu autorów: m. in. na polskiego poetę Juliusza Słowackiego (1803-1849),który przepowie wybór Papieża Słowianina, na w/w Mickiewicza, czy modernistycznego pisarza Fogazzaro. To Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego uznał Buttiglione za “mistrzów” Karola Wojtyły.” (“Karol, Adam, Jacob,” M. Abbé Francesco Ricossa, Sodalitium, Numer 48, kwiecień 1999)
Mickiewicz należał do kabalistycznego zakonu Martynistów, był też pod dużym wpływem Anny Katarzyny Emmerich, medium i zakonnicy augustianki której halucynacje zainspirowały heretycki film Mela Gibsona “Pasja”.
“W 1820 zostaje członkiem innego tajnego towarzystwa–Filaretów, o którym będzie wspominał w trzeciej części Dziadów z 1833 roku. Nie wiem niestety czy Filareci mieli coś wspólnego z lożami masońskimi tak zwanych Filaletów. Jakkolwiek by jednak nie było, te polskie, tajne stowarzyszenia były replikami (a często sojusznikami) tajnych, rosyjskich stowarzyszeń –będących czymś w rodzaju słowiańskiego wolnomularstwa– które dały początek spiskowi dekabrystów. W dekabrystycznym spisku 1825 roku rząd carski rozpoznał rękę masonerii, i to dokładnie dlatego masoneria została w Rosji zdelegalizowana. Przypuśćmy nawet, że owe tajne stowarzyszenia do których należał wówczas młody Mickiewicz nie były masońskie, to jednak pewne spotkanie doprowadziło go do martynizmu: spotkanie z Oleszkiewiczem. ” Nikt nie miał na niego równie silnego wpływu, jak Polak Józef Oleszkiewicz, malarz, mistyk, uczeń Saint-Martina, który jako pierwszy wtajemniczy Mickiewicza w najgłębsze religijne doświadczenia życiowe”. To właśnie w ten sposób wolterianin Mickiewicz zmienia się w martynistę, z racjonalisty staje się”mistykiem”; w roku 1836 opublikuje Zdania i uwagi , tomik cytatów z dzieł Böhme’a, Anioła Ślązaka i Saint-Martina.
Mickiewicz w masońskiej pozie Ukrytej Dłoni
“Otóż, postać Saint-Martina stawia nas oko w oko z autentyczną masonerią, a nawet samym judaistycznym kabalizmem! To właśnie w takim ezoterycznym środowisku, na długo przed przystąpieniem do ruchu Towiańskiego, ugrzęzła myśl Mickiewicza “mocno poruszona za czasów jego młodości mistyką tajnych stowarzyszeń, –wyznaje de Lubac– następnie przez Böhme’a, którym zachwycił się w Dreźnie w 1832, przez wizje Fryderyka Wannera, przez Swedenborga, przez Baadera i przez Saint-Martina, którego dzieł a czytał w Pary ż u w 1833, ale także przez Katarzynę Emmerich (…) oraz przez wielkich mistyków tradycji chrześcijańskiej, Dionizym (którego dzieła planował przetłumaczyć na polski); w tym Mickiewicz przypomina jednak bardziej Józefa de Maistre, który był bliższy źródłom inspiracji ludowych, niż Lamennais’go, gdyby ów pozostał wiernym katolikiem” (s. 245). Doprawdy, im bardziej de Lubac stara się usprawiedliwić Mickiewicza, tym bardziej– bezwiednie– pogarsza jego sytuację, i to do tego stopnia, że oczywistym staje sięmiejsce jakie Mickiewicz zajmuje wśród najbardziej niebezpiecznych myślicieli “masońsko-chrześcijańskiego” ezoteryzmu…
“Tak więc matka i żona Mickiewicza wywodzi się z żydowskich rodzin frankistowskich, jak to potwierdza biograf Jakuba Franka –Artur Mandel” (Karol, Adam, Jakub – str. 9)
Przyszedłem wyzwolić świat z wszystkich praw i z wszelkich przykazań. Wszystko musi zostać zniszczone, ażeby dobry Bóg się objawił – Jakub Frank
Adam Mickiewicz był również kolegą Włocha Giuseppe Mazziniego (1805 – 1872), potężnego masońskiego rewolucjonisty który razem z Żydem Karolem Marksem założył Komunistyczną Międzynarodówkę. Giuseppe Mazzini należał też do Karbonariuszy, następców Bawarskich Illuminatów. Mazzini zjednoczył włoska masonerię w celu złamania dotychczasowej władzy papiestwa i razem ze swoim przyjacielem masonem z USA, Albertem Pikiem (który wysłał Mazziniemu Plan III Wojen Światowych) zjednoczył międzynarodową masonerię aby ostatecznie zniszczyć Kościół. W “Okultystycznej Teokracji” Edith Starr Miller pisała że Komunistyczna Międzynarodówka chciała niepodległości Polski dla dobra “bractwa żydowskiego” tam żyjącego:
“Na spotkaniu [międzynarodówki] w Londynie w roku 1865, omawiano temat przywrócenia niepodległości dla Polski… oraz to że konferencja musi zająć się sprawą Polski. W roku 1866 odbyło się spotkanie w Genewie… uchwalono kolejną rezolucję dotyczącą polskiej niepodległości…
“Dla ludzi niezaznajomionych z zawiłościami polityki międzynarodowej, tak duże zainteresowanie sprawami Polski wydaje się być czymś bezsensownym. Wszystkie międzynarodowe komitety, powiązane w owym czasie z Młodą Italią której Mazzini był duchowym przewodnikiem a być może nawet jednym z głównych jej założycieli, kontrolowane były przez komitet centralny którego ciałem zarządzającym byli słynni włoscy rewolucjoniści. W komitecie tym znajdowała się też główna władza karbonaryzmu oraz masonerii a także judaizmu który, działając poprzez Mazziniego, Armanda Leviego i Adriano Lemmiego, znalazł w nowo powstającej Międzynarodówce środek do rozpoczęcia rewolucji na obcych ziemiach, oraz centrum agitacji dla rozszerzenia praw i przywilejów ich “żydowskich braci” w Polsce, która w owym czasie posiadała największą populację żydowską na świecie. Z tego powodu Międzynarodówka stała się później jego [judaizmu] najpotężniejszym agentem i prześladowcą narodów, służącym międzynarodowej elicie żydowskiej.” (str. 492)
Protokół 17 Mędrców Syjonu mówi o planie Zakonu Syjonu dla zniszczenia Kościoła katolickiego poprzez jego infiltrację przez agentów i prowokatorów. W pierwszym etapie należy skorumpować duchowieństwo – etap ten został zakończony i dzisiaj zbieramy jego zgniły owoc – w drugim zaś rozpocząć kampanię zniesławiającą, prezentującą Kościół katolicki jako organizację nie-żydowską kierowaną przez pedofili.
“Postaraliśmy się już zdyskredytować duchowieństwo gojów i w ten sposób uniemożliwić posłannictwo jego, które obecnie mogłoby nam bardzo przeszkadzać. Wpływy duchowieństwa maleją z dniem każdym.
§ 3. Wolność sumienia
Wolność sumienia jest teraz głoszona wszędzie, a więc lata jedynie dzielą nas od chwili zupełnego upadku chrześcijaństwa. Z innymi wyznaniami damy sobie radę jeszcze łatwiej lecz mówić o tym byłoby przedwcześnie. Klerykalizm i klerykałów ujmiemy w takie karby, żeby ich wpływy zwróciły się w kierunku odwrotnym do ich ruchu poprzedniego.” (Protokół XVII, 2-3)
Papież Jan Paweł II był pierwszym papieżem który odwiedził żydowską synagogę, gdzie modlił się wraz z głównym rabinem Rzymu będącym pod takim wrażeniem otwartości umysłu papieża, że sam przeszedł na katolicyzm i zmienił swe imię i nazwisko na Eugenio Pacelli, na cześć Piusa XII. Watykan pod rządami Jana Pawła II zacieśnił też więzy dyplomatyczne z Izraelem. Jest też chwalony za zakończenie 2000-letniego okresu wrogości i nieufności między chrześcijanami a Żydami. 17 stycznia 2002 roku obecny rabin Rzymu odbył specjalne spotkanie z watykańskimi kardynałami. 17 stycznia 681 roku Sigisbert IV, syn króla Dagoberta, znany też jako “Plant-Ard”, znalazł schronienie przed siepaczami Karolingów w zamku Rennes-le-Chateau. (Dla uczczenia tego wydarzenia dzień 17 stycznia jest dniem wyboru Wielkiego Mistrza Zakonu Syjonu) Kardynałowie bez słowa sprzeciwu wysłuchali przemówienia rabbiego Di Segnisa dotyczącego nadchodzącego ustanowienia Praw Noego:
“17 stycznia 2002 roku w Rzymie, w auli Głównego Rzymskiego Seminarium, odbyło się spotkanie zorganizowane przez diecezję rzymską w ramach Dnia Dialogu między Żydami a Chrześcijanami. Kościół reprezentowany był przez kardynała Jorge Marie Mejie i monsinior Rino Fisichelle, stronę żydowską reprezentowali zaś rabbi Elio Toaff oraz główny rabin Rzymu…
“Rabbi Di Segni…wyjaśniał [7 przykazań których muszą przestrzegać wszyscy potomkowie Noego]:
“Owe zasady to: obalenie wszelkich religii z wyjątkiem monoteizmu, zakaz bałwochwalstwa, nakaz sformowania trybunałów, zakaz zabijania, kradzieży, kazirodztwa oraz jedzenia mięsa pozyskanego z żywych zwierząt.
“…Główna uwaga rabina skupia się na pierwszym przykazaniu, to jest monoteizmie: “Co do kultu monoteistycznego… Czyż judaizm, chrześcijaństwo i islam nie są nazywane w języku potocznym “trzema głównymi religiami monoteistycznymi?” Rzeczywiście, Di Segni nie ma problemu z uznaniem muzułmanów za prawdziwych a nawet obrzezanych monoteistów. Lecz w przypadku chrześcijan, pojawiają się u niego wątpliwości…
Chrześcijanie: monoteiści czy bałwochwalcy?
“W tym momencie Di Sergi — będący autorem nowego wydania Toledot Jeszu (pod nowym tytułem: Il Vangelo del Ghetto [Ewangelia z Getta], przy czym Toledot Jeszu jest jedną z najbardziej kontrowersyjnych legend żydowskich obrażających postać Jezusa — zaczyna mówić przy duchownych zupełnie otwarcie:
“Doszliśmy do momentu w którym wymagane jest wyjaśnienie żydowskiej teologii, która w temacie monoteizmu i tego jak postrzegany jest on przez chrześcijaństwo, zmusza nas do debaty nad problemem głównym. Pytanie brzmi czy pogląd na boskość Jezusa jest zgodny (dla Żydów absolutnie nie jest) z konceptem monoteizmu.
