Prezentację zbrodni żydowskiego szowinizmu na Bliskim Wschodzie zacząć należy od
wstępu historycznego, który jest w tej sytuacji niezbędny. Syjonizm bowiem, jak każda
ludobójcza ideologia żywi się kłamstwem i niewiedzą. Obecna sytuacja ma swoje korzenie
w czasach starożytnych, kiedy to żydowscy najeźdźcy opanowali tereny Palestyny,
przyznając sobie do niej arbitralne prawo. Obiektywnie biorąc nie byli przecież jedynym
ludem napadającym na innych. W porządku. Pierwszym jednak kłamstwem jest
utożsamienie początków Palestyny z Żydami, jakby tam nikt przedtem nie istniał.
Otóż Żydzi byli zwykłymi i prymitywnymi nomadami stojącymi pod względem
kulturalnym o wiele niżej od Egipcjan czy osiadłych ludów kananejskich zamieszkujących
tereny Palestyny (Moabici, Amoryci, Ammonici, Amalekici, Jubuzyjczycy, Madianici) czy
Filistynów.
Po osiedleniu się (XIII w. p.n.e.) stworzyli w XI w. p.n.e. królestwo Izraela, które swój
rozwój zawdzięczało królom Dawidowi oraz Salomonowi (zbudował w Jerozolimie
Świątynię), po którego śmierci (ok. 922 p.n.e.) konflikty międzyplemienne doprowadziły
do rozpadu królestwa na część pn. (Izrael) i pd. (Juda). W VIII w. p.n.e. Izrael został
podbity przez Asyrię, natomiast Judę w VI w. p.n.e. zniszczyła Babilonia, a ludność
wysiedlono.
Po upadku państwa babilońskiego Palestyna weszła w skład imperium perskiego, a w IV
w. p.n.e. – monarchii Aleksandra III Wielkiego. W II w. p.n.e. zamieszkane przez Żydów
obszary Palestyny uzyskały niepodległość (rządy Machabeuszy), od 63 r. p.n.e. podlegały
Rzymowi jako państwo sprzymierzone, zaś w 6 r. n.e. stały się rzymską prowincją
(Judea); w tym okresie w Palestynie żyło ok. 2,5 mln Żydów, w innych krajach ok. 5,5
mln. Panowanie Rzymian wywoływało protesty ludności żydowskiej, która dwukrotnie
wystąpiła przeciw obcej władzy.
Rzymianie, tłumiąc powstanie 66-73, zburzyli Świątynię, a po klęsce kolejnego
powstania 132-135 prawie całą ludność żydowską wygnali z Judei. Rozpoczęło to okres
diaspory, czyli, obiektywnie mówiąc, powrót do stanu przedpalestyńskiego.
I tutaj trzeba zaznaczyć, że Żydzi (poza maleńką liczbą) od tej pory nie zamieszkiwali tej
ziemi przez 1800 lat!
Natomiast jej ludność tworzyli potomkowie starożytnych Kananejczyków i Filistynów (od
nich nazwa krainy!), czyli dzisiejsi prawowici właściciele tej ziemi – Palestyńczycy.
Zamieszkiwali oni tu nieprzerwanie, lecz nigdy nie udało im się uzyskać niepodległego
bytu państwowego. Syjonizm, na podobieństwo hitleryzmu, tworzy własną historię
zrabowanej ziemi i rości prawa do terytorium, na którym przez 18 wieków nie było
Żydów. Według niej ziemie palestyńskie były do ponownego zajęcia przez „rasę panów”
leżącym odłogiem terenem, na którym nie było takiego narodu jak Palestyńczycy !!!
Kim są ci Arabowie. Nawet w „polskiej” Encyklopedii Multimedialnej PWN są określeni
jako „arabscy mieszkańcy byłego brytyjskiego terytorium mandatowego Palestyny i ich
potomkowie”. Co za parch to napisał?!! O narodzie, który już na początku XX wieku
stworzył narodowy ruch niepodległościowy.
Czym innym jak nie czystym semifaszyzmem jest twierdzenie o „historycznym(?)”,
„boskim(?)” czy „moralnym(?)”, „naturalnym(?)” prawie do odtworzenia starożytnego
państwa, które istniało 3 tys. lat temu! Od końca XIX wieku rozpocząła się, zgodnie z
ideą syjonistycznego lebensraumu, kolonizacja Palestyny, co wzbudziło oczywisty
sprzeciw Palestyńczyków.
Chylące się ku upadkowi Imperium Osmańskie (w przeszłości przychylne dla Żydów) nie
reagowało. W okresie I wojny Najwyższa Rada Aliancka przyznając W. Brytanii mandat
zobowiązała rząd brytyjski do stworzenia warunków powstania w Palestynie „żydowskiej
siedziby narodowej” (1917 tzw. deklaracja Balfoura) przy zapewnieniu praw cywilnych i
wyznaniowych ludności nieżydowskiej.
To wszystko mimo, że naród palestyński stanowił wówczas 92% mieszkańców terytorium
mandatowego a Żydzi zdołali wykupić tylko 2% ziemi !!! W okresie międzywojennym
Palestyńczycy występowali przeciw kolonizowaniu ich kraju w 1920, 1921, 1929 i w
wielkim powstaniu 1936-39. Po wojnie napływ obcych wzmógł się, a Wielka Brytania
zwróciła się do ONZ. I organizacja ta, wysmarowana prawami człowieka, miast bronić
prawowitych właścicieli podjęła 29 listopada 1947 pod naciskiem USA decyzję o podziale
Palestyny na państwo palestyńskie i żydowskie.
Żydzi uzyskali 56% ziemi Palestyńczyków (i to najżyźniejszej), choć dotąd zdołali jej
wydrzeć tylko 6% i było ich 500 tys., gdy autochtonów 1130 tys. Państwo żydowskie
miało mieć 1100 tys. mieszkańców, w tym 600 tys. Palestyńczyków. Zbrodnia przeciw
ludzkości. I tak się stało. Tymczasem Wielka Brytania zapowiedziała wycofanie wojsk i
administracji z Palestyny na 14 V 1948, dzień wcześniej Tymczasowa Rada Narodowa w
Tel Awiwie proklamowała utworzenie Państwa Izrael.
Spowodowało to wkroczenie oddziałów armii egipskiej, irackiej, syryjskiej, libańskiej,
jordańskiej, jemeńskiej i Arabii Saudyjskiej dla obrony swych braci. Działania wojenne
trwały do 1949.
Żydowscy agresorzy posiadali wsparcie zamożnej diaspory i braci z ZSRR (np. czołgi z
Czechosłowacji), którzy liczyli na stworzenie bliskowschodniego ośrodka
komunistycznego. Izrael zwyciężył i pod jego kontrolą znalazło się 6,6 tys. km2, czyli
znacznie więcej niż to wynikało z wcześniejszego podziału Palestyny przez ONZ.