“Innymi słowy: Żyd który zostanie chrześcijaninem, czyli zawierzy w boskość Jezusa, musi porzucić monoteizm na rzecz bałwochwalstwa. Czy to samo można powiedzieć o nie-Żydzie? Czy wiara w boskość Jezusa jest bałwochwalstwem, pogwałceniem pierwszego przykazania Noego? Rabbi Di Segni radzi:
“‘Jak można było się spodziewać po żydowskiej teologii, odpowiedź nie jest jednomyślna: niektórzy mówią że nie, inni stawiają pewne warunki. Jednak w powszechnej opinii chrześcijanin nie znajduje się na ścieżce zbawienia, gdyż jest winny grzechu bałwochwalstwa.
Gdzie Di Segni jest nieprecyzyjny – kara śmierci dla nie-monoteistów (czyli również chrześcijan)
“Di Segni stwierdza: “Jeśli przyjmiemy Prawa Noego dosłownie, odnosiłoby się to [kara śmierci] do wszystkich jako przykład dla dzieci Noego. Kara śmierci odstraszałaby przed kultem dziwnych – wg. monoteizmu- bogów.” (559)
[Słowa rabina Di Segniego pasują do fragmentu Objawień św. Jana 20:4: „… widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże (…)”
“Rabin na tym nie kończy.
Propozycja Di Segni
“Chrześcijanie muszą przyznać że Żydzi, przez fakt że są narodem wybranym, a także z powodu ich znajomości i przestrzegania Tory, posiadają własną drogę zbawienia odpowiednią dla nich, w której Jezus nie jest potrzebny.”
“Di Segni wie że prosi chrześcijan o niemożliwe i właśnie dlatego o to prosi. Uznanie że człowiek, nawet jeden człowiek, jedna dusza, nawet jeden z nas, nie potrzebuje Jezusa – oznacza de facto wyrzeczenie się Jezusa. Chciałby by chrześcijanie odrzucili znienawidzoną (przez niego) boskość Jezusa.
„Jest to płonna nadzieja ze strony Di Segniego. Jak mówi boska obietnica: „Bramy piekieł jej nie przemogą”. Lecz nie było to tak szalone jakby się na początku wydawało. Efektem tego spotkania było ‚magisterium’ Jana Pawła II w którym zwrócił uwagę na nieodwołalny charakter wybranego narodu żydowskiego (…) Kardynał Lustiger który według doktryny rabinicznej w pełni zasługuje na śmierć, wyraził swoje zdanie nie odbiegające zbyt daleko od tez rabina Di Segniego: „Żydowska wiara tak samo jak i chrześcijańska jest powołaniem od Boga… powołaniem Izraela jest przyniesienie gojom światła… Taką mam nadzieję i wierzę że chrześcijaństwo jest środkiem do osiągnięcia tego celu.’ (Agence télégraphic juive, nr. 2649 4/2/81. (Sodalitium nr. 39, str. 15, Le problème des marranes [Problem Marranów] Marranos], autor: ojciec Nitoglia).” (559)
Kardynał Jean-Marie Lustiger –– członek Kolegium Kardynalskiego, powiernik Jana Pawła II, uznawany w przeszłości za głównego kandydata na jego następce — mówił że jest dumny ze swoich żydowskich korzeni. Gdy został arcybiskupem Paryża powiedział: “Urodziłem się Żydem i takim zostanę, nawet jeśli nie będzie się to podobać wielu ludziom. Wg. mnie powołaniem Izraela jest przyniesienie gojom światła. Taką mam nadzieję i wierzę że chrześcijaństwo jest środkiem do osiągnięcia tego celu.” Przez słowo “Izrael” kardynał rozumie Żydów. Przez “chrześcijaństwo” – swój odstępczy Kościół.
A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię – tajemnica: “Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi
“Aktor grający rolę Jezusa w kontrowersyjnej “Pasji” na audiencji u papieża w poniedziałek (15 marca, 2004) – potwierdza Watykan.” (BBC News)
Czterej jeźdźcy systemu bankowego (Bank of America, JP Morgan Chase, Citigroup i Wells Fargo) są właścicielami Exxon Mobil, Royal Dutch/Shell, BP i Chevron Texaco; wspólnie z Deutsche Bank, BNP, Barclays i innymi europejskimi bankowymi molochami. Jednak ich monopol w globalnej gospodarce nie kończy się na ropie. Z raportu 10K amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych są oni również posiadaczami wszystkich największych korporacji Fortune 500 (pięciuset największych korporacji świata).
Kim więc są posiadacze udziałów w tych bankach?
Te informacje są dość dobrze strzeżone. Moje zapytania skierowane do agencji regulujących bankowość dotyczące właścicieli akcji 25 największych amerykańskich banków uzyskały status w ramach ustawy o wolności dostępu do informacji, zanim zostały oddalone ze względu na ustawę o „bezpieczeństwie narodowym”. To raczej ironiczne, ponieważ wielu akcjonariuszy tych banków rezyduje w Europie. Najważniejszym powiernikiem majątku międzynarodowych oligarchów posiadających holdingi bankowe jest US Trust Corporation – założony w 1853 roku, będący obecnie w posiadaniu Bank of America. Ostatnim dyrektorem US Trust Corporation i honorowym członkiem zarządu był Walter Rothschild. Inni dyrektorzy to: Daniel Davison z JP Morgan Chase, Richard Tucker z Exxon Mobil, Daniel Roberts z Citigroup i Marshall Schwartz z Morgan Stanley. [2]
J. W. McCallister człowiek branży naftowej, posiadający koneksje z rodziną królewską Arabii Saudyjskiej napisał w książce „The Grim Reaper”, że informacje jakie zdobył od arabskich bankierów mówią o tym iż 80% udziałów w Nowojorskim Banku Rezerwy Federalnej należy do ośmiu rodzin z których cztery rezydują w USA. Są to: Goldman Sachs, Rockefellerowie, Lehman i Kuhn Loeb z Nowego Yorku; Rotszyldowie z Paryża i Londynu; Warburgowie z Hamburga; Lazardowie z Paryża; i Israelscy Moses Seifs z Rzymu.
Biegły księgowy Thomas D. Schauf potwierdza twierdzenia McCallistera dodając, iż ich banki kontrolują wszystkie 12 oddziałów Banku Rezerwy Federalnej. Wymienił tu takie banki jak; N.M. Rothschild z Londynu, Rothschild Bank z Berlina, Warburg Bank z Hamburga, Warburg Bank z Amsterdamu, Lehman Brothers z Nowego Jorku, Lazard Brothers z Paryża, Kuhn Loeb Bank z Nowego Jorku, Israel Moses Seif Bank z Włoch, Goldman Sachs z Nowego Jorku i JP Morgan Chase Bank z Nowego Jorku. Schauf wylicza Williama Rockefellera, Paula Warburga, Jacoba Schiffa i Jamesa Stillmana jako osoby posiadające duże udziały w FED-zie. [3] Schiffowie są ludźmi z wewnątrz Kuhn Loeb. Stillmanowie są ludźmi z wewnątrz Citigroup, którzy wżenili się w klan Rockefelerów na przełomie XIX i XX wieku.
Eustace Mullins doszedł do tych samych wniosków w swojej książce „The Secrets of the Federal Reserve” (Sekrety rezerwy federalnej), w której pokazuje koneksje łączące FED z jego bankami członkowskimi z rodzinami Rotszyldów, Warburgów, Rockefelerów i innych. Nie będzie przesadnym twierdzenie iż kontrola sprawowana przez te bankowe rodziny wywiera wpływ na całą światowa ekonomię, będąc jednocześnie celowo ukrytą przed opinią publiczną. Ich korporacyjne mediowe ramię banalizuje wszelkie fakty na ich temat określając je jako teorie konspiracyjne. Jednak fakty pozostają faktami.
Dom Morgana (The House of Morgan).
Bank rezerwy Federalnej powstał w 1913 roku, tego samego roku zmarł potomek amerykańskiej bankowości Pierpont Morgan i w tym samym czasie powstała Fundacja Rockefellera. Dom Morgana przewodniczył amerykańskim finansom na Wall Street. Był tez quasi bankiem centralnym USA od 1838, kiedy to George Peabody założył go w Londynie.
morgan. liga
Peabody był partnerem w interesach Rothschildów. W 1952 roku badacz FEDu Eustace Mullins wysunął przypuszczenie, że Morganowie byli niczym innym jak agentami Rotschildów. Mulilins napisał, że Rothschildowie, ” … preferowali działać anonimowo w USA za fasadą J.P Morgan & Company.” [5]
Autor Gabriel Kolko powiedział, „Działania Morganów w 1895 – 1896 sprzedając amerykańskie obligacje złota w Europie były oparte na sojuszu z Rothschildami”. [6]
Macki finansowej ośmiornicy Morganów szybko oplotły cały świat. Morgan Grenfell pracował w Londynie. Morgan et CE osiadł w Paryżu. Kuzyn Rotschildów Lambert założył Drexel & Company w Filadelfii. Dom Morgana obsługiwał rodziny Astorów, DuPontów, Guggenheimów, Vanderbiltsów i Rockefellerów. Finansował firmy AT&T, General Motors, General Electric i DuPont.
Podobnie jak banki Rotchschildów w Londynie Dom Morgana stał się częścią struktury władzy w wielu krajach. W 1890 roku Dom Morgana pożyczał pieniądze dla Centralnego banku w Egipcie, finansując rosyjskie koleje, upłynniał obligacje brazylijskich prowincji, sponsorował też argentyński projekt robót publicznych. Recesja w 1893 roku wzmocniła siłę Morganów. W tamtym czasie Morgan uratował też rząd USA przed bankową paniką, tworząc konsorcjum dla poparcia rezerw budżetowych wysyłając na ten cel złoto Rothschildów o wartości 62 milionów dolarów. [7]
Morgan był siłą napędową stojącą za ekspansją Stanów Zjednoczonych, finansując i kontrolując koleje West-bound poprzez zaświadczenia trustowe uprawniające do głosowania. W 1879 roku Cornelius Vanderbilt’s Morgan sfinansował Koleje Centralne Nowego Jorku dając preferencyjne stawki przewozowe dla Johna D. Rockefellera zapoczątkowując w ten sposób monopol Standart Oil i cementując tym samym współpracę między Rockefellerami i Morganami.
Od tego momentu Dom Morgana znalazł się pod kontrolą Rothschildów i Rockefellerów. W artykule z New York Herald „Król kolei stworzył gigantyczny Trust” J. Pierpont Morgan, który stwierdził iż”współzawodnictwo jest grzechem” teraz radośnie wyznał „Pomyśl o tym. Cała konkurencja kolejowa podporządkowana została kontroli około 30 ludzi”. [8]
Morgan i bankierzy Edwarda Harrimana, Kuhn Loeb trzymali monopol kolejowy, podczas gdy bankowe dynastie Lehman, Goldman Sachs i Lazard przyłączyli się do Rockefellerów kontrolując bazę przemysłową USA. [9]
W 1903 roku osiem rodzin powołało fundusz bankowy. Banjamin Strong bankier tego funduszu był pierwszym gubernatorem Rezerwy Federalnej Nowego Jorku. W 1913 siły ośmiu rodzin połączyły się w sensie dyplomatycznym i militarnym. W przypadku gdy ich zagraniczne pożyczki były by nie spłacane, mogli użyć US Marines do odebrania swoich długów. Morgan Chase i Citibank stworzyli międzynarodowy syndykat kredytowy.