726 tys. Palestyńczyków zostało wysiedlonych lub uciekło przed ludobójstwem
syjonistów. Żydzi opanowali część obszaru przyznanego Arabom, powiększając
terytorium swego państwa do ok. 20 tys. km2 (z 14 tys. km2 przyznanych przez ONZ).
Po klęsce rządy państw arab. zostały zmuszone do podpisania między II a VII 1949
zawieszenia broni z Izraelem (Arabia Saudyjska wycofała swe wojska bez podpisania
zawieszenia), akceptującego tymczasową granicę na linii przerwania ognia. Pozostała
część kraju weszła w skład Jordanii.
W 1964 powstała Organizacja Wyzwolenia Palestyny.
W 1967 podczas tzw. wojny sześciodniowej agresor zajął syryjskie Wzgórza Golan,
jordański Zachodni Brzeg Jordanu i wschodnią Jerozolimę, egipski Synaj i Okręg Gazy. Po
wojnie Jom Kipur 1973 Egipt zdołał odebrać Kanał Sueski, a Syria część Wzgórz. Synaj
powrócił do Egiptu na mocy pokoju w 1979.
6 czerwca 1982 miała miejsce żydowska agresja na Liban w celu likwidacji ruchu oporu
OWP. Okupant wycofał się dopiero w 1985, a ze strefy bezpieczeństwa w południowym
Libanie w 2000.
Tak w zarysie przedstawiają się ramy historyczne zbrodni i agresji żydowskich na Bliskim
Wschodzie.
Teraz przyjrzyjmy się szczegółom.
Ludobójstwa, rzezie i masakry Palestyńczyków od 1947roku
– Hotel King David, 22 lipiec, 1946 – Hotel King David został wysadzony w powietrze
przez syjonistow zydowskich 22 lipca 1946 roku zabijając 91 osób.
– Masakra w Jehida – 13.12.1947 – ludzie z arabskiej wioski położonej w pobliżu Petah
Tekva (pierwszej syjonistycznej kolonii) siedzieli w miejscowym lokalu, gdy zobaczyli, iż
do wioski zbliżają się kolumny wyglądające na brytyjskie patrole. Nie byli zbyt
podejrzliwi, gdyż Brytyjczycy zapewniali im bezpieczeństwo. Szczególnie, że
poprzedniego dnia żydowscy terroryści wymordowali 12 Palestyńczyków. Cztery
samochody zatrzymały się przed kawiarenką i wysiedli z nich mężczyźni ubrani w
uniforny khaki i hełmy. Szybko okazało się, że nie przybyli ochraniać wieśniaków. Zaczęli
strzelać w tłum wypełniający kawiarenkę. Kilku Żydów zaczęło podkładanie bomb pod
domami, podczas gdy inni rzucali granatami. Przez chwilę wydawało się, że bandyci
wymordują całą wioskę, jednak nadjechał prawdziwy patrol i przerwał masakrę. Zginęło
7 Arabów. Wcześniej, jednego tylko dnia, 6 Palestyńczyków zostało zabitych, 23
rannych, kiedy wybuchła bomba w tłumie zebranym blisko Bramy Damasceńskiej w
Jerozolimie. W Jaffie bomba zabiła 6 Arabów, raniła 40.
– Masakra w Kiszas – 18.12.1947 – 2 samochody z terrorystami Hagany otwierającymi
ogień i rzucającymi granatami przejechały przez wioskę, zabijając 10 osób.
– Masakra w Qazaza – 19.12.1947 – 5 dzieci zginęło w wysadzonym budynku muktara
(„sołtysa”).
– Masakra w Al-Szejk – 1.01.1948 – tej nocy około 200 uzbrojonych żydowskich
morderców Podeszło pod małą wioskę 5km na południowy wschód od Hajfy. Bandyci
wrzucali do domów granaty i wykańczali niedobitki ogniem karabinów. Zginęło ponad 40
osób.
– Masakra w Deir Jassin – 9-10.04.1948 – najlepszy przykład żydowskiego bestialstwa i
neohitlerowskiego zdziczenia. Muktar wioski zgodził się dostarczyć syjonistom pewnych
informacji. W operacji nazwanej „Jedność” Hagana współpracowała z Irgunem i Gangiem
Sterna. O godz. 4:30 w nocy 9.04. syjoniści otoczyli wioskę, która była położona między
żydowskimi osadami Givat Shaul i Montefiore. Przez dwa dni żydowscy kaci mordowali
mężczyzn, kobiety i dzieci, bez względu na wiek. Gwałcili kobiety i rabowali domy.
Mężczyznom odcinano genitalia. Relacja z eksterminacji pochodzi od doktora z
Czerwonego Krzyża, który przybył na miejsce następnego dnia. Masakra została
dokonana różnymi sposobami. Rozstrzeliwano, rzucano w ludzi granatami, zażynano
nożami. Rozcinano brzuchy ciężarnych kobiet. Szczególną przyjemność sprawiało
oprawcom zabijanie dzieci na rękach matek. Ok. 25 kobiet w ciąży zostało zakłutych
bagnetami w brzuch. 52 dzieci okrutnie okaleczono i obcięto głowy na oczach rodziców.
Agencja Żydowska i władze brytyjskie wiedziały o trwającej masakrze. Odpowiedzialnym
za akcję był Menachem Begin, późniejszy laureat pokojowej nagrody Nobla. Pochodził z
Polski. Hagana organizowała w 1946 zamach na hotel jerozolimski King David, w którym
z rąk żydowskich kolonistów padło 500 osób.
– Masakra w Naser Al-Din – 13-14.04.1948 – oddział Irgunu wszedł do tej wsi (blisko
Tyberiady) w nocy 13.04. przebrany za partyzantów. Mieszkańcy wyszli ich powitać i
zaczęli ginąć pod żydowskim ogniem. Na kilkaset osób przeżyło 40. Wszystkie domy
zrównano z ziemią.
– Masakra w Beit Daras – 21.05.1948 – po licznych nieudanych próbach zajęcia tej wsi
bandyci zorganizowali większy oddział i otoczyli ją. Mężczyźni zdecydowali, że kobiety i
dzieci powinny opuścić wieś. Jak tylko opuściły wieś, wpadły w zasadzkę i zostały
wymordowane.
-Masakra w meczecie Dahmash – 11.07.1948 – po zajęciu przez żydowski 89 batalion
komandosów Mosze Dajana Liddy, Żydzi powiedzieli Arabom, przez głośniki, że będą
bezpieczni jak wejdą do meczetu. W odwecie za śmierć kilku żołnieży Żydzi wymordowali
ponad 100 Palestyńczyków w meczecie, a ich ciała rozkładały się przez 10 dni w upale.
Meczet jest pusty do dzisiaj. Masakra ta wywołała panikę między mieszkańcami Liddy i
Ramle, którym rozkazano opuścić te miasta. Większość z 60 tys. mieszkańców tych miast
przybyło do obozów uchodźców blisko Ramallah. Około 350 zginęło z odwodnienia i
upałów. Wielu przeżyło dzięki piciu własnej uryny. Warunki w obozie pochłonęły dalsze
ofiary.
– Masakra w Dawajme – 29.10.1948 – z zeznań żołnierza biorącego udział w okupacji
wioski w okręgu Hajfy wiemy, że kaci wymordowali od 80 do 100 mężczyzn, kobiet i
dzieci. Zabijali dzieci bijąc je pałkami po głowach. Jeden z oficerów rozkazał wprowadzić
dwie kobiety do budynku, który miał zamiar wysadzić. Zeznający żołnierz mówił, jak
jeden z morderców chwalił się zrabowaną biżuterią kobiety, którą zabił. Masakra została
przeprowadzona przez ludobójców z Liddy.
– Masakra w Falameh, 2 kwiecień, 1951
– Masakra w Szarafat – 7.02.1951 – regularne oddziały przekroczyły linię zawieszenia
broni i wkroczyły do wioski położonej 5km od Jerozolimy. Wysadzono dom muktara i jego
sąsiadów. 10 osób zginęło (2 mężczyzn, 3 kobiety, 5 dzieci), 8 było rannych.
– Masakra w Kibja – 14.10.1953 – 21:30, około 700 żydowskich żołnierzy zaatakowało
przygraniczną wioskę w Jordanii, na północny zachód od Jerozolimy. Używając
moździerzy, karabinów i materiałów wybuchowych wysadzili 42 domy, szkołę i meczet.
Każdy znaleziony mieszkaniec został zamordowany. 75 wieśniaków zginęło, ich ciała
wrzucono do studni. Rozkaz akcji wydał rzeźnik Arabów – Ariel Szaron.
– Masakra Kafr Qasem – 29.10.1956 – izraelska straż graniczna zaczęła akcję nazwaną
Trójkąt Wsi o 16:00. Powiedzieli muktarom tych wsi, że godzina policyjna tego dnia
aczęła się od 17:00 zamiast jak zwykle od 18:00. Muktarzy protestowali, iż poza wioską
jest 400 pracujących i nie ma czasu, by ich powiadomić o zmianach. Oficer zapewnił, że
się nimi zajmą. Mordercy czekali na powracających u wejścia do wsi. Wymordowano 43
osoby. Przy północnym wejściu do wsi zabito jeszcze 3, a 2 w samej wsi. Porucznik
Dajan, kierował masakrami, objeżdżając teren jeepem.
– Masakra w Al-Sammou – 13.11.1966 – armia przeprowadziła rajd na wioskę, niszcząc
125 domów, wiejską klinikę i szkołę. 18 osób zginęło, 54 zostało rannych.
– Masakra w obozach Sabra i Szatila – 15-18.09.1982 – wymordowanie przez
marionetkową Falangę Libańską i żydowskich żołnierzy przebranych za Libańczyków
ponad 3000 Palestyńczyków. Żydowska armia dostarczyła buldożerów i reflektorów
oświetlających w nocy teren obozów. Liban znajdował się pod okupacją Izraela. Operacja
zaplanowana i kierowana przez ministra obrony Szarona i Menachema Begina.
– Masakra w Ojon Qara – 20.05.1990 – żydowski żołnierz ustawił w szeregu ponad 20
ludzi i zastrzelił 7. 13 osób zginęło podczas protestów przeciw zbrodni na innych
terenach.
– Masakra w meczecie Al-Aqsa w Jerozolimie – 8.10.1990 – policja otworzyła ogień do
modlących się, zabijając 22 wiernych.
– Masakra w meczecie Ibrahima – 25.02.1994 – żydowski terrorysta z Kiriat Arba
wymordował 61 osób w meczecie hebrońskim, ranił 200. Póżniejsze manifestacje
krwawo zgniecione przez Żydów. 23 ofiary i setki rannych.
– Masakra w Jabalii – 28.03.1994 – żydowski bezpieczniak otwiera ogień zabijając 6 i
raniąc 49 palestyńskich aktywistów. Ranni byli wyciągani z samochodów i zabijani
strzałem w głowę.
– Masakra na punkcie kontrolnym Erec – 17.07.1994 – 11 Palestyńczyków zbitych, 200
rannych.
– „Żydowska egzekucja” – październik 2000 – jeden z tysięcy, lecz wyjątkowo tragiczny i
charakterystyczny obrazek. Żydowscy snajperzy namierzają 12-letniego chłopca
Muhhamada al.-Durraha. Bawią się swoją ofiarą przez 45 minut!! Chłopca swym ciałem
chroni ojciec Dżamal, obaj chowają się przy jakiejś kamiennej bryle. Dżamal błaga po
hebrajsku żydowskich bandytów, by wstrzymali ogień. Chłopiec umiera na rękach ojca po
trafieniu 4 kulami, ten zostaje ciężko ranny. …Snajper zdjął kierowcę ambulansu
chcącego uratować ojca i syna.
Wielokrotne bombardowania miast i obozów uchodźców palestyńskich. Przykładem tego
było zbombardowanie wioski Kana w Libanie, gdzie natychmiast zginęło 101 osób. Wiele
zostało rannych. Ok. 30 dzieci zostało poddanych amputacji rak i nóg.
Conajmniej 1250 zabitych podczas trwania Pierwszej Intifady (1988-1993), 90 tys.
rannych. 1900 ofiar Drugiej Intifady trwającej od września 2000 (stan na styczeń 2003),
ok. 20 tys. rannych.
9 kwiecień 1948: Połączone siły Irgun i Stern Gang dokonały brutalnej masakry 260
Arabów, mieszkańców wioski Deir Yassin. Wiekszość zmasakrowanych to kobiety i dzieci.
Te żydowskie hordy nawet pastwiły się nad już nie żywymi zaspokajając w ten sposób
swoje bestialskie tendencje. W kwietniu 1954 roku w czasie Wielkiego Tygodnia i w
wigilię Wielkanocy, chrześcijańskie cmentarze w Haifa zostaly napadniete, krzyże
połamane i zdeptane przez te kreatury, groby zbezczeszczone. Tak wiec izraelskie
militarne podboje skierowane były przeciwko bezbronnym ludziom, którzy już wcześniej
zostali sparaliżowani przez takie napady jak w Deir Yassin (w wyniku którego 250
Arabów, mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zmasakrowanych.)
Maj 1948: Count Folke Bernadotte ze Szwecji został mianowany przez USA do mediacji
pomiędzy Arabami a Izraelitami. W pierwszym jego raporcie z 16 września 1948 zalecał
aby UN „jak najszybciej zapewniła arabskim uchodźcom prawo do powrotu do ich domów
na terenie zajętym przez Żydów.” Izraelici odpowiedzieli na swój własny, cichy sposób.
Następnego dnia Bernadotte został zamordowany w Jerozolimie.