Dom Morgana miał bardzo dobre stosunki z Brytyjskim Domem Winsdorów i włoskim Domem Savoy. Kuhn Loeb, Warburgowie, Lehman, Lazardowie, Israel Moses Seif i Goldman Sachs mieli również bliskie związki z europejskimi monarchami. W 1985 roku Morgan kontrolował przepływ złota wpływającego i wypływającego z USA. Pierwsza amerykańska fala fuzji została wypromowana przez bankierów w momencie gdy przejęcia takie były jeszcze w powijakach. W 1897 roku odbyło się sześćdziesiąt dziewięć przemysłowych fuzji. W 1899 było ich już tysiąc dwieście. W 1904 roku John Moody – założyciel Moody’s Investor Services – powiedział, że było by niemożliwym mówić o interesach Rockefellerów i Morganów jako czymś oddzielnym. [10]
Publiczna nieufność zaczęła się rozprzestrzeniać. Wielu ludzi uważało tych ludzi za zdrajców pracujących dla europejskich zleceniodawców. Standard Oil Rockefelera, US Steel Andrewa Carnegie i koleje Edwarda Harrimana były wszystkie finansowane przez bankierów Jacoba Schiffa i Kuhna Loeba, którzy blisko pracowali z Rothschildami.
Kilka zachodnich państw zakazało wstępu dla tych bankierów. Populistyczny kaznodzieja William Jennings Bryan był trzykrotnie nominowany na prezydenta w okresie 1896 – 1908. Głównym elementem jego anty-imperialistycznej kampanii było to, iż jego zdaniem Ameryka wpadła w pułapkę”finansowej niewoli kapitału Brytyjskiego”. Teddy Roosevelt pokonał Bryana w 1908 roku, jednak mimo tego pod wpływem rozprzestrzenienia się tego populistycznego ferworu był zmuszony do wydania ustawy Sherman Anti-Trust Act. Następnie wziął się za standard Oil Trust.
W 1912 roku miały miejsce przesłuchania Pujo, zwracające uwagę na koncentracje siły w rękach Wall Street. W tym samym roku Edward Harriman sprzedała znaczne udziały w New York’s Guaranty Trust Bank, J.P. Morganowi, tworząc Morgan Guaranty Trust. Sędzia Louis Brandeis przekonał Prezydenta Woodrowa Wilsona do wdrożenia ustawy Clayton Anti-Trust Act, która została uchwalona w 1914 roku. Jack Morgan syn i następca J. Pierponta odpowiedział wzywając swoich klientów Remington i Winchester do zwiększenia produkcji broni. Twierdził, że Ameryka potrzebuje wkroczyć na ścieżkę pierwszej wojny światowej. Namówiony przez Carnegie Foundation i innych oligarchów Wilson przystał na tą sugestię. W ‚America Goes to War’ Charles Tansill pisał, „Jeszcze przed starciami wojsk francuska firma Rothschildów dała znać firmie Morgan & Company w Nowym Yorku sugerując pożyczkę o wartości 100 milionów dolarów, z której znaczna część miała być zostawiona w USA na zakup amerykańskich towarów przez Francję”.
Dom Mogana finansował połowę wojennych wysiłków USA otrzymując w tym czasie prowizje na finansowanie podwykonawców takich jak; General Electric, Du Pont, US Steel, Kennecott i ASARCO. Wszystkie te firmy były klientami Domu Morgana. Morgan finansował również brytyjską wojnę burską w Południowej Afryce jak i wojnę francusko-pruską. W 1919 Konferencja Pokojowa w Paryżu była prowadzona pod przewodnictwem Mogana, który doprowadził do odbudowy Niemiec i krajów alianckich.
W 1930 roku populizm powrócił do Ameryki po tym jak Goldman Sachs, Lehman Bank i inni zarobili na krachu 1929 roku. [12] Prezes Izby Bankowej Louis McFadden wyraził się tymi oto słowami o wielkiej depresji, „To nie był przypadek. To było starannie zaplanowane zdarzenie… Międzynarodowi bankierzy starali się doprowadzić nas do stadium rozpaczy tak aby mogli objawić się potem jako władcy nas wszystkich”.
Senator Gerald Nye przewodniczył dochodzeniu prowadzonemu w 1936 roku. Nye doszedł do wniosku, że Dom Morgana wciągnął USA w Pierwszą Wojnę Światową po to aby zabezpieczyć kredyty i stworzyć dynamicznie rozwijający się przemysł zbrojeniowy. Nye stworzył później dokument zatytułowany ‘Następna Wojna’, gdzie cynicznie odnosił się do „starych bogiń demokratycznych sztuczek” poprzez które Japonia może być użyta jako wabik dla wciągnięcia USA w drugą Wojnę Światową.
W 1937 roku Sekretarz Harold Ickes ostrzegał o wpływie „60 amerykańskich rodzin”. Historyk Ferdinand Lundberg napisał później książkę o tym samym tytule. Sędzia sądu najwyższego William O. Douglas powiedział „W obecnych czasach wpływ Morganów… jest najbardziej szkodliwą rzeczą dla przemysłu i finansów”. Jack Morgan odpowiedział na to nagabując USA do drugiej wojny światowej. Morgan miał bliskie stosunki z rodzinami Iwasaki i Dan – dwoma najbogatszymi klanami w Japonii będącymi właścicielami firm Mitsubishi i Mitsui od czasu gdy wyłoniły się z linii siedemnastowiecznych shogunów. Kiedy Japonia najechała Mandżurię wyżynając chińskich chłopów w Nankinie, Morgan zbagatelizował ten fakt. Morgan miał też bliskie związki z włoskim faszystą Benito Mussolinim w czasie gdy Niemiec Dr. Hjalmer Schacht był współpracownikiem banku Morgana podczas drugiej wojny światowej. Po wojnie przedstawiciele Morgana spotkali się z Schachtem w Banku rozrachunków międzynarodowych (Bank of International Settlements – BIS) w Bazylei w Szwajcarii.
[1] 10K Filings of Fortune 500 Corporations to SEC. 3-91
[2] 10K Filing of US Trust Corporation to SEC. 6-28-95
[3] “The Federal Reserve ‘Fed Up’. Thomas Schauf. http://www.davidicke.com 1-02
[4] The Secrets of the Federal Reserve. Eustace Mullins. Bankers Research Institute. Staunton, VA. 1983. p.179
[5] Ibid. p.53
[6] The Triumph of Conservatism. Gabriel Kolko. MacMillan and Company New York. 1963. p.142
[7] Rule by Secrecy: The Hidden History that Connects the Trilateral Commission, the Freemasons and the Great Pyramids. Jim Marrs. HarperCollins Publishers. New York. 2000. p.57
[8] The House of Morgan. Ron Chernow. Atlantic Monthly Press NewYork 1990
[9] Marrs. p.57
[10] Democracy for the Few. Michael Parenti. St. Martin’s Press. New York. 1977. p.178
liga , rotschild
Dom Rockefellera.
BIS (Bank Rozrachunków Międzynarodowych) jest najpotężniejszym bankiem na świecie, jest globalnym bankiem centralnym dla ośmiu rodzin, które kontrolują prywatne banki centralne w niemal wszystkich zachodnich państwach i krajach rozwijających się. Pierwszym prezydentem BIS był bakier Rockeffelerów Gates McGarrah – wysoki urzędnik w Chase Manhattan i Banku Rezerwy Federalnej. McGarrah był dziadkiem byłego dyrektora CIA Richarda Helmsa. Rockeffelerowie tak samo jak Morganowie mieli ścisłe więzi z Londynem. David Icke napisał w „Children of the Matrix”, że Rockefelerowie i Morganowie byli zaledwie „gońcami” służącymi Europejskim Rothschildom. [14] BIS jest w posiadaniu Rezerwy Federalnej, Banku Angli, Banku Wloch, Banku Kanady, Narodowego Banku Szwajcarii, Banku centralnego Holandii, Bundesbanku i banku Francji.
Historyk Carroll Quigley napisał w swojej epickiej książce „Tragedy and Hope” że BIS był częścią planu „stworzenia światowego systemu kontroli finansowej trzymanego w prywatnych rękach będącego w stanie zdominować system polityczny każdego kraju i gospodarki światowej jako całości. Ten system miał być kontrolowany w feudalny sposób poprzez banki centralne działające wspólnie, poprzez tajne porozumienia przedkładane na częstych prywatnych spotkaniach i konferencjach.”
Rząd USA żywił tradycyjną nieufność dla BIS, nieskutecznie lobbując za jego upadkiem po 1944 roku na konferencji w Bretton Woods. Zamiast tego siła ośmiu rodzin została jedynie zwiększona – poprzez stworzenie porozumienia Bretton Woods, kreacji IMFu i Banku Światowego. Amerykańska Rezerwa Federalna przejęła jedynie część udziałów w BIS w sierpniu 1994 roku.[15]
BIS posiada co najmniej 10% rezerw pieniężnych w co najmniej 80 bankach centralnych na całym świecie, IMF-ie i jak i innych instytucjach. Służy jako agent finansowy dla umów międzynarodowych, zbiera informacje na temat światowej gospodarki, służy również jako pożyczkodawca ostatniej instancji zapobiegając globalnej finansowej zapaści.
BIS promuje program kapitalistycznego faszyzmu. Udzielił kredytu pomostowego Węgrom w 1990 roku aby zapewnić prywatyzacje w tym kraju. Służył jako kanał finansowy dla ośmiu rodzin sponsorując Adolfa Hitlera poprzez człowieka Warburga -J. Henryego Schroedera i Bank Mendelsohna z Amsterdamu. Wielu badaczy twierdzi również, iż BIS jest również pralnią brudnych pieniędzy pochodzących z narkotyków.[16]
Nie jest przypadkiem, że siedziba BIS znajduje się w Szwajcarii, ulubionym miejscu przechowywania bogactw globalnej arystokracji, jest również siedzibą P-2 włoskiej masonerii Alpina Lodge jak i siedzibą organizacji Międzynarodowych Nazistów. Inne instytucje kontrolowane przez osiem rodzin to Światowe Forum Ekonomiczne. Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Międzynarodowa Konferencja Monetarna i Światowa Organizacja Handlu.
Bretton Woods był dobrodziejstwem dla ośmiu rodzin. IMF i Bank Światowy były centralnym punktem”nowego porządku świata”. W 1944 roku Morgan Stanley po raz pierwszy upłynnił obligacje Banku Światowego i First Boston. Francuska rodzina Lazardów stała się bardziej zaangażowana w interesy Domu Morgana. Lazard Freres – największy francuski bank inwestycyjny – należał do rodzin Lazard i David-Weill potomków starych genueńskich bankierów reprezentowanych przez Michelle Davive. Ostatnim prezesem i dyrektorem generalnym Citigroup był Stanford Weill.