Odpowiedzialność za spektakularne zabójstwo, które spowodowało międzynarodowe
oburzenie, zostało przyjęte przez nieznaną organizację „Fatherland Front”. Pod tą nazwą
faktycznie krył się Shamira Stern Gang. Yoshua Zeitler i Meshlam Markover ze Sterna
powiedzieli w izraelskiej telewizji w 1989 rok, że oni odpowiednio kierowali i prowadzili tą
operacje w której został zabity szwedzki dyplomata i jego francuski asystent. Zeitler, w
wieku 71 lat, powiedział, że zdecydował się teraz mówić ponieważ obawia się, że UN i
„goyim” (nie-Żydzi) znowu próbują zmusić Izrael do ustępstw.
Luty 1949: Izrael przeprowadził ofensywę w poprzek granicy z Egiptem, (linia Armistice) i
wprowadzili swoje siły do Zatoki Aqaba, okupując palestyńską siedzibę policji w Umm
Rashrash, której nazwę zmienili na Eilat.
1950: Izrael zajął Al-Uja, zdemilitaryzowaną strefę po stronie egipskiej, i Baqquara po
stronie syryjskiej, wyrzucając ich arabskich mieszkańców, burząc ich domy i zrównując
po nich ziemię buldożerami.
1950 – 1955: Izraelskie siły dopuściły się więcej niż 40 aktów zbrojnych agresji przeciwko
arabskim pastwom. Prawie wszystkie spowodowały poważne straty życia, w tym: ataki i
masakry w Quibya, Huleh w 1953, Nahalin, Kfar Qassem w 1954, Gaza i syryjska
placówkę przy Jeziorze Tiberias, w 1955 roku. 14 – 15 październik, 1953: Oddziały pod
komendą Ariel Sharon, zaatakowały nie uzbrojona wioskę arabską Qibya w
zdemilitaryzowanej strefie. Wysadzili w powietrze 42 domy i zabili ponad 60 mieszkańców
którzy przebywali w nich. Opis tego był tak makabryczny, że U.S. w połączeniu z U.N.
potępiły tą akcję i po raz pierwszy i jedyny zawiesiły pomoc dla Izraela jako rodzaj kary.
Lipiec 1954: Izraelski wywiad umiescil „a ring of spies (moles)” szpiegosko-dyweryjna
siatkę w Kairze. Jej celem był sabotaż wybranych egipskich, brytyjskich i amerykańskich
ośrodków. 14 lipca została podłożona bomba zapalająca w budynku poczty w Aleksandrii.
Także amerykańskie Agencje Informacyjne w Kairze i Aleksandrii zostały uszkodzone
przez pożary spowodowane przez podłożenie fosforowych środków zapalających. To samo
nastąpiło w teatrze brytyjskim. Członkowie tej siatki zostali złapani i przyznali, że zostali
zorganizowani przez NODIN – izraelską wojskowa wywiadowczą organizację. Celem było
prawdopodobnie sabotowanie egipskich stosunków z U.S. i Wielką Brytanią. Wiele komisji
badających tą aferę w Izraelu nie było w stanie określić czy izraelski Minister Obrony
Pinchos Lavon autoryzował tą operację.
WIĘCEJ O ŻYDOWSKIM TERRORYŹMIE
1956 : Oddziały izraelskich żołnierzy popełniły okrucieństwo w palestyńskiej wiosce Kafr
Qasim. 47 niewinnych ludzi zostało zastrzelonych z zimną krwią. Dokładnie przemyślane
masowe morderstwo nigdy nie zostało stosownie uwidocznione w zachodniej prasie. Sąd
izraelski skazał ośmiu żołnierzy za morderstwo jednak zostali oni zwolnieni po 2 latach a
po 3 latach jeden ze skazanych za zamordowanie 43 Arabów w ciągu jednej godziny
został zaangażowany przez urząd miejski w Ramleh jako „urzędnik odpowiedzialny za
sprawy związane z… Arabami w tym mieście.”
1956 Izrael wspomagany przez Anglię i Francję zaatakował Egipt aby uzyskać kontrole
nad Kanałem Suezkim. Wykorzystując sytuację powstałą w wyniku egipskiej decyzji
nacjonalizacji Kanału Suezkiego, Izrael połączył swoje siły z Francją i Anglią i dokonal
inwazji na Egipt. W wyniku tego zajął i okupował Półwysep Synaj, zajął Gaza Strip i
Sharm Al, który strzegł Cieśninę Tiran i wejście do Zatoki Aqaba. Rok później opornie
wycofał się pod połączoną presją ze strony U.N., U.S.A. i Sowieckiej Rosji.
Z punktu widzenia militarnego nie istniała potrzeba takiego zniszczenia. Była to wyłącznie
zawzietość przeciwko Arabom i chrześcijanom. Akcje te spowodowały zaistnienie
następnych 300 000 arabskich uchodźców, tworząc ich ogólną liczbę, – chrześcijańskich i
arabskich muzułmanów, większą niż populacja Montana, Nevada i Wyoming razem
wzięte. Właśnie w czasie tej kampanii Izraelici zaatakowali amerykański U.S.S. Liberty
powodując śmierć 34 osób jej załogi. Jeśli byłby to egipski lub rosyjski atak, Ameryka
weszłaby w stan wojny, lecz żydowskie glosy w Ameryce wyciszyły krytycyzm tej akcji.
Amerykanów także nie powiedziano o tym, że Izrael zawsze odmawiał podporządkowania
się jakimkolwiek postanowieniom U.N. Postanowienia powzięte na podstawie głosowania
co roku od 1948 o prawie powrotu palestyńskich uchodźców do swoich domów nigdy nie
były respektowane przez Izrael. Izrael był nieustannie potępiany za ciągle łamanie karty
Narodów Zjednoczonych został przyjęty do niej jako członek który wypełnił warunki
przyjęcia!
1960 – 1962: Izraelskie siły atakowały syryjskie wioski na terenie Lade Tiberias i
spowodowały śmierć setek cywilnych jej mieszkańców.
1966: Izraelskie oddziały dokonały najazd na Jordańską wioskę Sammu. Zabili 18 cywili,
poranili około 100 innych i zdemolowali 130 domów, klinikę i meczet.
1967: Amerykański U.S.S. Liberty został zaatakowany na międzynarodowych wodach z
pełna premedytacją kiedy śledził komunikację w czasie Wojny sześciodniowej. Izrael użył
podarowany im przez U.S. ekwipunek do zagłuszenia sygnałów S.O.S. mając nadzieję na
całkowite zatopienie okrętu wraz z załogą i archiwami zanim ktoś dowiedziałby się o tym
ataku. 34 marynarzy zostało zamordowanych i było170 rannych w tym rażąco zuchwałym
akcie wojny. Liberty był częścią Szóstej Floty, silnej grupy ludzi i okrętów opłacanych
przez amerykańskich podatników w celu ochraniania Izraelitów. Co myślą Żydzi o
naszych marynarzach, potomkach żołnierzy, którzy wyciągnęli ich z płomieni II Wojny
Światowej?
5 czerwiec, 1967: Izraelici popełnili z pełna premedytacją największy i najbardziej
zdradziecki akt agresji na Egipt, Syrię i Jordanię. Po zniszczeniu arabskich samolotów na
lotniskach w błyskawicznym ataku izraelskie siły napadły i zajęły resztę Palestyny, to
jest: West Bank, Gaza Strip, East Jerusalem, syryjskie Golan Heights i egipski Sinai
Penisula. W pierwszych dniach agresji, całkowicie wbrew rzeczywistej sytuacji, Izraelici
sfabrykowali oskarżenie przeciwko ich ofiarom i przedstawili je w dramatyczny sposób
Komisji Bezpieczeństwa U.N. Zachodnie media rozpowszechniły sfabrykowane historie i
cały świat ubolewał nad tymi niby ofiarami. W 1967 roku Izraelici dokonali bez skrupułów
trzeci bezlitosny atak na Arabów. Tym razem zniszczyli wartość 3/4 miliona dolarów
własności kościelnej.
Wielkie oszustwa praktykowane przez Izrael wobec U.N. i całego świata zostało zupełnie
zdyskredytowane i dlatego Izraelici zmienili taktykę i teraz argumentują, że nie byli
zaatakowani przez Egipt ale byli w niebezpieczeństwie zaatakowania przez Egipt i dlatego
musieli uciec się do tak zwanego uprzedzającego ataku. Alan Hart cytuje byłego
dyrektora wojskowego wywiadu Izraela który powiedział mu „Jesli Nasser nie dałby
pretekstu do ataku na Arabów, Izrael stworzyłby pretekst do wojny w ciągu 6 do 10
miesięcy”, ponieważ jego militarni planiści doszli do wniosku że nadszedł właściwy czas
do zniszczenia zgromadzonej przez Arabów broni, dostarczonej im głównie z Rosji.
Yitzhak Rabin jako Premier planował ten atak powiedział gazecie La Monde w lutym 1968
roku w zupełnie prosty sposób: „My wiedzieliśmy że Nassar nie zamierzał zaatakować
nas.”
15 luty, 1968: Izrael napadł z czołgami i desantem helikopterowym wojska na bazę PLO
w Karamah na wschodnim brzegu rzeki Jordan. 300 komandosów odparło 1500
izraelskich żołnierzy i zmusiło ich do odwrotu. Bitwa trwała cały dzień łącznie z
wieczorem. Chociaż wioska została całkowicie zniszczona palestyńscy obrońcy odepchnęli
Izraelitów powodując poważne straty najeźdźców. Według izraelskich źródeł stracili 28
żołnierzy i 90 rannych.
1969: Izraelici wyróżnili się popełniając okrutną zbrodnię jako odwet za straty w wyniku
wojny wzdłuż Kanału Suezkiego. Izraelskie samoloty bojowe zaatakowały egipską szkołe
Bahr al Baker, w południowym Egipcie, zabijając 75 dzieci i raniąc ponad 100.
Sierpień 1969: Izraelici podpalili jedno z najbardziej świętych miejsc – meczet Al Aqsa
Mosque w Jerozolomie, powodując szerokie zniszczenia. Ta zbrodnia pogrążyła ponad
bilion Muzułmanów na całym świecie w stan głębokiego cierpienia.
12 marzec, 1070: Izraelskie siły napadły część południowego Lebanon pod nazwą Fatah-
Land zabijając wiele pelestyńskich i lebanonskich cywili.
8 wrzesień, 1972: Zupełnie bez przyczyny ani powodu izraelskie Phantomy
zbombardowały palestyńskie cele w Lebanon i Syrii w serii bombowych rajdów, zabijając
setki cywili. Ta akcja została tłumaczona następnego dnia przez izraelskiego premiera w
Knesecie, że „Izrael przyjął teraz nowa taktykę polegająca na atakowaniu
terrorystycznych organizacji gdziekolwiek może je dosięgnąć.”
21 luty, 1937: Jednostki izraelskich komandosów wylądowały na wybrzeżu lebanonskiego
miasta Tripoli. Zaatakowały dwa palestyńskie obozy uchodźców wysadzając w powietrze
kilka domów i budynków, niektóre z nich razem z ich mieszkańcami, zabijając 35 cywili i
raniąc podobną ilość. W tym samym dniu izraelskie samoloty bojowe zestrzeliły nad
Pustynią Synaj cywilny samolot należący do Libii zabijając w ten sposób ponad 100 jego
pasażerów.
10 kwiecień, 1973: Jednostki izraelskich komandosów z pomocą lebanonskich
kolaborantów wtargnęły do rezydencyjnej części Beirutu i zamordowały trzech liderów
PLO – Yosef Al Najjar, Kamal Adwan i Kamal Nasser.
1974: Izraelskie lotnicze jednostki komandosów zaatakowały lotnisko w Beirucie i
zniszczyły 13 cywilnych samolotów.
W tym roku: samoloty izraelskie przechwyciły cywilny syryjski samolot i zmusiły do
lądowania w Lydda podejrzewając, że przewozi on palestyńskiego dowódcę komandosów.
Obiektami ataków i rabunku było kilka chrześcijańskich kościołów w Jerozolimie łącznie z
poważnym uszkodzeniem kościoła Holy Sepulchre, zrownaniem z ziemią czterech
chrzescijańskich centrów i kradzieżą diamentowej Crown of the Virgin Mary.
1975 – 1980: Izraelski wywiad – MOSAD wsławił się terrorystycznymi wyczynami w
których zamordowano licznych arabskich i palestyńskich dyplomatów, naukowców, i
dziennikarzy, takich jak przedstawicieli PLO w Londynie, Rzymie, Paryżu i Brukseli,
wybitnego palestyńskiego pisarza i dziennikarza Ghassan Kanafani i egipskiego naukowca
w dziedzinie nuklearnej Dr.Al Mashad.
1981: Wprowadzając swoja taktykę tak zwanego uprzedzającego ataku, izraelskie
lotnictwo zniszczyło cywilny reaktor atomowy w pobliżu Bagdadu.
6 czerwiec, 1982: Inwazja militarna na Lebanon. Mniej niż dwa tygodnie po swojej
elekcji, nowy rząd Monachem Begina zrealizował swoje pierwsze militarne uderzenie w
tej wojnie zmierzające do zlikwidowania PLO w Lebanonie.
Czerwiec 1982: Izraelskie siły rozpoczęły swoja wściekła inwazje na Lebanon.W
rezultacie tej inwazji wielka liczba obozów uchodźców i lebanonskich miast i wiosek
została zniszczona. Izraelskie lotnictwo przeprowadziło osiem ataków na palestyńskie cele
w południowym Lebanonie i Beirucie, zabijając prawie 1000 ludzi i raniąc wiele więcej.