W 1968 roku Morgan wprowadził Euro-Clear, bank z siedzibą w Brukseli, który był systemem rozliczeń bankowych papierów wartościowych eurodolara. Było to pierwsze tak zautomatyzowane przedsięwzięcie. Niektórzy zaczęli nawet nazywać Euro-clear “Bestią”. Bruksela służyła również jako siedziba nowego Europejskiego Banku Centralnego i NATO.
W 1973 roku oficjele Morgana spotkali sie w tajemnicy na Bermudach aby wskrzesić stary Dom Morgana na dwadzieścia lat przed uchyleniem ustawy Glass Steagal. Morganowie i Rockefellerowie doprowadzili wtedy do wprowadzenia Merrill Lynch do wielkiej piątki amerykańskiej bankowości inwestycyjnej. Merrill jest obecnie częścią Bank of America.
John D. Rockefeller użył swojego naftowego bogactwa do nabycia Equitable Trust, które wchłonęło kilka dużych banków i korporacji do 1920 roku. Wielka Depresja pomogła skonsolidować siłę Rockefellerów. Ich Chase Bank połączył się z Manhattan Bank należącym do rodziny Kuhn Loeb tworząc tym samym Chase Manhattan, cementując długo trwające stosunki rodzinne miedzy dwoma rodami. Kuhn-Loeb i Rotschlidowe finansowali poszukiwania ropy przez Rockefellerów tak aby ci mogli stać sie naftowymi potentatami. National City Bank z Cleveland dostarczył Johnowi D. pieniędzy potrzebnych do rozpoczęcia monopolizacji przemysłu naftowego. W latach 1870, kiedy to Rockefellerowie uzyskali osobowość prawną jako Standard Oil z Ohio. Podczas przesłuchania w kongresie, National City Bank z Cleveland został uznany za jeden z trzech banków na terenie USA należących do Rotschildów. [17]
Jednym z partnerów Standard Oil był Edward Harkness, którego rodzina kontrolowała Chemical Bank. Kolejnym partnerem był James Stillman, którego rodzina kontrolowała Manufacturers Hanover Trust. Oba banki połączyły się pod parasolem JPMorgan Chase. Dwie córki Jamesa Stillmana wyszły za mąż za dwóch synów Williama Rockefellera. Dwie Rodziny kontrolują również dużą część City Group. [18]
W biznesie ubezpieczeniowym Rockefellerowie kontrolują Metropolitan Life, Equitable Life, Prudential i New York Life. Bank Rockefellerów kontroluje 25% wszystkich aktywów 50 największych amerykańskich banków komercyjnych i 30% wszystkich aktywów 50 największych firm ubezpieczeniowych [19]. Pierwsze firmy ubezpieczeniowe w USA były założone przez masonów poprzez ich Woodman’s of America – grającego główną role na Bermudach w praniu brudnych pieniędzy z narkotyków.
Firmy znajdujące się pod kontrolą Rockefellerów to; Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco, Marathon Oil, Freeport McMoran, Quaker Oats, ASARCO, United, Delta, Northwest, ITT, International Harvester, Xerox, Boeing, Westinghouse, Hewlett-Packard, Honeywell, International Paper, Pfizer, Motorola, Monsanto, Union Carbide i General Foods.
Fundacja Rockefellerów ma silne powiązania finansowe z fundacjami Carnegie i Forda. Inne filantropijne przedsięwzięcia Rockefellerów to: Rockefeller Brothers Fund, Rockefeller Institute for Medical Research, General Education Board, Rockefeller University i Uniwersytet Chicagowski – który kształci stały strumień ekonomistów – apologetów międzynarodowego kapitału takich jak Milton Friedman.
Rodzina Rockefellerów posiada budynek 30 Rockefeller Plaza i Rockefeller Center, gdzie świeca się choinki każdego roku na święta. David Rockefeller był zaangażowany przy budowie wież World Trade Center. Głównym domem Rockefellerów jest ogromny kompleks będący częścią stanu Nowy Jork znany jako Pocantico Hills. Posiadają również 32 pokojowy Avenue duplex w Manhattanie, rezydencje w Waszyngtonie, DC, ranczo Monte Sacro Ranch w Wenezueli, plantacje kawy w Ekwadorze, kilka farm w Brazylii, nieruchomości w Seal Harbor i miejscowości wypoczynkowe na Karaibach, Hawajach i Puerto Rico. [20]
Rodziny Dulles i Rockefeller są spokrewnione. Allen Dulles stworzył CIA wspierał nazistów, zatuszował też sprawę zabójstwa Kenediego dzięki Komisji Warrena, dobił również targu z Bractwem Muzułmańskim do tworzenia kontrolowanych zabójców [21] Brat John Foster Dulles przewodniczył lewemu Goldman Sachs trust przed krachem giełdy w 1929 roku. Pomógł też swojemu bratu w obaleniu rządów w Iranie i Gwatemali. Oboje byli członkami Skull & Bones, Council on Foreign Relations (CFR) jak i masonami 33 stopnia [22]
Rockefellerowie odegrali kluczową role w formowaniu depopulacyjnie zorientowanego Klubu Rzymskiego w ich rodzinnej posiadłości Bellagio we Włoszech. Ich nieruchomość w Pocantico wydała na świat Komisję Trójstronną. Rodzina jest głównym krzewicielem ruchu Eugenicznego który spłodził takich ludzi jak Hitler, jest również zaangażowana w badania nad klonowaniem człowieka i obecnej obsesji USA czyli badaniami nad DNA.
John Rockefeller Jr. stał na czele the Population Council do swojej śmierci [23]. Jego syn-imiennik, jest senatorem w stanie West Virginia. Brat Winthrop Rockefeller był porucznikiem gubernatorem w stanie Arkansas dalej pozostając najbardziej wpływowym człowiekiem tego stanu. W październiku 1975 roku podczas wywiadu z Playboyem wiceprezydent Nelson Rockefeller który był również Gubernatorem Nowego Jorku zamanifestował protekcjonalizm jakim wykazuje się jego rodzina.”Jestem wielkim zwolennikiem planowania ekonomicznego, społecznego, politycznego, militarnego jak i totalnego światowego planowania”.
Jednak z wszystkich braci Rockefellerów to David Rockefeller Założyciel Komisji Trójstronnej i prezes Banku Chase Manhattan jest tym który rozprzestrzenił faszystowską politykę swojej rodziny na globalną skalę. Bronił Szacha Iranu, Południowo Afrykański aparthaid i Chilijską juntę Pinocheta. Był największym finansistą CFR, TC (podczas wojny w Wietnamie) i Komitetu do spraw skutecznego trwałego pokoju w regionie Azji – bajecznego kontraktu dla tych którzy żyli poza konfliktem.
liga
Nixon poprosił go aby został Sekretarzem Skarbu, lecz Rockefeller odrzucił tą posadę wiedząc, że jego władza będzie bez niej znacznie większa. Autor Gary Allen napisał, że w 1973 roku „David Rockefeller spotkał się z szefami dwudziestu siedmiu krajów włączając w to władców Rosji I komunistycznych Chin”.
W latch 1975 Nugan Bank (Bank CIA) dokonał zamachu przeciwko australijskiemu premierowi Goughowi Whitlamsowi, jego brytyjski następca Malcolm Fraser udał się wtedy do USA gdzie spotkał się Geraldem Fordem po naradzie z Davidem Rockefellerem. [24]
[11] Chernow
[12] The Great Crash of 1929. John Kenneth Galbraith. Houghton, Mifflin Company. Boston. 1979. p.148
[13] Chernow
[14] Children of the Matrix. David Icke. Bridge of Love. Scottsdale, AZ. 2000
[15] The Confidence Game: How Un-Elected Central Bankers are Governing the Changed World Economy. Steven Solomon. Simon & Schuster. New York. 1995. p.112
[16] Marrs. p.180
[17] Ibid. p.45
[18] The Money Lenders: The People and Politics of the World Banking Crisis. Anthony Sampson. Penguin Books. New York. 1981
[19] The Rockefeller File. Gary Allen. ’76 Press. Seal Beach, CA. 1977
[20] Ibid
[21] Dope Inc.: The Book That Drove Kissinger Crazy. Editors of Executive Intelligence Review. Washington, DC. 1992
[22] Marrs.
[23] The Rockefeller Syndrome. Ferdinand Lundberg. Lyle Stuart Inc. Secaucus, NJ. 1975. p.296
[24] Marrs. p.53
Były nazistowski bank rządzi globalną ekonomią.
liga, bis
BIS (Bank Rozrachunków Międzynarodowych) został założony w 1930 roku przez gubernatora Banku Anglii, Montague Normana i jego niemieckiego kolegę Hjalmar-a Schacht-a, który później został ministrem finansów Adolfa Hitlera.
Bank został założony w celu ułatwienia przekazów pieniężnych związanych z niemieckimi reparacjami wynikającymi z traktatu wersalskiego, ale już na początku drugiej wojny światowej, BIS w dużej mierze był kontrolowany przez głównych nazistowskich urzędników. Ludzi takich jak Walter Funk, który był mianowany na ministra propagandy hitlerowskiej w 1933 roku, zanim został ministrem gospodarki. Kolejnym dyrektorem BIS w tym okresie był Emil Puhl, który jako dyrektor i wiceprezes Banku Rzeszy w Niemczech był odpowiedzialny za kontrolę nazistowskiego złota. Zarówno Funk jak i Puhl zostali skazani w procesie norymberskim za zbrodnie wojenne.
Inni dyrektorzy BIS to Herman Schmitz, dyrektor IG Farben, którego spółka odpowiedzialna była za min produkowane cyklonu B, gazu stosowanego w hitlerowskich komorach gazowych służącego do zabijania żydów i dysydentów politycznych, w czasie Holokaustu. Podczas drugiej wojny światowej, IG Farben współpracował ze Standard Oil Co. Johna D. Rockefeller-a.
Kolejny to Baron von Schroeder, właściciel JHStein Bank, banku który przetrzymywał depozyty gestapo.
W książce “Trading With The Enemy, How the Allied multinationals supplied Nazi Germany throughout World War Two” opisano jak międzynarodowe siły podczas konferencji Bretton Woods w lipcu 1944 r. chciały zlikwidować Bank Rozrachunków Międzynarodowych, ponieważ wspierał wykradnie majątków w krajach okupowanych przez hitlerowskie Niemcy. Norwegia wezwała do likwidacji banku i była popierana przez Harryego Dexter Whitea, amerykańskiego sekretarza skarbu i Henryego Morgenthau, ale BIS przetrwał mimo oczywistych powiązań z nazistami.
bis, liga
Higham pisze, że BIS stał się: „ścieżką dla transferów funduszy amerykańskich i brytyjskich płynących do Hitlera by pomóc mu budować maszynę wojenną”. Minister finansów Hjalmar Schacht, określił zadanie banku jako „instytucji, która zachowa kanały komunikacji i porozumienia między przywódcami świata finansowego, nawet w przypadku konfliktu międzynarodowego. Zostało to zapisane w Statucie Banku i poparte przez rządy, że BIS powinien być zwolniony od zajęcia, zamknięcia lub wotum nieufności, bez względu na to czy jego współwłaściciele są w stanie wojny czy nie.”