Wymyślona taktyka „uprzedzającego ataku” została zaniechana i nawet korespondent
Jerusalem Post miał trudności z uzasadnieniem celu tych bombowych rajdów – „Po kilku
dniach działań na północnej granicy nastąpiło pięć tygodni spokoju. Nie wiadomo co
spowodowało izraelskie piątkowe bombowe rajdy.” Oburzony izraelskim atakiem i
okrutnym zniszczeniem Beirutu, żydowski dziennikarz Jacobo Timmerman nazwal Begina
„niezrównoważonym”, „terrorystą”, i „hańbą dla ludzi”. Oskarżył Sharona jako osobę,
która pomaga w zrobieniu z Izraela „Prusji Środkowego Wschodu.”
17 Lipiec, 1982 Dostarczone przez USA F-4 i F-5 przeleciały czterokrotnie na niskim
pułapie nad Beirutem bombardując jego gęsto zaludnioną część – Fakahani. Pięć
wysokich apartamentowych budynków zostało zniszczonych, 200 zabitych i 800 rannych.
Czterdzieści procent ofiar to małe dzieci. Jedno z nich które przeżyło, to wyciągnięte
przez lekarzy z łona zabitej matki. Izraelski przedstawiciel rządowego gabinetu Rafael
Eitan ogłosił w izraelskim radiu, że cywilne ofiary były nie istotne i że arabskie ofiary
ataku przeprowadzonego 17 czerwca jeszcze nie stanowią izraelskiego „ostatecznego
rozwiązania”.
Wrzesień 1982: Najazdy i bombardowania były kontynuowane w następnych tygodniach
po napadzie na Beirut w lipcu. Był to początek inwazji na Beirut, która zapoczątkowała
80-dniową wojnę dowodzona przez Ariel Sharon (wtedy izraelski Minister Wojony) i
spowodowała zniszczenie znacznej części Beirutu, zabicie i zranienie tysięcy palestyńskich
i lebanonskich cywili. To w czasie tej inwazji dokonano masakry uchodźców w Sabra i
Shatila w której 2 500 palestyńskich kobiet, dzieci i starych ludzi zmasakrowano z zimna
krwią. Nawet izraelski Sąd Najwyższy uznał wielu oficerów armii łącznie z Sharonem
winnymi tej masakry.
Październik 1982: Izraelscy terroryści wysadzili w powietrze domy, samochody i biura
trzech elekcyjnie wybranych majorów miast w West Bank, Nabulus Rammallah i Al
Beireh.
1984: Izraelskie okręty i uzbrojone łodzie przechwyciły na pełnym morzu handlowy
statek w pobliżu Lebanon i uprowadziły wielu Palestyńczyków.
1985: Izraelskie samoloty napadły i zniszczyły siedzibę PLO w Tunisie.
1986: Izraelscy tajni agenci zamordowali w Londynie znanego palestyńskiego
karykaturzystę Naji Al Ali.
Kwiecień, 1988: Jednostka izraelskich komandosów wtargnęła do domu Khalil Al Wazir w
Tunisie. Al Wizar był najstarszym dowódcą militarnym PLO i był uważany za dowódcę
Intifada. Został zamordowany w czasie snu.
Luty i marzec 1989: Izraelskie F-16 w wielu rajdach tłukły pociskami i bombami
palestyńskie cele w lebanońskich Shouf Mountains, Damour i Dolinie Beka, zabijając
wielu cywili łącznie z 15 dziećmi szkolnymi w Damour.
14 Kwiecień, 1989: Izraelscy strażnicy graniczni wraz z osadnikami zaatakowali spokojną
wioskę Nahalin w pobliżu Betlejem. Ośmiu Palestyńczyków zmasakrowano i ponad 50
zostało rannych. Napad ten miał miejsce późną nocą zapoczątkowującą Święty Miesiąc
Ramadan.
Rabunek majątku palestyńskich uchodźców i ofiar.
Tortury.
Syjonistyczne państwo oficjalnie stosuje zbrodnicze metody śledcze wobec
Palestyńczyków, mężczyzn, kobiet i dzieci. Policja polityczna Shin Beth, a także Główne
Siły Bezpieczeństwa, żołnierze i policjanci, określają je jako „umiarkowaną presję
fizyczną” i, jeżeli ofiara nie poddaje się, „rosnącą presją fizyczną”. Przykładów tej presji,
ujawnianych przez organizacje praw człowieka (żydowskie też!) i obrońców Arabów
(palestyński Społeczny Komitet Przeciwko Torturom, Światowa Organizacja Przeciwko
Torturom, Amnesty International, Felicja Langer – żydowska obrończyni arabskich ofiar),
jest wiele. Na przykład: „shabeh”- przywiązanie człowieka do malutkiego krzesła i skucie
kajdankami tak, że głowa (najczęściej w worku) przyciśnięta jest do kolan. Ofiara
zamykana jest w pokoju z ogłuszającą muzyką; elektrowstrząsy; zatykanie ust i nosa
plastrem na ok.2 minuty; wylewanie benzyny na głowę i groźba podpalenia; przypalanie
jąder; bicie po nogach pałką z gwoździami; zanurzanie w lodowatej wodzie; wieszanie za
dłonie lub stopy; bicie gumową pałką po genitaliach; głodzenie; skakanie po klatce
piersiowej; gwałt na kobietach z rodziny na oczach torturowanego; przetrzymywanie w
pomieszczeniach pozwalających tylko na pozycję stojącą; przypalanie odbytu; wyrywanie
włosów; zmuszanie do połykania włosów; bicie pałką po głowie; przypalanie ciała
papierosami; bicie ciężarnych kobiet po brzuchu; oddawanie moczu na ofiarę;
długotrwałe naświetlanie oczu; zmuszanie do słuchania taśm z nagranymi jękami innych
ofiar; wpychanie ostrych przedmiotów do odbytu; gwałcenie kobiet.
Rasistowskie ustawodawstwo, przejawiające się w nierówności wobec prawa (np.prawo
powrotu – bezwarunkowe prawo wjazdu i osiedlania się w Izraelu mają tylko osoby unane
za Żydów), nakazie noszenia dowodów osobistych z określeniem narodowości (dla
wygody policji represjonującej Arabów), wpływ prawa rabinackiego na cywilne (Żyd nie
może poślubić osoby nieżydowskiej, dzieci z mieszanych związków zawartych zagranicą
uznawane za nieślubne, urodzone przez nie-Żydówkę dzieci nie mogą zawrzeć związku
małżeńskiego i nie można ich pochować).