„BIS był całkowicie pod kontrolą Hitlera od wybuchu II wojny światowej”, pisze Higham.
„Wśród dyrektorów pod przewodnictwem Thomasa H. McKittrickza był Hermann Shmitz, szef słynnej nazistowskiej IG Farben, baron Kurt von Schröder, szef J.H. Stein Bank of Cologne oficer i finansista Gestapo, dr Walter Funk szef Banku Rzeszy, oraz, oczywiście, Emil Puhl. Te dwie ostatnie osoby były osobiście obsadzone przez Hitlera „.
Higham również szczegółowo opisał jak złoto zrabowane z krajów okupowanych przez hitlerowców było złożone w sejfach kontrolowanych przez BIS i jak hitlerowcy, którzy następnie kontrolowali ten bank zakazali wszelkich dyskusji na temat kradzieży. „BIS był narzędziem Hitlera, ale jego dalsze istnienie zostało zatwierdzone przez Wielką Brytanię, nawet po tym jak Wielka Brytania udała się na wojnę z Niemcami. Brytyjski dyrektor Sir Otto Niemeyer i przewodniczący Montagu Norman, pozostali na stanowisku do końca wojny”, pisze Higham.
Kongresman John M. Coffee sprzeciwiał się, że amerykańskie pieniądze były inwestowane przez bank w 1944 roku. „Nazistowski rząd ma 85 milionów franków szwajcarskich w złocie w depozycie BIS. Większość członków zarządu składa się z nazistowskich urzędników. Jednak amerykańskie pieniądze są zdeponowane w banku „, skarżył się Coffee. W 1948 roku BIS został zmuszony do przekazania jedynie 4 mln funtów zrabowanego złota aliantom, ale dzięki ludziom takim jak Harry Truman i rodzinie Rockefellerów, bank nie został rozwiązany. Jeden z najbardziej wpływowych dyrektorów, nazistowskich, bankier Emil Puhl został zaproszony do Stanów Zjednoczonych jako gość honorowy w 1950 roku.
Pomimo niechlubnej przeszłości, BIS trwa do dziś jako główne ramie zarządzania światowych elit. Bank posiada władzę, poprzez kontrolę ogromnych ilości globalnej waluty. BIS kontroluje nie mniej niż 7% dostępnych światowych środków dewizowych, a także posiada 712 ton złota, prawdopodobnie znaczną część, tego złota została skradziona z krajów okupowanych przez nazistów, którzy kontrolowali bank w trakcie wojny.
Dzięki kontroli wymiany walut, a także złota, BIS może kontrolować warunki ekonomiczne w praktycznie każdym kraju. Pamiętaj, że następnym razem gdy Ben Bernanke czy prezes Europejskiego Banku Centralnego Jean-Claude Trichet zapowiedzą podwyżki stóp procentowych, nie stało się to bez zgody zarządu BIS.
BIS jest po prostu ogromnym funduszem globalnego rządu, przez który przetacza się transfer majątku obywateli do IMF-u. „Na przykład, pieniądze amerykańskich podatników można przepuścić przez BIS do IMF-u i stamtąd właściwie gdziekolwiek indziej. W istocie, BIS pierze pieniądze, ponieważ nie ma konkretnych rachunkowości ani zapisów pochodzenia transferów, ani informacji o odbiorcach”, pisze Casey.
Fakt, że naziści byli ściśle zaangażowani w działalność globalnego banku centralnego, który jest obecnie reklamowany jako podstawa potęgi gospodarczej rządu światowego jest przerażające. Za każdym razem, gdy poznajemy historyczne korzenie światowego rządu, okazuje się, że naziści odegrali główną rolę w tworzeniu i administrowaniu instytucji, które dzisiaj mają na celu wprowadzenie zarządzania globalnego.
Podobnie jak w przypadku instytucji, które złożyły się na powstanie Unii Europejskiej, nazistowskie odciski palców widoczne są wszędzie, podobnie z planami zmierzającymi w kierunku globalnej władzy, niszczącej państwa narodowe i ich suwerenność.
Fakt ten obala jakiekolwiek przesłanki, że globalny rząd jest przychylny, humanitarny i służy ludzkości. Centralizacja władzy w rękach nielicznych z natury jest niedemokratyczna, elitarna, i na niekorzyść zwykłych ludzi.
Naziści, którzy tchnęli życie w przeszłe systemy globalnego autorytaryzmu są wykorzystywani do utworzenia obecnego światowego rządu. Ich dorobek został przywłaszczony przez elity, które okazały się bardziej cierpliwe w dążeniu do narzucenia światu dyktatury. Niemniej jednak ostateczny program pozostaje ten sam – rząd światowy, za zgodą społeczną lub przez podbój, którego jesteśmy świadkami.
Oto informacje zawarte w książce A.C.Suttona „Wall Street and the rise of Hitler”
„To Schacht, nie Owen Young, był autorem koncepcji, która urzeczywistniła się jako Bank Rozrachunków Międzynarodowych BIS. Szczegóły zostały wypracowane na konferencji, której przewodniczył Jackson Reynolds, „jeden z ważniejszych nowojorskich bankierów”, a w której uczestniczyli też Melvin Traylor z First National Bank of Chicago, sir Charles Addis, wcześniej z korporacji banków Hong Kongu i Szanghaju (bank Brytyjski), oraz wielu bankierów francuskich i niemieckich10. BIS był instytucją kluczową z punktu widzenia sprawnego wdrożenia Planu Younga jako miejsce umożliwiające prowadzenie międzynarodowej polityki walutowej.
Schacht poddał także Youngowi pomysł, który już po II wojnie światowej zaowocował powołaniem Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju IBRD (znanego także jako Bank Światowy).”
…Na początku lat 30. najdoskonalszym narzędziem finansowej i politycznej kontroli nad światem, który Quigley określa „wierzchołkiem całego systemu”, był Bank Rozrachunków Międzynarodowych w Bazylei, w Szwajcarii. BIS świetnie funkcjonował w czasie II wojny światowej, gdy bankierzy – którzy, wszystko na to wskazuje, nie prowadzili ze sobą wojny – kontynuowali obopólnie korzystną wymianę pomysłów i informacji i snuli plany, jak należy urządzić powojenny świat. Jak zauważył jeden z autorów, wojna nie stanowiła dla międzynarodowych bankierów żadnej przeszkody:
„Okoliczność, że bank zatrudniał prawdziwie międzynarodową ekipę, tworzyła w czasie wojny dziwaczną sytuację. Prezes banku, Amerykanin, współpracował na co dzień z zasiadającym w zarządzie banku Francuzem, którego zastępcą był z kolei Niemiec, podczas gdy funkcję Sekretarza Generalnego pełnił Włoch. Obywatele innych krajów zajmowali pozostałe kluczowe stanowiska. Wszyscy na bieżąco kontaktowali się ze sobą wyjątkiem pana McKittricka wszyscy na stałe przebywali w Szwajcarii i oczekiwano po nich, że okażą się niepodatni na naciski ze strony swoich władz. Jednak regionalni dyrektorzy banku pozostawali w swoich macierzystych krajach i nie mieli bezpośredniego kontaktu z centralą. Mówi się jednakowoż, że H. Schacht, prezes Reichsbanku, przez cały ten okres utrzymywał w Bazylei osobistego przedstawiciela.” – Henry H. Schloss, The Bank for International Settlements, (Amsterdam: North Holland Publishing Company, 1958)
Aby zrozumieć co naprawdę wydarzyło się w historii Polski na przestrzeni ostatnich 70 lat musimy cofnąć się do czasów przed II wojną światową. Po “wielkiej depresji” lat 20-30 do władzy w Niemczech dochodzi Adolf Hitler. Ustanawia nowy porządek, odbudowuje gospodarkę, buduje na ówczesne czasy największą machinę wojenną na świecie i w konsekwencji rozpoczyna II wojnę światową. Dalszą część historii można przeczytać w większości książek historycznych traktujących o tych czasach.
To co jest kompletnie pominięte w książkach historycznych to odpowiedź na pytanie: jak to było możliwe, i skąd Hitler miał fundusze na swoje działania? W tym artykule na podstawie książki Antonyego C. Suttona postaramy się odpowiedzieć na to pytanie.
Antony Sutton. “Wall Street i dojście do władzy Hitlera.” (ang. “Wall Street and the rise of Hitler”)
“Przygotowania do wojny w Europie przed i po 1933 roku w dużej mierze były możliwe dzięki wsparciu finansowemu płynącemu z Wall Street – co zaowocowało powstaniem niemieckich karteli – oraz technologicznemu ze strony przemysłu amerykańskiego (nazwy konkretnych firm pojawią się wielokrotnie na kartach tej książki), czego skutkiem stała się potęga Wehrmachtu. Jakkolwiek to wsparcie jest określane jako „incydentalne” lub wynikające z „krótkowzroczności” amerykańskich przedsiębiorców, dowody zgromadzone przez autora i przedstawione poniżej sugerują, że przynajmniej do pewnego stopnia było ono przemyślaną działalnością ze strony amerykańskich biznesmenów…”
“…Amerykański przemysł i instytucje finansowe odegrały kluczową rolę w przygotowaniu Niemiec do wojny przed 1940 rokiem. Z pewnością odcisnęły one piętno na niemieckim potencjale wojskowym. Dla przykładu, w 1934 roku Niemcy wyprodukowały zaledwie 300 000 ton paliwa pochodzącego z przerobu ropy naftowej i niespełna 300 000 ton benzyny syntetycznej; resztę trzeba było importować. Tymczasem dziesięć lat później, pod koniec II wojny światowej, dzięki transferowi nowoczesnych technologii wytwarzania syntetycznej benzyny z węgla ze Standard Oil do IG Farben, Niemcy wyprodukowały około 6,5 miliona ton paliwa – z czego aż 85% (5,5 miliona ton) to było paliwo syntetyczne wytwarzane na podstawie opatentowanej przez Standard Oil technologii wodorowania węgla. Co więcej, kontrolę nad produkcją benzyny syntetycznej w Niemczech sprawował Braunkohle-Benzin AG, przedsiębiorstwo zależne od IG Farben, a sam kartel Farben otrzymał w 1926 roku substancjalne wsparcie finansowe ze strony kapitału amerykańskiego…”
“… Traktat wersalski po I wojnie światowej nałożył na pokonane Niemcy obowiązek wypłacenia ogromnych reparacji wojennych. Te ciężary ekonomiczne – prawdziwa przyczyna frustracji niemieckiego społeczeństwa a w konsekwencji rosnącej popularności Hitlera – zostały wykorzystane przez międzynarodową finansjerę do swoich własnych celów. Plan Dawesa a następnie Plan Younga dotyczące redukcji długu i rozłożenia go na raty, przewidywały możliwość udzielania niemieckim kartelom kredytów na warunkach korzystnych dla amerykańskich banków. Obydwa plany zostały skonstruowane przez bankierów, którzy dla własnych korzyści manipulowali opracowującymi je komisjami. Choć formalnie w skład komisji wchodzili międzynarodowi eksperci, w rzeczywistości obydwa plany zostały zaaprobowane i wprowadzone w życie przez rząd amerykański…”
…Kim byli owi międzynarodowi bankierzy, którzy wchodzili w skład komisji reparacyjnych? W komisji Dawesa Stany Zjednoczone reprezentowali polityk i finansista Charles Dawes oraz Owen Young, prezes General Electric Company. W 1924 roku międzynarodowej komisji ekspertów przewodniczył Dawes. W 1929 roku ta rola przypadła Owenowi Youngowi, który reprezentował holding finansowy JP Morgan, a któremu sekundowali zastępcy: T.W. Lamont, partner Morgana, oraz T.N. Perkins, bankier również powiązany z JP Morgan. Innymi słowy, delegacja amerykańska była, jak to zauważył C. Quigley (w książce “Tragedy and Hope”), delegacją imperium finansowego JP Morgan, wykorzystującą autorytet i powagę państwa do wcielenia w życie korzystnego dla banku planu finansowego.“
“Równie interesującymi postaciami są eksperci po stronie niemieckiej. W 1924 roku był to Hjalmar Schacht, prezes Reichsbanku (Banku Rzeszy) oraz Carl Melchior, bankier. W 1928 jednym z delegatów został A. Voegler z koncernu stalowego Stahlwerke Vereinigte. Mówiąc wprost, dwa znaczące kraje na arenie międzynarodowej – Stany Zjednoczone i Niemcy – reprezentowane były z jednej strony przez bankierów JP Morgan, a z drugiej przez Schachta i Voeglera, którzy odegrali istotną rolę w dojściu Hitlera do władzy i w niemieckich zbrojeniach…”
“Konkretny przykład międzynarodowej finansjery działającej potajemnie, by manipulować systemami polityczno-ekonomicznymi, można znaleźć, gdy się prześledzi powstawanie karteli w Niemczech. Trzy największe kredyty, jakich na Wall Street udzielono niemieckim przemysłowcom w latach 20., jeszcze na warunkach określonych w Planie Dawesa, przyniosły zysk trzem kartelom, które w późniejszym okresie aktywnie wspierały marsz Hitlera i nazistów do władzy. Amerykańscy finansiści zasiadali w radach nadzorczych dwóch z trzech wspomnianych karteli. James Martin opisuje to następującymi słowami: „Kredyty na odbudowę przemysłu stały się narzędziem wykorzystanym do przygotowania II wojny światowej, a nie budowanie pokoju po I wojnie światowej”.(James Stewart Martin, All Honorable Men, (Boston: Little Brown and Company, 1950), s. 70)”
Wysokość pożyczek udzielonych niemieckim kartelom przez syndykat instytucji finansowych z Wall Street wygląda następująco:
Niemiecki kartel Syndykat Wall Street Udzielona pożyczka Allgemeine Elektrizitäs- Gesellschaft (AEG) (niemieckie General Electric) National City Co. $35 000 000 Vereinigte Stahlwerke (United Steelworks) Dillon, Read & Co. $70 225 000 IG Farben (amerykańskie IG Chemical) National City Co. $30 000 000
“Analizując wszystkie przyznane Niemcom pożyczki1 można zauważyć, że niemieckimi reparacjami zajmowało się kilka zaledwie instytucji finansowych. Trzy banki inwestycyjne – Dillon, Read & Co., Harris, Forbes & Co. oraz National City Company – udzieliły niemal trzy czwarte całkowitej wielkości pożyczek i zgarnęły większość zysków.” Bank zarządzający syndykatem Wall Street Kredyty dla niemieckiego przemysłu na amerykańskim rynku kapitałowym Zysk na kredytach dla Niemiec Procentowy udział w kredytach dla Niemiec Dillon, Read & Co. Harris, Forbes&Co. National City Co. Spyer & Co. Lee, Higginson&Co. Guaranty Co. of NY Kuhn, Loeb & Co. Equitable Trust Co. $241 325 000 $186 500 000 $173 000 000 $59 500 000 $53 000 000 $41 575 000 $37 500 000 $34 000 000 $2 700 000 $1 400 000 $5 000 000 $600 000 brak danych $200 000 $200 000 $300 000 29,2% 22,6% 20,9% 7,2% 6,4% 5,0% 4,5% 4,1% RAZEM $826 400 000 $10 400 000 99% Źródło. Robert R. Kuczynski, Bankers Profits from German Loans, Washington D.C.: Brookings Institution, 1932, s.127
“W drugiej połowie lat 20. dwa niemieckie koncerny IG Farben (przemysł chemiczny) i Vereinigte Stahlwerke (hutnictwo i przemysł stalowy) zdominowały kartele, które powstały w Niemczech dla wykorzystania amerykańskich pożyczek. Chociaż firmy miały pozycję monopolistyczną w wytwarzaniu dwóch lub trzech podstawowych produktów w swoim segmencie rynku, udało im się – kontrolując ich sprzedaż – podporządkować sobie pozostałe przedsiębiorstwa wchodzące w skład kartelu. IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) dostarczała na rynek podstawowe chemikalia używane przez inne zakłady chemiczne, więc prawdziwej ekonomicznej potęgi tego koncernu nie można mierzyć jedynie w jego potencjale produkcyjnym. Analogicznie, Vereinigte Stahlwerke (Zjednoczenie Zakładów Stalowych – największe konsorcjum hutnicze w Niemczech) dostarczało więcej surówki hutniczej niż wszystkie inne niemieckie huty i stalownie łącznie, ale w kartelu producentów żelaza i stali miało jeszcze silniejszą pozycję, niż wynikałoby to z udziału w globalnej produkcji. Jednak warto przytoczyć dane dotyczące poziomu produkcji, gdyż najlepiej świadczą one o znaczeniu obu koncernów dla niemieckiej gospodarki.”
Produkty Vereinigte Stahlwerke Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec w 1938 roku Surówka hutnicza Rury Blachy Materiały wybuchowe Smoła pogazowa Pręty stalowe 50,8% 45,5% 36,0% 35,0% 33,3% 37,1%
IG Farben Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec w 1937 roku Metanol syntetyczny Magnez Azot Materiały wybuchowe Benzyna syntetyczna (wysokooktanowa) Węgiel brunatny 100% 100% 70% 60% 46% (1945 rok) 20%
“Zarówno IG Farben jak Vereinigte Stahlwerke produkowały smołę pogazową i azot, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wytwarzaniu materiałów wybuchowych; i to właśnie zaowocowało kooperacją obu koncernów. IG Farben miała w Niemczech monopolistyczną pozycję w produkcji i sprzedaży wytwarzanego chemicznie azotu, ale zaledwie 1% udziału w produktach uzyskiwanych w procesie koksowania. Zawarto porozumienie, na mocy którego filie IG Farben specjalizujące się w produkcji materiałów wybuchowych zamawiały benzen, toluen oraz produkty destylacji smoły pogazowej w zakładach Vereingte Stahlwerke i na warunkach przez nie dyktowanych, podczas gdy produkcja materiałów wybuchowych w Vereingte Stahlwerke odbywała się w oparciu o dostawy azotanów z IG Farben i na warunkach drugiego kartelu. Dzięki temu systemowi wzajemnych powiązań, współpracy i współzależności, w latach 1937-38, w przededniu II wojny światowej, Vereingte Stahlwerke i IG Farben wytwarzały 95% materiałów wybuchowych produkowanych w Rzeszy. Było to możliwe dzięki potencjałowi niemieckiego przemysłu, zbudowanego dzięki amerykańskim kredytom i w pewnej mierze przy wykorzystaniu amerykańskich technologii.”
“Współpraca między IG Farben a Standard Oil przy produkcji paliwa syntetycznego z węgla dała IG Farben monopol na produkcję benzyny w Niemczech w czasie II wojny światowej. Niemal połowa wysokooktanowej benzyny w 1945 roku pochodziła bezpośrednio z IG Farben, podczas gdy druga część wytwarzana była przez zakłady kooperujące z kartelem.” “Podsumowując, jeśli idzie o benzynę syntetyczną i materiały wybuchowe (dwa niezbędne elementy współczesnych działań wojennych) losy II wojny światowej spoczywały „w rękach” dwóch konsorcjów powstałych dzięki amerykańskim kredytom na warunkach określonych w Planie Dawesa.”
“Podsumowując, amerykańskie spółki powiązane z międzynarodowymi bankami inwestycyjnymi imperiów finansowych Morgan-Rockefeller miały swój udział w rozwoju nazistowskiego przemysłu – ale trzeba z tym miejscu wyraźnie zaznaczyć, że nie dotyczyło to większości niezależnych amerykańskich przedsiębiorców. General Motors, Ford, General Electric, DuPont i kilka innych firm amerykańskich, którym można zarzucić bliskie związki z Trzecią Rzeszą i pozytywny wpływ na rozwój jej przemysłu –wszystkie, poza Ford Motor Company – kontrolowane były przez elitę Wall Street: JP Morgan, Rockefeller Chase Bank i w mniejszym stopniu bank Warburg Manhattan. Ta książka nie jest oskarżeniem całego amerykańskiego świata przemysłu i finansów. Oskarżenie skierowane jest pod adresem samego „wierzchołka” – tych firm kontrolowanych przez wybrane instytucje finansowe, Banku Rezerw Federalnych, Banku Rozrachunków Międzynarodowych i całego systemu międzynarodowych układów i karteli, które usiłują kontrolować ogólnoświatową politykę i gospodarkę.”
Wall Street i dojście do władzy Hitlera. Cz.2
„W przededniu wybuchu II wojny światowej spółka IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) była największym koncernem chemicznym na świecie, z wyjątkową polityczną i ekonomiczną pozycją oraz szczególnymi wpływami w Trzeciej Rzeszy. Najlepszy dowód, że bywa określana jako „państwo w państwie”.
“Powstała w 1925 roku, kiedy Hermann Schmitz – prawdziwy geniusz organizacyjny – (dzięki kredytom zaciągniętym na Wall Street) stworzył gigantyczny koncern chemiczny z połączenia sześciu dużych przedsiębiorstw branży chemicznej: Badishe Anilin, Bayer, Agfa, Hoechst, Weiler-ter-Meer i Griesheim-Elektron. Utworzoną w ten sposób spółkę akcyjną nazwano Internationale Gesellschaft Farbenindustrie AG – w skrócie IG Farben. Dwadzieścia lat później ten sam Hermann Schmitz znalazł się na ławie oskarżonych w Norymberdze za zbrodnie wojenne popełnione przez IG Farben. Obok niego na ławie oskarżonych znaleźli się pozostali dyrektorzy i zarząd spółki – wszyscy poza amerykańskimi kooperantami i Amerykanami zatrudnionymi w firmie; ich udział został przemilczany, a prawda została pogrzebana w przepastnych archiwach.”