Zgodnie ze słowami Hanny Arendt („Eichmann w Jerozolimie”, Kraków 1998, str. 12-13):
„Stąd osobliwa przechwałka: „Nie wprowadzamy żadnych podziałów etnicznych”, która
brzmiała mniej osobliwie w Izraelu, gdzie przepisy prawa rabinackiego regulują prywatny
status obywateli żydowskich, skutkiem czego żaden Żyd nie może poślubić osoby nie
będącej pochodzenia żydowskiego; małżeństwa zawarte za granicą są uznawane, ale
dzieci ze związków mieszanych są z punktu widzenia prawa dziećmi nieślubnymi (dzieci
pozamałżeńskie, których rodzice są Żydami, są prawowite), a jeśli komuś zdarzy się mieć
matkę nie-Żydowke, nie może zawrzeć związku małżeńskiego, osoby takiej nie można
także pochować. […] Wydaje się, że zarówno wierzący, jak i niewierzący obywatele
Izraela zgodni są co do tego, ze pożądany jest zakaz zawierania małżeństw mieszanych.
[…] Bez względu na przyczyny musiała zapierać dech naiwność, z jaką oskarżyciel
potępiał osławione ustawy norymberskie z 1935 roku, zakazujące małżeństw mieszanych
i stosunków cielesnych osób pochodzenia żydowskiego z osobami pochodzenia
niemieckiego”.
Kolonizacja i judaizacja zagarniętych ziem, zakaz powrotu rdzennych mieszkańców,
wywłaszczanie obywateli nie będących Żydami.
Metodyczne niszczenie domów i infrastruktury, pól uprawnych i gajów oliwnych.
Blokada jakiejkolwiek pomocy humanitarnej, doprowadzanie do głodu i epidemii,
stworzenie warunków życia grożących biologicznym wyniszczeniem (np. odcinanie wody i
energii blokowanym przez dłuższy czas miastom, odcięcie dostępu do żywności) i
psychicznym (permanentna okupacja).
Używanie zbrodniczej, zakazanej przez prawo międzynarodowe (Konwencje Genewskie)
broni chemicznej.
Żydowski okupant stosuje gazy typu CS, CN, CR jako łzawiące, podczas gdy są one w
dużym stężeniu niebezpieczne dla zdrowia, używane niezgodnie z instrukcją – powodują
śmierć.
Najgroźniejszym z nich jest gaz CS, który zawiera cyjan atakujący płuca, powodujący
duszności i napady kaszlu, ból oskrzelowy, zapalenie oczu, sztywnienie mięśni, a nawet
paraliż. Jest on silnie rakotwórczy. Wymienione gazy są szczególnie niebezpieczne dla
kobiet w ciąży (poronienia) i starców. Stosowane w pomieszczeniach powodują śmierć.
Substancje trujące są rozpylane na palestyńskie pola i gaje oliwne. Przykładem
żydowskiego barbarzyństwa jest np. rozpylenie przez okupacyjne wojsko gazów trujących
(neurotoksycznych) w szkołach Hebronu, Tulkaremu i Anabta w 1988.
Spowodowało to zatrucie 1300 dzieci, w postaci opuchlizny i niedowładu mięśni.
Izrael:
68 Pogwałcone lub zignorowane rezolucje ONZ
Kraje zaatakowane, z pogwałceniem ich terytoriów: Egipt, Jordania, Irak, Liban, Syria,
Tunezja
Kraje okupowane przez lata: Egipt, Liban, Syria
Kraje obecnie okupowane: Syria
Terytoria bezprawnie zaanektowane: Wzgórza Golan , Jerozolima, terytoria palestyńskie
Ofensywne wojny: 1956, 1967, 1982
Posiada broń masowego rażenia, Posiada broń nuklearna
Najgorsze okrucieństwa przeciwko ludności cywilnej: 17,500 cywilów libańskich zabitych
podczas inwazji Libanu w 1982
Rezolucje ONZ odnoszace się do Izraela :
SC Resolution 42 (1948) of 5 March 1948 [Adopted at 263rd meeting (8-0-3) (3
abstentions were Argentina, Syria, United Kingdom)]
SC Resolution 43 (1948) of 1 April 1948 [Adopted at 277th meeting – unanimously]
SC Resolution 44 (1948) of 1 April 1948 [Adopted at 277th meeting (9-0-2) (2
abstentions were Ukrainian Soviet Socialist Republic, U.S.S.R.)]
SC Resolution 46 (1948) of 17 April 1948 [Adopted at 283rd meeting (9-0-2) (2
abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 48 (1948) of 23 April 1948 [Adopted at 287th meeting (8-0-3) (3
abstentions were Colombia, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 49 (1948) of 22 May 1948 [Adopted at 302nd meeting (8-0-3) (3
abstentions were Syria, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 50 (1948) of 29 May 1948 [Adopted at 310th meeting (Draft was voted on
in parts, no vote taken on text as a whole.)]
SC Resolution 53 (1948) of 7 July 1948 [Adopted at 331st meeting (8-0-3) (3
abstentions were Syria, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 54 (1948) of 15 July 1948 [Adopted at 338th meeting (7-1-3) (1 against
was Syria, 3 abstentions were Argentina, Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 56 (1948) of 19 August 1948 [Adopted at 354th meeting (Draft was voted
on in parts, no vote taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 57 (1948) of 18 September 1948 [Adopted at 358th meetingunanimously]
SC Resolution 59 (1948) of 19 October 1948 [Adopted at 367th meeting -unanimously]
SC Resolution 60 (1948) of 29 October 1948 [Adopted at 375th meeting (without a
vote)]
SC Resolution 61 (1948) of 4 November 1948 [Adopted at 377th meeting (9-1-1) (1
against was Ukrainian S.S.R.; 1 abstention was U.S.S.R.)]
SC Resolution 62 (1948) of 16 November 1948 [Adopted at 381st meeting (Draft was
voted on in parts, no vote taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 66 (1948) of 29 December 1948 [Adopted at 396th meeting (8-0-3) (3
abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R., U.S.)]
SC Resolution 69 (1949) of 4 March 1949 [Adopted at 414th meeting (9-1-1) (1 against
was Egypt, 1 abstention was U.K.)]
SC Resolution 72 (1949) of 11 August 1949 [Adopted at 437th meeting (without vote)]
SC Resolution 73 (1949) of 11 August 1949 [Adopted at 437th meeting (9-0-2) (2
abstentions were Ukrainian S.S.R., U.S.S.R.)]
SC Resolution 101 (1953) of 24 November 1953 [Adopted at 642nd meeting (9-0-2) (2
abstentions were Lebanon, U.S.S.R.)]
SC Resolution 89 (1950) of 17 November 1950 [Adopted at 524th meeting (10-0-2) (2
abstentions were Egypt, U.S.S.R.)]