„Jednak nas będą interesowały przede wszystkim amerykańskie wątki tej historii. Bez kapitału z Wall Street z pewnością nie byłoby IG Farben, a zapewne i Adolfa Hitlera i II wojny światowej. “Jednym z niemieckich bankierów z rady nadzorczej Farben (Aufsichsrat)1 był finansista z Hamburga, Max Warburg, którego rodzony brat Paul Warburg, naturalizowany obywatel amerykański, był jednym z czołowych twórców Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (amerykańskiego banku centralnego). Nieprzypadkowo Paul Warburg znalazł się później w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG Farben (American IG Chemical Company). Poza wymienionymi już Maxem Warburgiem i Hermannem Schmitzem (mózgiem stojącym za operacją połączenia przedsiębiorstw) w zarządzie Farben (Vorstand) zasiadali Carl Bosh, Fritz ter Meer, Kurt Oppenheim i George von Schnitzler2. Wszyscy poza Maxem Warburgiem po II wojnie światowej byli sądzeni przed Trybunałem Norymberskim jako zbrodniarze wojenni.”
“W 1928 roku spółki wchodzące w skład amerykańskiego holdingu powiązanego z IG Farben (Bayer Company, General Aniline Works, Agfa Ansco i Winthrop Chemical Company) w wyniku fuzji stworzyły jedną zarejestrowaną w Szwajcarii korporację IG Chemie (Internationale Gesellschaft fur Chemische Unternehmungen AG), której pakiet kontrolny należał do IG Farben w Niemczech. Spółka IG Chemie przekształciła się następnie w American IG Chemical Corporation, przemianowaną później na General Aniline & Film. Hermann Schmitz, założyciel IG Farben, został prominentnym nazistą i stronnikiem Hitlera, co nie przeszkodziło mu piastować funkcji prezesa szwajcarskiej IG Chemie i American IG. Imperium przemysłowe stworzone przez Farben zarówno w Niemczech jak w Stanach Zjednoczonych zaczęło odgrywać istotną rolę w formowaniu i funkcjonowaniu nazistowskiego aparatu państwowego, łącznie z Wehrmachtem i SS.”
“Kompetentni komentatorzy twierdzą, że bez IG Farben Niemcy nie rozpętałyby wojny w 1939 roku. W ciągu dwunastu lat koncern powiększył się dwukrotnie, w znacznej mierze dzięki finansowej i technologicznej współpracy z Amerykanami – wystarczy tu przypomnieć emisję akcji przeprowadzoną przez National City Bank, która przyniosła 30 milionów dolarów wpływu. W 1939 roku IG miała udziały i kontrolowała 380 niemieckich spółek i ponad 500 zagranicznych. Farben to było imperium przemysłowe, w skład którego wchodziły kopalnie węgla, elektrownie, huty i stalownie, banki, instytuty badawcze i dziesiątki spółek handlowych. IG zawarła ponad 2000 umów kartelowych z zagranicznymi przedsiębiorstwami – w tym Standard Oil z New Jersey, DuPont, Alcoa, Dow Chemical i inne firmy amerykańskie.”
“Proces produkcji tetraetyloołowiu, ważnego składnika paliwa lotniczego, jaki stosowano w zakładach IG Farben, został opracowany w Stanach Zjednoczonych. W 1939 roku Standard Oil sprzedał niemieckiemu koncernowi wysokooktanową benzynę lotniczą za 20 milionów dolarów. Jeszcze zanim Niemcy zaczęli sami produkować tetraetyloołów dzięki wdrożeniu amerykańskiej technologii, udało im się „pożyczyć” 500 ton tej substancji z Ethyl Corporation. Ta pożyczka nie została zwrócona, a IG straciła kaucję wysokości miliona dolarów. IG zamówiła także w Dow Chemical duże dostawy magnezu do bomb zapalających i zgromadziła ogromne zapasy środków wybuchowych, fosforu, stabilizatorów i cyjanków, kupując je na całym świecie.”
“ Berlińska siedziba IG Farben była prawdziwym centrum operacji szpiegowskich prowadzonych w Ameryce. Dyrektorem biura był tu Max Ilgner, siostrzeniec prezesa koncernu Hermanna Schmitza. Obaj – Ilgner i Schmitz – zasiadali też w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG, obok takich amerykańskich biznesmenów jak Henry Ford z Ford Motor Company, Paul Warburg z Bank of Manhattan i Charles E. Mitchell z Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Tak zwany departament statystyczny berlińskiego biura Farben (znany jako VOWI) powstał w 1929 roku i wkrótce przerodził się w komórkę ekonomicznego wywiadu Wehrmachtu.”
“W przededniu wybuchu wojny w 1939 roku pracownicy departamentu zostali zmobilizowani, ale w rzeczywistości jako żołnierze i oficerowie Wehrmachtu kontynuowali pracę wykonywaną wcześniej dla IG Farben. Jednym z pracowników berlińskiego Farben był przed wojną książę Bernhard of Lippe-Biesterfeld (niemiecki arystokrata, w przyszłości mąż królowej Holandii, Juliany), który trafił tu na początku lat 30., zaraz po zakończeniu służby wojskowej w SS.3”(3 Kongres Stanów Zjednoczonych, Izba Reprezentantów, Komisja do Badania Działalności Antyamerykańskiej, Investigation of Nazi Propaganda Activities and Investigation of Certain other Propaganda Activities, (Washington: Government Printing Office, 1934), tom VIII, s. 7323. Bernhard of Lippe-Biesterfeld, holenderski książę małżonek, po II wojnie znany jako organizator Klubu Bilderberg – poufnych spotkań wpływowych międzynarodowych polityków.)
Uzależnienie Wehrmachtu od produkcji zakładów IG Farben w 1943 roku:
“W przedwojennych Niemczech IG Farben była spółką przynoszącą skarbowi państwa największe wpływy walutowe, a waluty obce umożliwiały Niemcom gromadzenie zapasów strategicznych surowców, kupowanie uzbrojenia i nowoczesnych technologii, a także finansowanie akcji wywiadowczych w różnych częściach świata, prowadzenie propagandy na arenie międzynarodowej i podejmowanie różnych militarnych i politycznych działań. IG Farben prowadziła interesy na całym świecie w interesie Trzeciej Rzeszy i w porozumieniu z nazistowskim reżimem i Wehrmachtem. Dla ułatwienia komunikacji między koncernem a niemieckim Ministerstwem Wojny, powołano biuro łącznikowe, Vermittlungsstelle W.”
“ W rezultacie, w latach 30. IG Farben zrobiła wiele ponad zwykłe stosowanie się do poleceń faszystowskiej władzy. Inicjowała i realizowała działania, które miały ułatwić Niemcom podbój świata. Farben była laboratorium badawczym i centrum wywiadowczym niemieckiej armii i dobrowolnie partycypowała w wykonywaniu planów Wehrmachtu. Faktem jest, że armia z rzadka zwracała się do Farben z konkretnymi zleceniami; ocenia się, że 40-50% projektów wojskowych zrealizowano z inicjatywy samej spółki. Tak mówi o tym dr von Schnitzler:” Kim byli ci znani i poważani finansiści z Wall Street, którzy zarządzali American IG, amerykańską spółką należącą do IG Farben i sponsorującą nazistowską propagandę? Znajdziemy wśród nich postacie z elity Wall Street. Wkrótce po I wojnie światowej Niemcy ponownie pojawili się na amerykańskim rynku; IG z powodzeniem poradziła sobie z utrudnieniami, które miały powstrzymać jej ekspansję: ani przejęcie niemieckich patentów, ani utworzenie Chemical Foundation, ani zaporowe cła nie stanowiły tu większego problemu.”
„W 1925 roku wyłącznym przedstawicielem handlowym zakładów farbiarskich Grasselli Dyestuff (od 1929 roku, po zmianie właściciela na IG Farben, przemianowanych na General Aniline Works) została nowo powołana spółka General Dyestuff Corporation, która miała prócz tego prawa do sprzedaży na rynku amerykańskim produktów niemieckiego przemysłu chemicznego. W 1929 roku akcje General Aniline Works zostały przetransferowane do American IG Chemical Corporation, a w 1939 roku zakończył się proces fuzji obu przedsiębiorstw: z American IG i General Aniline Works powstała spółka General Aniline & Film. American IG a następnie General Aniline & Film to były kluczowe dla kontrolowania przez IG Farben wszystkich swoich przedsięwzięć biznesowych na terenie Stanów Zjednoczonych. Kapitał akcyjny American IG składał się z 3 milionów akcji zwykłych typu A i 3 milionów akcji zwykłych typu B. W zamian za akcje General Aniline Works i Agfa Ansco Corporation niemiecka spółka IG Farben otrzymała wszystkie akcje typu B i 400 tysięcy akcji typu A. Akcje wartości 30 milionów dolarów zostały wyemitowane i sprzedane na amerykańskiej giełdzie, a pełne gwarancje dała niemiecka IG Farben w zamian za opcje na dodatkowy milion akcji typu A.”
Dyrektorzy American IG w 1930 roku. Dyrektor American IG Obywatelstwo Inne powiązania biznesowe Carl Bosch Niemieckie Ford Motor Co A-G Edsel B. Ford Amerykańskie Ford Motor Co Detroit Max Ilgner Niemieckie Szef berlińskiego biura IG Farben (wywiad). Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne Fritz ter Meer Niemieckie Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne Hermann A. Metz Amerykańskie Dyrektor w IG Farben w Niemczech; Bank of Manhattan (USA) Charles E. Mitchell Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i National City Bank Hermann Schmitz (prezes) Niemieckie Zarząd IG Farben (Niemcy), Deutsche Bank (Niemcy) i Banku Rozrachunków Międzynarodowych. Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne Walter Teagle Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Standard Oil of New Jersey W.H. von Rath Amerykańskie (naturalizacja) Dyrektor German General Electric (AEG) Paul M. Warburg Amerykańskie Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Bank of Manhattan W.E. Weiss Amerykańskie Sterling Products
Źródło: Moody’s Manual of Investments, 1930, s. 2149 Uwaga: Walter Duisberg (Amerykanin), W. Grief (Amerykanin) i Adolf Kuttroff (Amerykanin) także byli w tym czasie dyrektorami American IG
Podsumowując, zarząd American IG stanowili ludzie nie tylko dobrze znani na Wall Street i w amerykańskich kręgach industrialnych, ale – co ważniejsze – powiązani z bardzo wpływowymi bankami i przedsiębiorstwami (co widać na poniższym schemacie).
“W roku 1939 niemiecki przemysł elektryczny był ściśle powiązany z dwoma amerykańskimi firmami: International General Electric (AEG) i International Telephone and Telegraph (ITT).”
Największe firmy w niemieckiej produkcji elektrycznej i ich filie wymienione wg ich znaczenia: Firma i rodzaj produkcji Procent niemieckich produkcji 1939 powiązanie z USA Ciężki przemysł elektryczny General Electric (A.E.G.) Siemens Schukert A.G. Brown Boveri et Cie Telefony i telegrafy Siemens und Halske Lorenz A.G. Radio Telefunken (A.E.G. po 1941) Lorenz Kable i przewody Felton & Guilleaume A.G Siemens A.E.G. 40% 40% 17%
60% 85%
60% 35%
20% 20% 20% International General Electric Brak Brak Brak
Brak I.T.T.
International General Electric I.T.T.
I.T.T. Brak International General Electric
“Innymi słowy, w 1939 roku niemiecki przemysł sprzętu elektrycznego został skoncentrowany w kilku dużych korporacjach połączonych w międzynarodowy kartel poprzez własności akcji dwóch dużych korporacji USA. Ten kompleks przemysłowy nigdy nie był głównym celem bombardowań w II wojnie światowej.”
Henry Ford: Pierwszy zagraniczny sponsor. “W dniu 20 grudnia 1922 r. New York Times doniósł, że Producent samochodów Henry Ford był zaangażowany w finansowanie Adolfa Hitlera i antysemickich ruchów w Monachium. Jednocześnie gazeta Berliner Tageblatt zaapelowała do amerykańskiego ambasadora w Berlinie w celu zbadania i wstrzymania interwencji Henry’ego Forda w niemieckie sprawy wewnętrzne. Doniesiono, że zagraniczni zwolennicy Hitlera przygotowali „przestronne siedziby” wraz z “obsługą wysoko płatnych poruczników i urzędników”. Portret Henryego Forda był widoczny na ścianie osobistego biura Hitlera.”
“…Ten sam New York Times stwierdził, że w poprzednią niedzielę Hitler przeprowadził rewizję swojego Batalionu…1000 młodych mężczyzn w nowych uniformach, uzbrojonych w rewolwery i pałki policyjne, a jego współpracownicy jeździli w nowo zakupionych autach. Times wyraźnie rozgraniczył Niemieckich monarchistów od antysemickiej partii Hitlera. Odnotowano również że Henry Ford ignorował Hohenzollernów inwestując swoje pieniądze w ruch rewolucyjny Hitlera.“
“Fundusze Forda zostały wykorzystane przez Hitlera do podsycania buntu w Bawarii. Bunt nie powiódł się, a Hitler został pojmany, a następnie stanął przed sądem. W lutym 1923 na rozprawie, wiceprezes Auer Bawarskiego sejmu zeznał: “Bawarski sejm od dawna posiadał informacje, że antysemicki ruch Hitlera był częściowo finansowany przez Amerykanina, którym jest Henry Ford. Interesy Pana Forda w bawarskim ruchu antysemickim zaczęły się rok temu, kiedy jeden z agentów Pana Forda, dążąc do sprzedaży ciągników, wszedł w kontakt z Diedrichem Eichartem, znanym Pan-Germaninem. Wkrótce po tym, Herr Eichart zapytał agenta Pana Forda o pomoc finansową. Gdy agent wrócił do Ameryki, od razu pieniądze pana Forda, zaczęli przychodzić do Monachium. Herr Hitler otwarcie przyjął wsparcie od pana Forda, chwaląc go jako wielkiego indywidualistę i wielkiego antysemitę…” (1 of 4CHAPTER SIX: Henry Ford and the Nazis)
“Za działalność rewolucyjną w Bawarii Hitler otrzymał łagodny wyrok w komfortowym więzieniu. Odpoczynek od bardziej naglących zajęć pozwolił mu napisać „Mein Kampf”. Książka Henryego Forda “The International Jew” wcześniej rozpowszechniona przez hitlerowców, została przetłumaczona przez nich na kilkanaście języków, a Hitler wykorzystał jej części pisząc Mein Kampf.”
“Dziesięć lat później, w sierpniu 1938 – po dojściu Hitlera do władzy (dzięki wsparciu karteli)- Henry Ford otrzymał Wielki Krzyż Niemieckiego Orła, odznaczenie przyznawane wybitnym cudzoziemcom. The New York Times doniósł, że po raz pierwszy Wielki Krzyż został przyznany w Stanach Zjednoczonych. Stało się to z okazji 75-tych urodzin Henry’ego Forda. Przyznanie odznaczenia wywołało burzę krytyki w kołach syjonistycznych w USA, a Ford wycofał się w pewnym stopniu z publicznych spotkań z rabinem Leo Franklinem w Detroit, i wyraził swoje współczucie dla losu niemieckich Żydów: “Przyjęcie przeze mnie medalu od narodu niemieckiego, [powiedział Ford] nie pociąga, tak jak niektórzy myślą, za sobą żadnych sympatii z mojej strony dla nazizmu.” (przypis prisonplanet.pl. Wielu ludzi uważa H. Forda za antysemitę i faszystę. Tutaj należy zaznaczyć, że w tym samym czasie gdy wspierał finansowo Hitlera, budował fabryki w ramach koncesji w komunistycznej Rosji, budując jej potęgę militarną. )
Wsparcie finansowe dla Hitlera: Kwiecień 23-Marzec 13, 1933; Konto Hjalmara Schachta w Delbruck, Schickler Bank. Finansowanie działalności politycznej przez przedsiębiorstwa (z powiązanymi dyrektorami) Kwota zadeklarowana Procent wszystkich Firm Verein fuer die Bergbaulichen Interessen (Kitdorf) $600,000 45.8 I.G. Farbenindustrie (Edsel Ford, C.E. Mitchell, Walter Teagle, Paul Warburg) 400000 30.5 Automobile Exhibition, Berlin (Reichsverbund der Automobilindustrie S.V.) 100000 7.6 A.E.G., German General Electric (Gerard Swope, Owen Young, C.H. Minor, Arthur Baldwin) 60000 4.6 Demag 50000 3.8 Osram G.m.b.H. (Owen Young) 40000 3 Telefunken Gesellsehaft ruer drahtlose Telegraphic 85000 2.7 Accumulatoren-Fabrik A.G. (Quandt of A.E.G.) 25000 1.9 suma 1.310.000 99.9
Plus polityczne Składki indywidualnych przedsiębiorców: kwota Karl Hermann 300000 Director A. Steinke (BUBIAG- Braunkohlen—u. Brikett — Industrie A.G.) 200000 Dir. Karl Lange (Geschaftsfuhrendes Vostandsmitglied des Vereins Deutsches Maschinenbau—Anstalten) 50000 Dr. F. Springorum (Chairman: Eisen-und Stahlwerke Hoesch A.G.) 36000
“Adolf Hitler, Hermann Goering, Josef Goebbels, i Heinrich Himmler, wewnętrzną grupa Nazistów była w tym samym czasie twórcą mniejszych instytucji w państwie nazistowskim. Grupy władzy lub polityczne kliki były skupione wokół tych przywódców nazistowskich, a co ważniejsze pod koniec 1930 wokół Adolfa Hitlera i Heinricha Himmlera. Najważniejsze z tych środowisk nazistowskich zostało stworzone przez wewnętrzny rozkaz Fuehrera, i zanane najpierw było jako Krąg Kepplera, a później jako Koło Przyjaciół Himmlera. Krąg Kepplera powstał jako grupa niemieckich biznesmenów popierających dojście Hitlera do władzy przed i podczas 1933 roku. Później Krąg Kepplera znalazł się pod wpływem i ochroną szefa SS Himmlera i organizacyjną kontrolą bankiera i biznesmena z Koloni Kurta von Schrödera.”
IG Farben i Krąg Kepplera.
“IG Farben był mocno reprezentowany w kręgu Kepplera: nie mniej niż ośmiu dyrektorów lub szefów spółek zależnych było członkami koła. Tych ośmiu członków to: wcześniej opisany Wilhelm Keppler i jego bratanek Kranefuss, oprócz tego baron Kurt von Schröder. Obecność Farben podkreślał członek Hermann Schmitz, prezes IG Farben oraz dyrektor Vereinigte Stahlwerke, obydwa kartele skonsolidowane i zbudowane poprzez pożyczki z Wall Street w 1920 roku.”
„Inny członek kręgu Kepplera na forum IG Farben był Friedrich Flick, twórca kartelu stali Vereinigte Stahlwerke i dyrektor Allianz Versicherungs AG oraz niemieckiego General Electric (AEG). Heinrich Schmidt, dyrektor Dresdner Bank i prezes zarządu IG Farben oraz spółki zależnej Braunkohle-Benzin AG, był również w kręgu, tak jak i Karl Rasehe, dyrektor Dresdner Bank i dyrektor Metallgesellschaft (spólki zakładającej Delbruck Schickler Bank ) i Accumulatoren-Fabriken AG. Heinrich Buetefisch dyrektor IG Farben był również członkiem kręgu Kepplera. W skrócie, wkład IG Farben w Nationale Treuhand Rudolfa Hessa – politycznego funduszu nazistów – został potwierdzony po 1933 poprzez przejęcie dużej reprezentacji ludzi IG Farben do hitlerowskiego kręgu.”
Ilu z członków kręgu Kepplera było powiązanych z Wall Street? członek “kręgu” I.G. Farben I.T.T Standard Oil of New Jersey General Electric Wilhelm Keppler Przewodniczący spółki zależnej BRABAG Fritz Kranefuss On Aufsichrat of BRABAG Emil Heinrich Meyer W zarządzie wszystkich spółek zależnych I.T.T.: Standard/Mix & Genest/Lorenz Zarząd A.E.G. Emil Helffrich Przewodniczący DAPAG (94% własność Standard New Jersey) Fredrich Flick I.G. Farben Zarząd A.E.G. Kurt von Schroder W zarządzie wszystkich spółek zależnych od I.T.T.
Podsumowując trzy artykuły, należy stwierdzić że nie było by II wojny światowej gdyby nie potężne zaangażowanie Amerykańskiego kapitału na rynku Niemieckim. Podczas wojny spółki takie jak AEG, I.G. Farben, Osram, Opel itd nadal pozostawały pod kontrolą USA. W tym samym czasie Amerykańskie pieniądze budowały potencjał komunistycznej Rosji, co można przeczytać w artykułach zamieszczonych na końcu strony.
Po wojnie Brytyjczycy i Amerykanie podzielili świat na dwa fronty, które stworzyli tj blok socjalistyczny i blok zachodni. Podczas trwania zimnej wojny te same firmy i instytucje finansowe budowały potencjał militarny w Rosji i USA, utrzymując świat w niekończącej się spirali strachu i zagrożenia.
Dziś Ameryka wraz z Brytyjczykami zbudowali Chiny jako potęgę światową, aby użyć ją jako narzędzie podboju w XXI wieku…
Liga Świata 