SC Resolution 119 (1956) of 31 October 1956 [Adopted at 751st meeting (7-2-2) (2
against were France, U.K., 2 abstentions were Australia, Belgium)]
SC Resolution 127 (1958) of 22 January 1958 [Adopted at 810th meeting unanimously]
SC Resolution 162 (1961) of 11 April 1961 [Adopted at 949th meeting (8-0-3) (3
abstentions were Ceylon, U.S.S.R., United Arab Republic)
SC Resolution 228 (1966) of 25 November 1966 [Adopted at 1328th meeting (14-01) (1
abstention was New Zealand)]
SC Resolution 233 (1967) of 6 June 1967 [Adopted at 1348th meeting – unanimously]
SC Resolution 234 (1967) of 7 June 1967 [Adopted at 1350th meeting – unanimously]
SC Resolution 237 (1967) of 14 June 1967 [Adopted at 1361st meeting – unanimously]
SC Resolution 242 (1967) of 22 November 1967 [Adopted 1382nd meeting –
unanimously]
SC Resolution 248 (1968) of 24 March 1968 [Adopted at 1407th meeting – unanimously]
SC Resolution 250 (1968) of 27 April 1968 [Adopted at 1417th meeting – unanimously]
SC Resolution No. 251 (1968) of 2 May 1968 [Adopted at 1420th meeting –
unanimously]
SC Resolution No. 252 (1968) of 21 May 1968 [Adopted at 1426th meeting (13-0-2) (2
abstentions were Canada, U.S.)]
SC Resolution 259 (1968) of 27 September 1968 [Adopted at 1454th meeting (12-0-3)
(3 abstentions were Canada, Denmark, U.S.)]
SC Resolution 267 (1969) of 3 July 1969 [Adopted at 1485th meeting – unanimously]
SC Resolution 271 (1969) of 15 September 1969 [Adopted at 1512th meeting (11-0-4)
(4 abstentions were Colombia, Finland, Paraguay, U.S.)]
37. SC Resolution 298 (1971) of 25 September 1971 [Adopted at 1582nd meeting (14-0-
1)(1 abstention was Syria)]
SC Resolution 331 (1973) of 20 April 1973 [Adopted at 1710th meeting – unanimously]
SC Resolution 338 (1973) of 22 October 1973 [Adopted at 1747th meetingunanimously]
SC Resolution 339 (1973) of 23 October 1973 [Adopted at 1748th meeting (14-0-0)
(China did not vote)]
SC Resolution 344 (1973) of 15 December 1973 [Adopted at 1760th meeting (10-0-4) (4
abstentions were France, U.S.S.R., U.K., U.S.)]
SC Resolution 381 (1975) of 30 November 1975 [Adopted at 1856th meeting (13-0-0)
(China and Iraq did not vote)]
SC Resolution 425 (1978) of 19 March 1978 [Adopted at 2074th meeting (12-0-2) (2
abstentions were Czechoslovakia and U.S.S.R., China did not participate in the voting)]
SC Resolution 446 (1979) of 22 March 1979 [Adopted at 2134th meeting (12-0-3) (3
abstentions were Norway, U.K., U.S.)]
SC Resolution 452 (1979) of 20 July 1979 [Adopted at 2159th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
46. SC Resolution 465 (1980) of 1 March 1980 [Adopted at 2203rd meeting –
unanimously]
SC Resolution 468 (1980) of 8 May 1980 [Adopted at 2221st meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 469 (1980) of 20 May 1980 [Adopted at 2223rd meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 471 (1980) of 5 June 1980 [Adopted at 2226th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 476 (1980) of 30 June 1980 [Adopted at 2242nd meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 478 (1980) of 20 August 1980 [Adopted at 2245th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
52. SC Resolution 484 (1980) of 19 December 1980 [Adopted 2260th meetingunanimously]
SC Resolution 500 (1982) of 28 January 1982 [Adopted at 2330th meeting (13-0-2) (2
abstentions were U.K., U.S.)]
SC Resolution 508 (1982) of 5 June 1982 [Adopted at 2374th meeting unanimously]
SC Resolution 509 (1982) of 6 June 1982 [Adopted at 2375th meeting unanimously]
SC Resolution 512 (1982) of 19 June 1982 [Adopted at 2380th meeting unanimously]
SC Resolution 513 (1982) of 4 July 1982 [Adopted at 2382nd meeting unanimously]
SC Resolution 515 (1982) of 29 July 1982 [Adopted at 2385th meeting (14-0-0) (U.S. did
not participate in the vote.)]
SC Resolution 516 (1982) of 1 August 1982 [Adopted at 2386th meeting unanimously]
SC Resolution 517 (1982) of 4 August 1982 [Adopted at 2389th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 518 (1982) of 12 August 1982 [Adopted at 2392nd meeting unanimously]
SC Resolution 520 (1982) of 17 September 1982 [Adopted at 2395th meeting
unanimously]
SC Resolution 521 (1982) of 19 September 1982 [Adopted 2396th meetingunanimously]
SC Resolution 573 (1985) of 4 October 1985 [Adopted at 2615th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)
SC Resolution 592 (1986) of 8 December 1986 [Adopted at 2727th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 605 (1987) of 22 December 1987 [Adopted at 2777th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 607 (1988) of 5 January 1988 [Adopted at 2780th meeting –
unanimously]
SC Resolution 608 (1988) of 14 January 1988 [Adopted at 2781st meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 611 (1988) of 25 April 1988 [Adopted at 2810th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 636 (1989) of 6 July 1989 [Adopted at 2870th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 641 (1989) of 30 August 1989 [Adopted at 2883rd meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
SC Resolution 672 (1990) of 12 October 1990 [Adopted at 2948th meetingunanimously]
SC Resolution 673 (1990) of 24 October 1990 [Adopted at 2949th meetingunanimously]
SC Resolution 681 (1990) of 20 December 1990 [Adopted at 2970th meeting –
unanimously]
SC Resolution 694 (1991) of 24 May 1991 [Adopted at 2989th meeting – unanimously]
SC Resolution 726 (1992) of 6 January 1992 [Adopted at 3026th meeting –
unanimously]
SC Resolution 799 (1992) of 18 December 1992 [Adopted at 3151st meetingunanimously]
SC Resolution 904 (1994) of 18 March 1994 [Adopted at 3351st meeting unanimously
(Draft was voted on in parts, with the U.S. abstaining on two preambular paragraphs. No
vote was taken on the text as a whole.)]
SC Resolution 1073 (1996) of 28 September 1996 [Adopted at 3698th meeting (14-0-1)
(1 abstention was U.S.)]
SC Resolution 1322 (2000) of 7 October 2000 Adopted at 4205th meeting (14-0-1) (1
abstention was U.S.)]
Resolution <1397> (2002) of 12 March 2002 [Adopted at # th meeting (14-0-1) (1
abstention was the Syrian Arab Republic)]
Resolution 1402 (2002) of 30 March 2002 [Adopted at 4503 rd meeting (14-0-1) (1
abstention was the Syrian Arab Republic)]
Resolution 1403 (2002) of 4 April 2002 [Adopted at 4506 th meeting-unanimously]
Resolution 1405 (2002) of 19 April 2002 [Adopted at 4516th meeting-unanimously]
Wnioski nasuwają się same……..
terr
Liga Świata 